ظاهرا باید سینمای مستقل را بازتعریف کنیم!

مدیرکل نظارت برعرضه و نمایش سازمان سینمایی به ادعا‌های مطرح شده در خصوص سینمای مستقل در ایران واکنش نشان داد و نوشت: تعریف برخی دوستان از سینمای مستقل چیست؟ منظورشان احیانا فیلم‌هایی نیست که بودجه‌اش را سفارتخانه‌ها و واسطه‌ها در قالب به اصطلاح «fund» و به بهانه‌های مختلف در اختیار تهیه‌کنندگان و فیلمسازان قرار می‌دهند؟! چراکه هر چه سوابق درخواست‌ها و تقاضا‌ها را مرور کردم با اثر مستقلی که واقعا مستقل و دارای سطح کیفی قابل قبول بوده باشد، اما موفق به دریافت مجوز نشده باشد مواجه نشدم. الا آن دسته آثاری که منشا پول‌شان ناپیدا و طبق شواهد و قراین مشکوک است.

سینمای مستقل سینمایی مهم و شناسنامه‌دار در همه دنیاست، اما یکبار بنشینیم و با مصادیق و مثال درباره صحت و سقم این ادعا در ایران، صحبت کنیم تا ببینیم همین امسال چه تعداد فیلم با عنوان و پوسته سینمای مستقل تولید شدند؛ حال آنکه هزینه تولیدشان را از خارج و از جریان‌هایی کاملا خاص و در راستای اهدافی کاملا مشخص دریافت کردند و از قضا مطلقا، مستقل نبودند. گویا امروز گرفتن بودجه دولتی شائبه مستقل نبودن و وابسته‌بودن را با خود دارد درحالی که دریافت پول‌های کلان از دولت‌های دیگر بویژه کشور‌هایی که هر آدم با اندکی هوش متوجه اهداف و برنامه هایشان می‌شود مستقل بودن را تداعی می‌کند!

به نظر می‌رسد تاکید برخی دوستان بر حذف مجوز‌ها علی‌الخصوص مجوز ساخت و نمایش ناظر به همین مسئله و در راستای هدف بلند مدت تولید آثار بدون استعلام منشأ پول‌های مشکوک و آلوده است که البته محقق نخواهد شد. ناگفته نگذریم دست‌اندرکاران آثاری که قدم در چنین مسیری می‌نهند در درازمدت چیز‌های بزرگتر و قیمتی تری را از دست خواهند داد؛ و در پایان توضیح این واضحات خالی از لطف نیست؛ سینمای مستقل سینمایی ست بدون وابستگی به هیچ گروه، جریان، جبهه و تفکری! کلاه خودتان را قاضی کنید و ببینید چه تعداد از آثاری که با عنوان «مستقل» از آن‌ها یاد می‌شود سفارتخانه‌ها و دبیرخانه جشنواره‌ها و دفاتر تولید و پخش پوششی خارج کشور را گز نکرده‌اند و از خطوط وطن‌دوستی و شرف عبور نکرده‌اند؟! حال یکی برای توجیه لاطائلات خود به درجه اجتهاد می‌رسد و به فقه و اصول چنگ می‌اندازد و تفسیر به رای می‌کند غافل از اینکه ده‌ها تعهد و تضمین امضا شده را زیرپا گذاشته و دیگری با بهره‌مندی از مواهب پیدا و پنهان دولتی، با ژست اپوزیسیونی خود را مبرا از وابستگی به دولت و حاکمیت نشان می‌دهد.