محو رویای چهارگانه (مگر با داستانی جدید) / رام شدن هیولای کلوپ در غروبی غمگین

به گزارش ورزش سه، تا بازی امروز منچستر سیتی مقابل نیوکاسل، لیورپول با تفاضل گل در صدر جدول است، اما امیدهای قهرمانی لیورپول نه تنها در لیگ برتر با تساوی مقابل تاتنهام در آنفیلد متحمل ضربه سنگینی شد بلکه تصاحب یگانه و غیر قابل باور «چهار گانه تاریخی».

شاید چهارگانه همیشه یک رویای غیرممکن بود. شاید اصلا این یک جاه طلبی دیوانه وار بنظر می رسید که توسط ورزشی نویسان، هواداران و دوستداران رکوردهای تاریخی در دامان این تیم لیورپول گذاشته شد. همه آن هایی که شیفته وقوع رخدادی تاریخی در برابر چشمان خود هستند. تجربه ای یک باره در تمام عمر. برای آنان که فوتبال انگلیس را زندگی کردند. این خواسته انقدر در ما زنده است که سطح توقع‌مان نیز بالاتر از همیشه رفته وحتی تساوی و صدر نشینی لیگ در سه هفته پایانی کافی به‌نظر نمی رسید. با این حال حقیقت امر این است؛ دیشب در آنفیلد رویا و خیال پردازی های همه آن هایی که آرزوی کسب چهارگانه لیورپول را داشتند احتمالا نقش بر آب شد و امروز صبح خواب های پریشان شب گذشته، تلخی حقیقت را به رخ کمال گرایان فوتبالی گوشزد کرد.

بعد از یک ضد حمله بسیار درخشان از تاتنهام هاتسپر و گل سون کره ای که با 20 گل در جدول گلزنان لیگ پشت صلاح 22 گله قرار گرفت، لیورپول با گل دیاز متعصب و زحمتکش به تساوی رسید.

ولی آنچه تحسین برانگیز بود تیم یورگن کلوپ با تمام انرژی ممکن و با حرارت و اراده ای مثال زدنی که از ویژگی های یک تیم متفاوت است، مبارزه و تلاش بی حد خود را تا پایان ادامه داد. اسپرز خرسند از نتیجه مساوی بود و لیورپول فقط و فقط به پیروزی می اندیشید. آنها با ذره ذره وجود خود برای زنده نگاه داشتن «رخداد تاریخی چهارگانه» از خود مایه گذاشتند. سرپیچی از سرنوشت، مبارزه علیه مرگ چهارگانه. آنها بسیار خوب می دانستند، هرچیز کمتر از 3 امتیاز، امکان وقوع رخدادی عظیم را کمرنگ می کند.

می دانستیم دیدار با تیم باهوش اسپرز برای لیورپول آسوده نخواهد بود. می دانستیم تاتنهام برای کسب مقام چهارم برای حضور در لیگ قهرمانان اروپا با رقیب لندنی خود آرسنال دست و پنجه نرم می کند. این تساوی آن ها را با روحیه ای بهتر روانه دیدار حیاتی پنجشنبه داربی شمال لندن خواهد کرد. مدت هاست فرمول قضیه مشخص شده و در این مقطع فصل، هر بازی فینالی برای لیورپول محسوب می شد. قناعت معنایش را از دست داد و طمع پیروزی تنها راه باقی مانده است. لیورپول همه آنچه را که داشت «رو» کرد.

*حالا ما منتظر خواهیم بود تا ببینیم سیتی از حوادث رخداده در پایتخت اسپانیا تا چه حد آسیب دیده است. این اولین باری بود که یکی از دو تیمی که برای لیگ دوئل می کنند در دست انداز افتاد. برد به دنبال برد، پیروزی پس از پیروزی. جانانه. بی وقفه. بی امان. اما لیورپول به مصاف حریفی از شمال لندن رفت که با تحت فشار قرارگرفتن نیز تسلیم شدنی نبود. لیورپول از همان ابتدای بازی، اسپرز را تحت فشار شدید قرار داد، اما همه می‌دانستیم این مسابقه خطرناکی است. صدای غرش هواداران کر کننده بود اما با هر حمله اسپرز، نگرانی و دلواپسی در میان هواداران خانگی در استادیوم و تلویزیون موج می زد. اسپرز همیشه در ضد حمله یکی از بهترین تیم های لیگ است. مطمئنا همیشه تصور رویارویی با جفت فوق العاده ای به سرعت، هوشمندی و هماهنگی هری کین و سون هیونگ مین که جیک و پیک بسیاری با یکدیگر دارند، دلشوره های خود را خواهد داشت. دویدن ها، حرکات و خواندن افکار یکدیگر، زوج های معروف فوتبال را در ذهن تداعی می کند. در همین آنفیلد، تله پاتی کیگان و توشک در دهه هفتاد، یا زوج مرگبار یان راش و کنی دالگلیش در دهه هشتاد نمونه بارز آن است. چند در دهه گذشته رائول و ماریتینز در رئال، دل پیرو و تِرِزِگه در یوونتوس، آرین روبن و فرانک ریبری در بایرن، رونالدینیو و ساموئل اِتو در بارسلونا، اندی کُل و دوایت یورک در منچستر یونایتد و... چنین ارتباط کشنده و موثری را، مانند کین و سون به هم زده بودند. با حضور این دو، اسپرز دو چشمی به مقام چهارم و اعمال و رفتار آرسنال چشم دوخته بود و از ابتدا صراحتا اعلام کرد که به عنوان دِسِر و لقمه‌ای راحت الحلقوم به مرسی ساید نیامده است.

برای فیزیک بدن، حرفه ای ها هم حد و مرزی هست. همانطور که هواداران لیورپول التماس می کردند و التماس و التماس، اسپرز تسلیم نشد و زمان بازی به پایان رسید. یک هیولا (چیزی که کونته به لیورپول اطلاق کرد) هم گاهی کم می آورد

سون با پاس کین گل خود را زد و سپس تاتنهام به دفاع نشست. گل دیاز، مثل همیشه به ادعای قدیمی «بیل شنکلی» کبیر در مورد «مکیدن» و هورت کشیدن توپ توسط طرفداران لیورپول Kop/ کُپ درون دروازه حریفان، معنا بخشید و متعاقب آن خوش باوری دوباره زنده شد. آنفیلد فوران کرد. کلوپ جست و خیز. فریادها، مشت ها و آغوش ها همه جا دیده می شد. امیدی دوباره در میان هواداران شکل گرفت. اما تلاش مداوم و بی شائبه گل دوم و پیروزی به همراه نداشت. چهره تک تک بازیکنان مثل سربازان شکست خورده جنگ بود. گویی که جام جهانی را از دست داده اند، عزیزی را. با سوت پایان، حتی صدای بیرون دادن هوای سینه بی نفس تماشاگران افسرده در سراسر آنفیلد پیچید، در سراسر شهر....«آ آ آه ه ه ه ه ه...»

جو و اتمسفر انقدر بد بود که کلوپ مجبور به مداخله شد: «در دنیا همه روزه اتفاقات بدتر از این روی می دهد. انگار در مراسم تشییع جنازه هستیم. خونسرد خواهیم ماند و نبرد را تا پایان راه ادامه خواهیم داد و سر تعظیم برابر سرنوشت فرود خواهیم آورد». البته شاید او هم دیشب بهترین خود نبود، به‌خصوص مقابل تیمی که از وقت‌کشی هم ابایی نداشت و از دفاع یکسره خجالت نمی‌کشید. میراثی بازمانده از مورینیو در تاتنهام که با مربی عملگرایی مثل کونته در مسابقاتی مثل این یکی از گزینه‌ها و شاید مهمترین آنهاست. اصرارتیم او به ارسال روی سر ژوتا به جایی نرسید و سیمیکاس آن تعویضی نشد که انتظار می‌رفت، نبی کیتا هم که تازه دقیقه 90 به زمین آمد، برای چه؟

لیورپول در جستجوی گل پیروزی و کسب 3 امتیاز هر آنچه که در این مرحله سنگین و نفس گیر فصل در توان شان بود، به سمت مهمانان خود پرتاب کردند.

تساوی 1-1 لیورپول با تیم آنتونیو کونته، قرمزها را به بالای جدول برد اما فقط با تفاضل گل. اگر سیتی بتواند از شوک شکست غم انگیز لیگ قهرمانان در برنابئو خلاص شود و نیوکاسل را در اتحاد شکست دهد، با سه بازی باقی مانده با سه امتیاز اختلاف در صدر خواهد نشست. این دیدار امتحان نهایی بار سنگین روحی برای گواردیولا و سیتی به همراه دارد. قبولی و گذر از آن، پلی خواهد بود به سوی پیروزی نه چندان دور. کسب قهرمانی در لیگ نفس گیر انگلستان. شکستن قلب رقیب همیشه حاضر، لیورپول.

لیورپول روز سه شنبه، خارج از خانه با استون ویلای استیون جرارد، و سپس ساوتهمپتون، و وولوز در آنفیلد بازی خواهد کرد. «باید» همه آنها را ببرند. ماکسیمم 9 امتیاز ممکن را می خواهند، تنها راهی که بارقه ای از امید را باز خواهد گذاشت. کنترل در حال حاضر از دستان قرمزهای فوق العاده خارج شده است و در این بین تنها باید دست به دعا بمانند تا سیتی در یکی از بازی های خود مقابل نیوکاسل، وولوز، وستهَم، یا استون ویلا شکست بخورد. سیتی در مادرید شکست بسیار دردناکی را تجربه کرد اما آیا امروز در منچستر یا بعد از آن در برابر ولورهمپتون، در استادیوم لندن برابر وستهم یا ویلا شکست خواهد خورد؟

اینک منچسترسیتی با لیسیدن زخم های خود در شکست ناباورانه از مادرید در لیگ قهرمانان، یک قدم به قهرمانی در لیگ برتر نزدیک تر شده است.

با یک تساوی، و حتی صدر نشینی 18 ساعته لیگ، حالا دیگر فقط رَدِ هاله ایی از رویای چهارگانه در دور دست ها به چشم می خورد. ماموریت غیر ممکن کلوپ و یاران و هواداران و دوستداران فوتبال در یک آن، در برابر چشمان ما محو می شود. کاری از هیچکس ساخته نیست. گویی تمامی این ها دیروز بود و دیروز چون رنگین کمان های زیبا و خیره کننده بهاری از میان رفته، و غروبی غمگین کرانه را در برگرفته است.

امیرحسین صدر 8 می 2022