ماجرای تغییر نام ورزشگاه مشهد به‌نام «غلامرضا تختی» توسط آیت‌الله خامنه‌ای
استادیوم تختی مشهد قبل از انقلاب «سعدآباد» نام داشت که آیت‌الله خامنه‌ای در بخشی از سخنانشان در یکی از تجمع‌های مردمی نام این استادیوم را به نام مرحوم «غلامرضا تختی» تغییر دادند.
استادیوم تختی مشهد قبل از انقلاب «سعدآباد» نام داشت که آیت‌الله خامنه‌ای در بخشی از سخنانشان در یکی از تجمع‌های مردمی نام این استادیوم را به نام مرحوم «غلامرضا تختی» تغییر دادند.
به گزارش خبرگزاری مهر، استادیوم تختی مشهد قبل از انقلاب «سعدآباد» نام داشت. هم‌زمان با اوج‌گیری مبارزات انقلابی، اقشار مختلف مردم مشهد به‌خصوص فرهنگیان این شهر در تاریخ 1357/8/16 اجتماعی بزرگ در این استادیوم برگزار کردند. سخنران این برنامه آیت‌الله خامنه‌ای بودند که در بخشی از سخنانشان نام این استادیوم محل تجمع را به نام مرحوم «غلامرضا تختی» تغییر دادند. بعد از این سخنان، مردم با تکبیر و صلوات، این نامگذاری را تأیید می‌کنند و نام این ورزشگاه از آن پس تغییر می‌کند.
پایگاه اطلاع‌رسانی KHAMENEI.IR این بخش از بیانات حضرت آیت‌الله خامنه‌ای را که پیش از پیروزی انقلاب اسلامی در این تجمع بزرگ بیان شده بود، به‌مناسبت زادروز جهان‌پهلوان غلامرضا تختی و روز کشتی، منتشر می‌کند: «بعضی از برادران ما از دو سه روز قبل از اینکه سخن از تشکیل این انجمن باشکوه و عظیم در این مجمع می‌شد، اظهار می‌کردند که این تاکنون بهترین اجتماعی است که در این محل تشکیل شده. تا حالا هرچه اجتماع در اینجا بوده، یا لااقل بیشترین اجتماعاتی که در اینجا تشکیل شده است، اجتماعاتی بوده است مخدِر یا مخرب یا وقت‌گیر یا وقت‌کش و خلاصه برای سرگرم کردن و بازداشتن مردم. جامعه‌ی ورزشکاران و بخصوص جامعه‌ی کشتی‌گیران و همچنین همه‌ی ورزشکاران مسلماً مانند دیگرِ برادران و خواهران خود از این رنج می‌برده‌اند که یک‌چنین منطقه‌ای در شهر و یک‌چنین فضایی و این‌چنین تجهیزاتی هرگز نمی‌توانسته است با آرمان‌های مذهبی و ملی آنها هماهنگ باشد. حتی تاکنون نمی‌توانستند یک قهرمان محبوبشان را - اجازه بدهید به توصیه‌ی برادران بگویم یک پهلوان محبوبشان را، اسم قهرمان را تکرار نکنیم - یک پهلوان محبوبشان را که نمودار آزادگی جمع ورزشکار این ملت بوده است، نمی‌توانستند از او یک عکس حتی در این محوطه‌ی وسیع نصب کنند، نمی‌توانستند حتی نام او را بیاورند، زیرا جرم او این بود که سال‌ها پیش - سال‌ها پیش شاید حدود دوازده سیزده سال پیش - این احساسی را که امروز همگانی شده است، داشت. در این محیط احساس خفگی می‌کرد و این احساس را بُروز می‌داد و به‌خاطر همین شجاعت‌ها و شهامت‌ها بالاخره جان خود را از دست داد. برادران ما، هم جامعه‌ی معلمین - که میزبانان ما و میزبانان بسیار عزیز ما هستند و سپاس همه‌ی ما بر آنها و نثار آنها - و همچنین جامعه‌ی ورزشکاران و بخصوص کشتی‌گیران پیشنهاد کردند، من این پیشنهاد را در معرض میل و دید برادران و خواهران می‌گذارم؛ اگر خواستید تصویب می‌کنید و اگر تصویب کردید، حق با مردم است، حق با ملت است، همان، خواهد شد. پیشنهاد می‌کنند که این استادیوم را به نام پهلوان غلامرضای تختی نامگذاری کنید. بهتر از این «صحیح است» و بهتر از این تصدیق، هیچ عامل و موجبی برای چنین نامگذاری‌هایی وجود ندارد. غالباً نامگذاری‌ها بر اساس یکسری اِعمال غرض‌ها و اِعمال نفوذها و یکسری تصمیم‌های فردی انجام گرفته. در هیچ نامگذاری‌ای این‌همه آحاد جمعیت یک‌زبان و یک‌نفس تصمیم نگرفتند و حالا که شما تصمیم گرفتید، حالا که خواستید، من با اجازه‌ی شما و از طرف همه‌ی مرد و زنی که در اینجا حضور دارند و نیز چند برابر این جمعیت که امروز راه بر آنها بسته شد و به آنها اجازه‌ی شرکت در این مجلس داده نشد و میدانم همه با ما هم‌صدا هستند، با اجازه‌ی همه‌ی شما و از طرف همه‌ی شما این محل را نامگذاری می‌کنم به استادیوم غلامرضای تختی.» 1357/8/16