ماجرای شماره هشت که این روزها نمره بیست گرفت

به گزارش"ورزش سه"، شاید آن 60 هزار هوادرای که در روز 17 مهرماه سال 71 برای حمایت از تیم پاس به ورزشگاه آزادی رفته بودند تا دیدار برگشت این تیم با العربی را در حالی که نماینده ایران بازی رفت را سه بر دو باخته بود، تماشا کنند یادشان باشد علی اکبر یوسفی شماره هشت چغر و تکنیکی پاس، بعد از این که جناح حضورش را با آرش نوآموز عوض کرد، تا گل دوم و تثبیت صعود پاس را در بازی برگشت به نماینده متمول قطری ها بزند به سمت هواداران مستقر در سکوها و رفت و با دستش با تماشاگران دو جایگاهی که برای خوشحالی به پائین آمده بودند، با سرعت بالا دست بدهد تا از هوادارانی که به پاس تعلق خاطر ندارد، به صورت ویژه تشکر کند. از آن روز بیش از سی سال می گذرد و اکبر یوسفی که متعلق به نسل 98 بود و یکی از منتخبین تیم ملی ایران تحت هدایت محمدمایلی کهن در جام ملتهای 1996 بود، ویکی از بازیکنان پاس مفتخر به قهرمانی باشگاه های آسیا، این روزها دوران کسوت را می گذراند. شماره هشت نه چندان محبوب سکوهای ورزشگاه آزادی به دلیل تعصب زیاد روی تیم پاس و بازی محکمش روبروی دو تیم استقلال و پرسپولیس، بعد از سالها دوباره به سر زبان ها آمد، فوت کریم باوی و خبری که چند روز قبل از آن او انتشار داده بود و از مردم خواسته بود برای او دعا کنند، دوباره این نام فراموش شده را به سر زبانها انداخت. هر چند او قبل از آخرین خبرش بارها در کنار کریم در بیمارستانها دیده شد و برای او تولد گرفت تا جای خالی شاهینی ها و پرسپولیسی ها را در مرام و معرفت پر کند و کنار سرزن قهار گذشته فوتبال ایران باشد. حضور مستمر او در کنار داود زمینی از مربیان پایه یوسفی و پاس در روزهای که بیماری امان او را بریده بود نیز از بایکن سابق تیم ملی که یک گل ملی نیز دارد، دیده شد تا باور کنیم این کارها برای دیده شدن نیست و از روی مرام و معرفت است. پسر با معرفت این روزها در آن سالها شاید محبوب خیلی از مردم فوتبال دوست ایران نبود، هر چند مرام او در بازی با العربی بعد از آن خوشحالی تکرار نشنی هنوز در یاد اهالی فوتبال است.

شماره هشت تکنیکی، پابه توپ و خشن آن سالهای پاس بعد از تکل بدش روی پای مجید نامجو مطلق در 11 مهر سال 70 که منجر به مصدومیت چند ماهه هافبک خوش تکنیک آبی ها بعد از آن نمایش درخشان برابر الجزایر شد نیز در چمن سبز ورزشگاه ناراحت بود، بعد از سالها دقت در آن صحنه نشان می دهد، نامجو مطلق که توسط شاهرخ بیانی و کمک پزشک استقلال به بیرون از زمین هدایت می شود، نگاه نگران یوسفی را دورتر از مارکار آقاجانیان به دنبال خود دارد. ولی کسی در آن روزها این لحظات را ندید تا یوسفی نه تنها مقصر این صحنه توسط هواداران استقلال شناخته شود، بلکه شماتت هواداران پرسپولیس را هم به دلیل بازی برگشت و حساس ایران و الجزایر و نبود نامجو مطلق در الجزیره نیز بشنود. سرتوپ های بی نقص او در برابر محمدحسن انصاری فر و پاس گل او به محسن گروسی و دو گل او به استقلال و بازی های محکم او برابر این دو تیم پرهوادار هیچ گاه از او چهره محبوبی نزد هواداران این دو تیم نساخت، ولی او این روزها و بعد از سالها نشان داد پس آن چهره محکم و باتعصب در زمین مسابقه، قلبی مالامال از عشق و محبت دارد. ممنون آقای یوسفی برای روزهایی که از زندگی زدی تا در کنار یکی از رقبای درون زمینت باشی، ممنون آقای یوسفی برای اینکه نشان دادی مرام و معرفت مهمتر از ستاره بودن است و یاد و خاطره را معرفت می سازد و نه ستاره بودن و ممنون آقای یوسفی که به ما یاد دادی آدمها را زود قضاوت نکنیم.