قهرمانی با طعم کسالت و یأس

عصر ایران؛ اهورا جهانیان- تیم فوتبال پاری‌سن‌ژرمن با تساوی 1 بر 1 مقابل لانس قهرمان لوشامپیونه (لیگِ یکِ فرانسه) شد. این قهرمانی در حالی رقم خورد که تماشاگران پاریسی مسی را هو می‌کنند و از نیمار بیزارند!  پوچتینو، سرمربی آرژانتینی پاری‌سن‌ژرمن، اظهار تعجب کرده که چرا طرفداران این تیم مسی را هو می‌کنند؛ اما خود او نیز باید به زودی بار و بندیلش را ببندند و پاریس را ترک کند. پاریسی‌ها امیدوارند زیدان جانشین پوچتینو شود و با شخصیت خاص خودش روح تازه‌ای در این تیم پرستاره و ناکام بدمد. پاری‌سن‌ژرمن در حالی قهرمان لوشامپیونه شد که جام حذفی فرانسه را از دست داد و مهم‌تر از آن، از لیگ قهرمانان اروپا نیز حذف شد. اما شاید این ناکامی‌ها قابل تحمل می‌بود اگر لیونل مسی و نیمار در بازی‌های این تیم نمایش درخشانی ارائه می‌کردند و تماشاگران پاریسی را به وجد می‌آوردند. الان برای پاریسی‌ها محرز شده است که مسی از بودن در پاریس و بازی در "پارک دو پرنس" لذت نمی‌برد. از سوی دیگر حال و روز بارسلونا هم چندان خوب نیست و مسی مردد است که به بارسا برگردد یا در پاریس بماند. در هر صورت، او با قلبش فوتبال بازی نمی‌کند و این چیزی نیست که پاریسی‌ها متوجه آن نشده باشند. نیمار هم که در پاری‌سن‌ژرمن نقش عنصر نامطلوب را پیدا کرده و طرفداران این تیم به او به‌مثابه ستاره‌ای سربه‌هوا و بی‌انگیزه می‌نگرند که در سن 30 سالگی در آغاز سراشیبی دوران فوتبالش است واحتمالا مهم‌ترین هدفش فتح جام جهانی 2002 است نه اعتلای جایگاه پاری‌سن‌ژرمن در فوتبال اروپا.

پاریسی‌ها در حالی قهرمان لیگ فوتبال فرانسه شدند که تیمشان حتی نتوانست از پس تیم میانه جدولی لانس برآید. قهرمانی در لوشامپیونه با طعم تساوی خانگی، در کنار فروغ اندک مسی و نیمار و ناتوانی پوچتینو در چمپیونز لیگ، چندان رضایت‌بخش نیست. آن همه پول زبان‌بسته خرج خرید این همه ستاره شده تا پاری‌سن‌ژرمن برای اولین بار قهرمان اروپا شود. قهرمانی در فرانسه برای چنین تیمی افتخار بزرگی نیست. اما فراتر از این انتظار، فقدان بازی‌های درخشان عامل دیگری است که حس ناکامی را در تماشاگران پاریسی تزریق می‌کند. تماشاگران چلسی در فصل 2005-2004، یعنی وقتی که مورینیو تازه کارش را در چلسی آغاز کرده بود، انتظار بازی درخشان از تیمشان نداشتند. همین که تیمشان در برابر تیم‌های بزرگ لیگ جزیره نمی‌باخت، برای آن‌ها کفایت می‌کرد. آن‌ها می‌دانستند که تیمشان با آن سرمربی اساسا باید دفاعی بازی کند و پیروزی را به هر قیمت ممکن در برابر لیورپول و منچستریونایتد بدست آورد. اما این پاری‌سن‌ژرمن در لیگ فرانسه به قدری قدرتمند است که چهار هفته مانده به پایان لیگ، قهرمانی‌اش با 78 امتیاز مسجل شده و مارسی با 65 امتیاز در رتبه دوم لیگ قرار دارد. فقدان رقابت نفسگیر، مثل رقابتی که منچسترسیتی با لیورپول دارد، در کنار عدم درخشش ستاره‌های بزرگ و پرهزینه‌ای مثل مسی و نیمار، طرفداران پاری‌سن‌ژرمن را دچار کسالت و ناامیدی کرده است. آن‌ها طعم هیجان فوتبال را نمی‌چشند و از این بابت ناخشنودند. اگر در پایان فصل امباپه از پاریس به بارسلون برود، مهم‌ترین عنصر لذت‌بخش و هیجان‌زای تیم پاری‌سن‌ژرمن نیز از دست می‌رود. این مصیبت وقتی افزونتر می‌شود که زیدان هم در تابستان امسال کارش را به عنوان سرمربی پاری‌سن‌ژرمن آغاز نکند. بدون زیدان امید چندانی به فتح لیگ قهرمانان آتی نیست. مجموع این عوامل و دغدغه‌ها، نارضایتی عمیق فوتبالدوستان پاریسی را رقم زده است. هم از این رو قهرمانی در لوشامپیونه هم نتوانسته کام تلخ پاریسی‌ها را شیرین کند. در واقع همه چیز به امباپه و زیدان بستگی دارد. اگر امباپه بماند و زیدان هم بیاید، تماشاگران پاری‌سن‌ژرمن با انگیزه به سراغ فصل 2023-2022 می‌روند. اگر زیدان بیاید، احتمالا وضعیت مسی هم فرق خواهد کرد. نفس همکاری مسی و زیدان، واقعه‌ای مهم در تاریخ فوتبال است که پاریسی‌ها می‌توانند از نزدیک شاهد آن باشند. با زیدان، مسی ممکن است دوباره شکوفا شود. بویژه اینکه جام جهانی 2022 به زودی آغاز می‌شود و شاید بودن در کنار زیدان، به سود مسی باشد. قطر آخرین فرصت مسی برای فتح جام جهانی است. او اگر در کنار زیدان به حدی از آمادگی برسد که آرژانتین را در "عصر پس از مارادونا" برای اولین بار قهرمان جهان کند، قطعا پاری‌سن‌ژرمن را نیز به جاهای درخوری می‌رساند. دست کم لذت فوتبال ناب را به مردم پاریس می‌چشاند.