قهرمانی برای خدای فوتبال، برای مردم یک شهر عاشق

ایمان گودرزی؛ ده دقیقه پس از سوت پایان بازی در تورین، جاکومو راسپادوری، مهاجم ناپولی همچنان می‌لرزید؛ درک اهمیت گل پیروزی‌بخش او در وقت‌های تلف شده مقابل یوونتوس از حد تصور فراتر بود. والی زیبای او نه فقط به خشکسالی گلزنی دردناک شش ماهه او پایان داد بلکه به صورت بالقوه قهرمان ناپولی در سری A را مسجل کرد. حتی برای کاپیتان تیم، جیووانی دی لورنزو هم درک چنان موقعیت سورئالیستی سخت بود. او تنها شش سال پیش در سطح سوم فوتبال ایتالیا بازی می‌کرد. اکنون او اولین بازیکن ناپولی پس از دیه‌گو مارادونای بزرگ خواهد بود که اسکودتو را بالای سر می‌برد. مدافع ایتالیایی به DAZN گفت: «احساس عجیبی است. اما همه ما سعی می‌کنیم از لحظه لحظه این ماجرای فوق‌العاده لذت ببریم.» یک امتیاز تساوی یک - یک در اودینه برابر اودینزه برای تثبیت قهرمانی کافی بود. بعد از آن لحظه‌لحظه زندگی برای آنها شیرین بود. بازیکنان مطمئناً از پرواز خود به ناپل لذت بردند. آنها آواز خواندند، رقصیدند و سپس در ساعات اولیه صبح دوشنبه، در فرودگاه کاپودیچینو هزاران هوادار شادی‌کننده به آنها پیوستند. بعضی از آنها هم موتورهای وسپای خود را برداشتند تا اتوبوس تیم را در تمام طول مسیر فرودگاه تا زمین تمرینی باشگاه همراهی کنند. ویکتور اوسیمن، ستاره نیجریه‌ای خط حمله تیم، جز تکرار یک جمله نمی‌دانست به چه شیوه دیگری هیجانش را نشان دهد. او فقط می‌گفت: «دیوانه‌کننده است مرد! دیوانه کننده است» و واقعاً هم همین بود، فقط یک جنون خالص و بدون تقلب و البته کاملاً غافلگیرکننده. سرمربی تیم لوچانو اسپالتی مدام تلاش می‌کرد بر این نکته تأکید کند که تیمش هنوز کارهای دیگری برای انجام دادن دارد اما کمتر کسی در ناپل بود که شمارش معکوس برای برپایی جشن قهرمانی را آغاز نکرده باشد.

میهمانی از مدت‌ها قبل آماده شده بود اما یکشنبه شب همه چیز به نقطه اوج رسید. ناپولی یکشنبه گذشته میزبان سالرنیتانا بود و با پیروزی در آن بازی می‌توانست عنوان قهرمانی را در مقابل هواداران خود به دست آورد. اوسیمن پس از پیروزی هفته مقابل آن برابر یووه در توئیتر نوشته بود: «ناپلی‌های عزیز، شما به اندازه کافی صبر کردید. حالا نوبت شماست.» ناپلی‌ها اما پس از آن پیروزی مجبور شدند منتظر بمانند و آقای گل سری A هم در طولانی‌تر شدن این انتظار نقش داشت. اوسیمن به وضوح مضطرب بود، اما تأخیر به وجود آمده برای برگزاری جشن قهرمان برای او نمادی از یک مبارزه بود. ضمن اینکه ناامیدی یکشنبه شب پیروزی مقابل اودینزه را شیرین‌تر کرد. جشن قهرمانی دقیقاً در ساعت 22:37 روز پنجشنبه، 4 مه، آغاز شد پس از آنکه اوسیمن گل تساوی ناپولی را در میدان داچیا آره‌نا، زد و بمب‌های دودزای آبی رنگی منفجر شدند. همان لحظه ناپل هم در شادی مردمش غرق شد، اما انتظار نداشته باشید که جشن آنها به همین زودی تمام شود چون ممکن است روزها شاید حتی هفته‌ها ادامه یابد و یک نفر که می‌تواند این موضوع را تأیید کند آندره‌آ کارنواله است. مهاجم سابق ناپولی به سایت گل گفت: «می‌دانم که این جشن غیرقابل باور خواهد بود، زیرا من خودم دو مورد از آن را تجربه کردم. من خاطرات باورنکردنی زیادی از قهرمانی‌های‌مان در سال‌های 1987 و 1990 دارم، اما باید بگویم که اولین اسکودتو واقعاً زیبا بود.» در واقع جشن اولی برای قهرمانی، صحنه‌های پر از هرج و مرج را در ناپل ایجاد کرد. خیابان‌ها مملو از افرادی بود که کلاه‌گیس‌های مارادونایی بر سر داشتند. ترافیک به مرز قفل شدن کامل خیابان‌ها رسید. مردم با شادی روی سقف اتوبوس‌های متوقف‌شده می‌رقصیدند و در همان حال در گوشه‌ای دیگر از شهر به صورت نمادین برای رقیب منفور یوونتوس مراسم تشیع جنازه برگزار می‌شد. جشن‌ها به قدری طول کشید که فیلم‌های ضبط شده از آنها توسط دوربین‌های VHS، قبل از پایان مراسم میان مردم توزیع می‌شد. وقتی سرانجام جشن‌ها تمام شد، یک نفر روی دیوار قبرستان پوگیورئال ناپل نوشت: «نمی‌دانی چه چیزی را از دست داده‌ای!» صبح روز بعد یک نفر پاسخ داده بود که «چه کسی گفته که ما آن را از دست داده‌ایم؟!»

چشمان کارنواله وقتی به آن دو قهرمانی فکر می‌کرد، برق می‌زد. رئیس فعلی کادر استعدادیابی اودینزه ادامه داد: «احساس می‌کنم بخشی کوچک از تاریخ ناپولی هستم.» او اشتباه نمی‌کند. کارنواله در قهرمانی تاریخی ناپولی در فصل 87-1986 نقشی بسیار مهم داشت و در هر هشت بازی آخرش گلزنی کرد. او می‌گوید: «حتی اکنون، پس از بیش از 30 سال، وقتی برای انجام مصاحبه و کارهای دیگر به ناپولی می‌روم، همیشه برایم افتخار است. برای آنها، من هنوز یکی از قهرمانان اولین اسکودتوی ناپولی هستم. من همچنان عاشق ناپولی هستم. بدیهی است که من باشگاه را بسیار تحسین می‌کنم، بلکه مردم ناپل را نیز تحسین می‌کنم. آنها به اندازه اسپالتی و تیمش لیاقت این اسکودتو را دارند. اصلاً من یک چیز به شما می‌گویم. الان که مسئولیتم استعدادیابی است اگر بتوانم به بازیکنانم توصیه کنم که بعد از اودینزه یک تیم را انتخاب کنند، همیشه می‌گویم ناپولی، چون مردم ناپل قدردان و بخشنده هستند. آنها هر کاری را برای این کار انجام می‌دهند. من هرگز از آنجا چیزی نخریده‌ام، حتی یک قهوه اما آنها همیشه هوای مرا داشته‌اند. اگر در ناپل قهرمان شوید برای همیشه در قلب ناپلی‌ها خواهید ماند.»

مارادونا خدای فوتبال بود بدیهی است که قهرمانی سال 87 همیشه جایگاه منحصر به فرد و تقریباً افسانه‌ای خودش را حفظ خواهد کرد، بویژه به این دلیل که اولین قهرمانی ناپولی بود. اما عمدتاً به خاطر یک مرد: مارادونا. کارنواله می‌گوید: «او خدای فوتبال است. او بی‌نظیر بود. او برای همیشه بهترین بازیکن تاریخ خواهد بود. هیچ کس مانند او نیست. من پله، کرایف، پلاتینی و اکنون مسی را دیدم، همه بازیکنان فوق‌العاده اما مارادونا در سطح دیگری بود، قسم می‌خورم. او اما یک انسان فوق‌العاده هم بود. من با او رابطه فوق‌العاده‌ای داشتم. ما هم‌اتاقی بودیم، با همسرانمان بیرون می‌رفتیم. او آدم بزرگ و سخاوتمندی بود. وقتی پای حمایت و مراقبت از دوستان به میان می‌آمد، هیچ کسی شبیه مارادونا نبود. همه او را دوست داشتند.» دشوار است که در مورد محبوبیت مارادونا در ناپل اغراق کنیم. ما در مورد یک نماد واقعی صحبت می‌کنیم. در یک شهر عمیقاً مذهبی، حتی وقتی یک توریست خارجی با تصویری از مارادونا روبه‌رو می‌شود طوری به او ادای احترام می‌کند که انگار مقابل مقبره یک شخصیت معنوی ایستاده است.

اوایل این فصل، وقتی ناپولی به آمستردام، خانه توتال فوتبال رفت و آژاکس را 6-1 شکست داد، اسپالتی گفت: «حتی مارادونا امشب به ما افتخار کرد». کارنواله هم از صمیم قلب موافق است. ملی‌پوش سابق ایتالیایی در حالی که به آرامی نفسش را بیرون می‌داد، می‌گوید: «حتی الان که دو سال از مردن دیه‌گو می‌گذرد نمی‌توانم اتفاقی که افتاده را باور کنم... اما من می‌دانم که اگر دیه‌گو زنده بود این ناپولی را دوست داشت.» خیلی‌ها حسرت نبودن مارادونا برای تماشای جشن قهرمانی را می‌خورند اما کارنواله لبخند بزرگی می‌زند و می‌گوید: «چه کسی گفته که دیه‌گو نیست.» اکنون، بیش از هر زمان دیگری، تصویر مارادونا در همه جا دیده می‌شود، حضور او توسط هر ناپلی احساس می‌شود و یکی از جشن‌های متعددی که اکنون در سراسر شهر برگزار می‌شود، در استادیومی است که نام او را یدک می‌کشد. کارنواله می‌گوید: «قبلاً به شما گفتم، اگر در ناپل برنده شوید، برای همیشه در قلب مردم ناپل زنده خواهید ماند.» پس اوسیمن، کواراتسخلیا و سایر اعضای تیم اسپالتی را هم به فهرست جاودانه‌های ناپل اضافه کنید.

قهرمانی همه تیم‌های مارادونا در سال فوت او

درست در سالی که دنیای فوتبال اسطوره فراموش نشدنی خودش دیگو مارادونا را از دست داد، اتفاق بسیار جالبی برای تیم‌های مرتبط با او رخ داده است. آرژانتین تا قبل از قهرمانی در قطر، از سال 1986 قهرمانی جام جهانی را به خود ندیده بود. از طرف دیگر ناپولی نیز از سال 1990 درست در زمانی که دیگو مارادونا در این تیم بازی می‌کرد عنوان قهرمانی سری آ ایتالیا را نگرفته بودند. در قطر 2022، لیونل مسی با هدایت آرژانتین به‌عنوان قهرمانی جام جهانی فیفا، به سرنوشت خود یعنی قهرمانی جهان رسید. و چند ماه بعد، در روز پنجشنبه، ناپولی سرانجام به انتظار طولانی خود برای قهرمانی در سری آ پایان داد. مارادونا آخرین بار در دهه 1980 آرژانتین و ناپولی را به این عناوین رساند و از آن دوره تاکنون تلاش دو تیم برای رسیدن به جام بی‌نتیجه بود. حالا درست در سالی که مارادونا از دنیا رفت هم آرژانتین و هم ناپولی به بزرگترین افتخار خود رسیدند، از طرف دیگر بوکا جونیورز و بارسلونا، که البته قهرمانی برای این دو تیم عادی به حساب می‌آید نیز قهرمان لیگ‌های خود خواهند شد. آرژانتین، ناپولی، بارسلونا و بوکا جونیورز همه تیم‌های مارادونا به حساب می‌آیند و همگی در این سال با قهرمانی‌های خود روح دیگو را خوشحال خواهند کرد.

257 251