مرثیه‌ای برای اتفاق تلخ؛ خاموش شدن چراغ آرزوها و رویاهای چند جودوکار
نوجوانانی که با هزار امید خود را به تیم جودو ایران رسانده بودند تا آینده ای روشن را برای خود و کشورشان رقم بزنند، در یک سانحه هوایی تلخ چراغ آرزوها و رویاهایشان را خاموش شده دیدند.
نوجوانانی که با هزار امید خود را به تیم جودو ایران رسانده بودند تا آینده ای روشن را برای خود و کشورشان رقم بزنند، در یک سانحه هوایی تلخ چراغ آرزوها و رویاهایشان را خاموش شده دیدند.
به گزارش خبرگزاری مهر، میلاد مقیمی زاده مشاور رییس و مدیر روابط عمومی فدراسیون جودو به مناسبت فرار رسیدن 24 تیرماه سالروز سقوط هواپیمای حامل تیم ملی جودو نوجوانان، نوشته است:
«تیرماه که فرا می‌رسد، غم و اندوهی ماندگار همراه با نسیم تابستان، بار دیگر بر جان جودوی ایران می‌نشیند؛ گویی هنوز پژواک آن حادثه تلخ، در فضای سالن‌های تمرین و جای جای تاتامی‌های کشور شنیده می‌شود و قلب جامعه ورزش ایران را به درد می‌آورد.
تیرماه برای خانواده بزرگ جودو، تنها یک ماه در تقویم نیست؛ ماهی است پر از خاطره‌های ناتمام، اشک‌هایی که هرگز خشک نشدند و آرزوهایی که هنوز علیرغم گذشت سال‌ها، در گوشه گوشه این ورزش نفس می‌کشند.
در 24 تیرماه 1388، پرواز 7908 هواپیمایی کاسپین، حامل هشت نوجوان جودوکار و دو مربی پرتلاش، سفری را آغاز کرد که پایانش به جای مدال و افتخار، به حادثه‌ای غم‌انگیز ختم شد. هواپیمای توپولف تنها 16 دقیقه پس از برخاستن، در دشت‌های قزوین سقوط کرد و جان گرانبهای همه مسافرانش را گرفت؛ جوانانی که قرار بود آینده جودوی ایران را رقم بزنند و مربیانی که برای ساختن نسلی نو، شب و روزشان را وقف این راه کرده بودند.
وحید ابراهیمی، ایمان زینی‌وند، حسین بنا، سعید رسولی، مصطفی صباغی، یحیی باقرپور، مصیب عزیزاللهی، علیرضا لشکری و مربیان عاشق، علی بهرامی و علی محدث، مسافران این پرواز ناتمام بودند. نامشان دیگر بر زبان اهالی جودو جاری نیست فقط به عنوان ورزشکار یا مربی، بلکه چونان اسطوره‌هایی که معنایی جدید به تعهد، ایثار و عشق ورزیدن به وطن و ورزش بخشیدند.
آن روز، نه تنها خانواده‌های داغدار، که جامعه ورزش ایران، شاهد خاموش شدن چراغ آرزوها و رویاهایی شد که با خون دل ساخته شده بود. تیم‌هایی که پس از آن، خلأ حضور این عزیزان را سال‌ها با خود داشتند؛ مربیانی که حسرت به بار آوردند و تاتامی‌هایی که جای خالی قهرمانان جوان را هرگز فراموش نکردند. این ضایعه، نه تنها شتاب پیشرفت جودوی ایران را گرفت، بلکه زخم عمیقی بر احساس و روح جمعی این رشته نشاند که هنوز هم مرهم نیافته است.
هر سال در تیرماه تلخ، ما بار دیگر کنار هم می‌ایستیم؛ با قلب‌هایی سنگین و چشمانی اشک‌بار. یاد آن روز دردناک، عهدی نانوشته میان همه اهالی جودوست؛ عهدی برای زنده نگه داشتن نام و راه شهیدان تاتامی. آن پرواز، اگرچه جسم عزیزان ما را از میان برد، اما عزم و ایمان آنان را در تار و پود جودوی ایران جاودان ساخت. آرمان‌هایی که نیمه‌کاره باقی ماند، به مسئولیت اخلاقی و انسانی نسل‌های بعد بدل شده است؛ مسئولیتی برای تلاش بیشتر، برای فداکاری، برای حفظ اتحاد و سترگ داشتن نام ایران در میادین بین‌المللی.
امروز و هر سال، در کنار هم می‌مانیم تا به یاد بیاوریم امیدهایمان در آن تیرماه سقوط نکرد؛ بلکه از فراز آسمان به بلندای افتخارات این کشور پیوست. یاد و نام وحید، ایمان، حسین، سعید، مصطفی، یحیی، مصیب، علیرضا و مربیان نجیب‌شان، همچنان چراغ راه ماست. آنان هرگز شکست نخوردند؛ بلکه با پروازشان، معنای جاودانگی و عشق به ورزش و میهن را برای همیشه در جان ما نشاندند.
روحشان شاد، یادشان گرامی، و راهشان پر رهرو باد.»