همه «ماجرای نبودنت» در اردیبهشت اودلاجان

به گزارش ایسنا، محمدصادق دهقانی سازنده مستند «تالان»، در سال‌های فعالیت خود چند نمایشگاه هنری ترکیبی برپا کرده و پس از چند تجربه، به نوعی از اجرا که واژه «نمایشگاه» چندان با آن متناسب نیست رسیده که حالا آن را با واژه ابداعی خود برگزار می‌کند؛ «صداستگاه» کلمه‌ای ترکیبی از صدا، داستان و نگاه است که او پس از تحقیق و مشورت با متخصصان هنری برای این نوع از اجرا انتخاب کرده و در مرحله ثبت است.

این مستندساز قصد دارد صداستانگاهی را با موضوع «ماجرای نبودنت» در یک خانه قدیمی بازسازی شده اجرا کند.

دهقانی در این باره با اشاره به اینکه «ماجرای نبودنت» از جمعه 14 آبان به صورت رسمی در خانه اردیبهشت اودلاجان که دیگر به یک محل فرهنگی و هنری تبدیل شده افتتاح می‌شود و از روز شنبه 15 آبان آماده بازدید عموم است، به ایسنا می‌گوید: اگر بخواهم بگویم صداستانگاه «ماجرای نبودنت» چیست، باید ابتدا توضیح دهم که این نوع اجرا یک فرم جدید است که سال 92 آن را طراحی کردم؛ اجرایی ترکیب شده از صدا، قصه و نگاه که این "نگاه" می‌تواند در فرم عکس باشد. صدا هم توسط گوشی‌ها شنیده می‌شود و داستان شخصیت داخل عکس از زبان خودش برای مخاطب روایت می‌شود. در واقع این شکلی از سینمای صامت است با یکسری عکس‌های مستند اجتماعی که از آدم‌ها روایت‌های اول شخص و در قالب دو دقیقه ارائه می‌کند.

وی ادامه می‌دهد: این هفتمین بار است که چنین اجرایی را تجربه می‌کنم و هر بار درباره موضوعات مختلفی بوده؛ یک بار درباره تنهایی انسان معاصر، یک بار آدم‌های بازمانده از جنگ، بار دیگر دختران بی‌سرپرست و معلول ذهنی و حالا «ماجرای نبودنت» که به قصه‌ای از نبودن‌ها می‌پردازد و برای تماشای آن چه جایی بهتر از یک خانه تاریخی و قدیمی در محله قدیمی تهران؟!

او یاداور می‌شود: من سال 95 هم یک بار «ماجرای نبودنت» را در خانه هنرمندان برگزار کردم ولی از آنجا که قصه‌های آن برای مردم عادی است همیشه آرزو داشتم در معرض دید متن جامعه قرار بگیرد، چون اگرچه پیش‌تر عکاسان معتبری مثل آقایان صمدیان و شاهرودی یا هنرمندان دیگری مثل لوریس چکناواریان، کامبیز درم بخش و زنده یاد سینایی و دکتر عالمی کارهایم را دیده و به من لطف داشتند ولی دیدن این فرم توسط عموم مردم آن هم در محله‌ای نزدیک بازار و پامنار خیلی اتفاق ویژه‌ای برای این کار است. این خانه قدیمی بازسازی شده فضایی دارد که می‌توان میز و صندلی در آن چید تا تابلوها مقابل تماشاگران باشد، در آنجا بنشینند و با آرامش ماجرای نبودن آدم‌هایی را در زندگی شخصیت‌های قاب‌ها و همین طور آدم‌هایی که روزگاری در آن خانه بودند و حالا دیگر نیستند، تجربه کنند.

خانه اردیبهشت اودلاجان در پامنار، خیابان خلیلی مفرد، کوچه آقاموسی، بن‌بست اول واقع شده است.

در ادامه عکس‌هایی که از واکنش بازدیدکننده‌ها در اجرای قبلی برداشته شده است، می‌بینید.

انتهای پیام