مباحثه قلمی آیت‌الله فاضل لنکرانی و حجت‌الاسلام خسروپناه درباره تزریق واکسن

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، آیت‌الله محمدجواد فاضل لنکرانی چندی قبل در نشست "واکاوی فقهی واکسن کرونا" بر لزوم تزریق واکسن کرونا تاکید داشت و تزریق آن را با وجود احتمال خطر هم امری عقلایی دانسته و با اشاره به آیه شریفه «لا تلقوا بایدیکم الی التهلکه» تصریح کرده زدن واکسن واجب است و امروز واکسن از اموری است که با ترک آن انسان به دست خودش خود و جامعه را به هلاکت می‌اندازد.

وی معتقد است «لا تلقوا» فقط جنبه‌ی ایجابی ندارد که بگوئیم اگر سمی بخورید خودتان را به هلاکت می‌اندازید پس خوردن سم حرام است، گاهی اوقات ترک یک عمل مثل ترک واکسن موجب هلاکت جامعه می‌شود و لذا این مشمول آیه «و لا تلقوا بایدیکم الی التهلکه» است، لذا خیلی روشن است که ترک واکسن از مصادیق این آیه شریفه است.

پس از آن حجت الاسلام عبدالحسین خسروپناه، با انتشار نامه‌ای نقدی بر این سخنان وارد کرد که آیت الله فاضل لنکرانی هم طی نامه‌ای اشکالات خودش را بر نقد خسروپناه عنوان کرد.

متن کامل این دو نامه را در زیر می‌خوانیم:

به نام شافی مطلق

عالم فقیه و برادر متقی حضرت آیت‌الله فاضل لنکرانی

سلام علیکم

کلیپ کوتاهی درباره حکم شرعی واکسن از جنابعالی مشاهده کردم و نکته ذیل به نگارش این مسکین در آمد:

این استدلال وقتی تمام است که درمان‌های بدیل به صورت اطمینانی در درمان و کنترل کرونا بی‌اثر باشند، در حالی که درمان طب سنتی سینوی در کلینیک های دانشکده‌های طب سنتی به خوبی پاسخ داده و عوارض واکسن را هم ندارند.

این تحقیقات با روش علمی، تدوین و قابل عرضه است. علاوه بر اینکه واکسنی مثل فایزر با شواهد علمی، کم‌اثر بودن آن ثابت شده است.

اطلاعات علمی کم‌اثر بودن و ضرر حداکثری آن توسط دکتر صالحی استاد تمام عفونی تدوین شده است.

همچنین تولید واکسن از نظر علمی وقتی اطمینان بخش است که حداقل سه سال تجربه حیوانی و انسانی خود را طی بکند و چون این فرایند طی نشده لذا مجوز همه واکسن‌ها بدون استثنا، مجوز اضطراری هستند.

حال در دوران امر بین مجوز اضطراری واکسن و شیوه درمان طب سنتی اطمینان بخش، کدام تقدم دارد؟

حکومت با این موضوع شناسی باید هر دو راه را آزاد بگذارد ولی کنترل شده که همه افراد جامعه حتما از یکی از دو طریق درمان سنتی و مدرن به درمان و پیشگیری بپردازند.

انطباق حدیث شریف کافی و آیه شریفه بر واکسن صحیح نیست؛ چون مورد درمانی حدیث، تجربه اطمینان‌آور بوده است، لکن مجوزهای واکسن همگی اضطراری هستند نه اطمینانی.

این بحث نمونه بارزی است بر این که فقیه در صدور حکم و تمسک به ادله، باید موضوع شناسی دقیقی داشته باشد و از کارشناسان مختلف و میان رشته‌ای با گرایش‌های مختلف دانشی و رویکردی استفاده کند.

بسمه تعالی

خدمت حضرت آقای خسروپناه (دامت برکاته)

بعد از سلام و تحیت و تشکر از توجه عالمانه جنابعالی، چند نکته را عرض می‌کنم:

اولا: ادعای وجوب تزریق واکسن، به نحو وجوب تخییری است نه تعیینی.

ثانیا: در فرضی که درمانی هنوز کشف نشده، چنان چه تشخیص غالب متخصصین، استفاده از واکسن حتی برای پیشگیری باشد، عقل همین ادراک را دارد که وجوب تخییری است، در حقیقت غالب اهل فن اطمینان نوعی بر پیشگیری دارند و این طور نیست که فقط تیری به تاریکی باشد. در این امور، ضابطه همان نوع است نه اشخاص.

ثالثا: از حدیث شریف این ضابطه استفاده می شود که برای علاج یا پیشگیری، ملاک همان ظن نوعی به نتیجه است، حتی اطمینان لازم نیست.

رابعا: آیه دلالت واضح بر عدم جواز ایقاع در تهلکه دارد، حال اگر غالب اهل فن بگویند عدم استفاده از واکسن، موجب تلفات زیاد است، باید از آن استفاده نمود اگرچه در برخی موارد تلفات داشته باشد.