واگذاری سوبسیدهای هنرمندان به بخش خصوصی / نباید اسیر فضای مجازی شد

علیرضا بحرینی‌زاده در گفت‌وگو با ایسنا عنوان کرد: من همیشه در کارهایم دنبال این هستم که در کنار لذت بردن مخاطب از کار، حرف روز جامعه و مشکلاتی که وجود دارد را بگویم، اما بعضا ممکن است قصه و روایت در جغرافیایی دیگر و اصلا با فرهنگ دیگری باشد؛ اما به هر حال همیشه تلاش من این بوده علاوه بر اینکه مخاطب از کار لذت ببرد، آن کار حرفی هم برای گفتن داشته باشد.

می گویم شما چهره های جدیدی را به تئاتر معرفی کرده اید، با توجه به اینکه شاید کار با افراد باتجربه آسان تر و نتیجه بخش تر باشد چه توجیهی برای این کار دارید، بحرینی زاده پاسخ می دهد: به نظر من این به خود کارگردان برمی گردد که با چه افرادی راحت تر می تواند کار کند. برای من کار با کسانی که هیچ ذهنیتی از تئاتر ندارند یا بهتر است بگویم کمتر شناختی از هنر و تئاتر دارند خیلی لذت بخش است و همیشه کار کردن با این افراد، البته در کنار با تجربه ها به من انرژی داده و باعث شده به آینده امیدوارتر بشوم.

او در پاسخ به اینکه علیرضا بحرینی زاده چطور علیرضا بحرینی زاده شد، عنوان کرد: اگر امروز در جامعه کسی من را می‌شناسد و اعتباری هست همه از لطف خدا و محبت مردم است. راستش را بخواهید اگر اندک اعتبار و آبرویی بین مردم هست به خاطر تئاتر است که سال‌ها برایش زحمت کشیدم و می شود گفت زندگی‌ام را در این راه گذاشتم. شاید اگر تئاتر کار نمی‌کردم از لحاظ مالی به مراتب زندگی بهتری داشتم اما الان هم اصلا پشیمان نیستم هر چند ممکن است کم کارتر باشم

این هنرمند با اشاره به دلیل ارتباط کمتر با رسانه ها و تمایل نداشتن به انجام مصاحبه گفت: اول اینکه هیچ هنرمندی نمی تواند بگوید من کار هنری می کنم اما نمی خواهم دیده بشوم و اگر کسی چنین چیزی می گوید، به نظر من باید به عقلش شک کرد، چون ماهیت هنر دیده شدن است. اما من اعتقاد دارم هنرمند باید با آثارش دیده شود و نباید اسیر فضای مجازی و اینطور چیزها شد. هر چند که سلیقه من نباشد یا شاید هم تجربه اش را نداشته باشم اما در کل معتقدم که آثار هنرمند بایستی معرف او باشد.

کارگردان و بازیگر دشتستانی در پاسخ به اینکه چطور با استفاده از تئاتر به پرسش های مخاطبان جواب می دهید، اظهار کرد: هنر همیشه زبان گویای مردم جامعه بوده و تئاتر هم می تواند گونه ای از بیان این اتفاقات باشد که خود من همیشه تلاش کردم در کنار لذت بردن از قصه و روایت، مخاطب شرایط و وضعیت جامعه را هم داخل کارم ببیند و به گونه ای با کار همذات پنداری کند، نمی دانم چقدر موفق بودم، اما همیشه تلاشم بر این امر بوده است.

سوال می کنم تئاتر اسیر چه چیزی است و چرا نتوانسته حق خود را بگیرد، او اینگونه پاسخ می دهد: تئاتر و تئاتری ها همیشه اسیر مشکلات مالی بوده اند. تئاتر مثل سینما و تلویزیون نیست که با یک کار دیده بشوی و اغلب بازیگران تئاتر زندگی سختی دارند. در سال های اخیر این امر در شهرستان ها بسیار بسیار بیشتر شده، یک گروه تئاتری برای محل تمرین و اجرا باید هزینه پرداخت کند، که همین امر باعث شده کار کردن سخت شود و گروه ها با تمام شایستگی هایی که دارند از بعضی هزینه ها کم کنند تا به مرحله اجرا برسند، مثلا از دکور می زنند، از لباس می زنند، و شاید کمتر به بعضی چیزها مثل نور، گریم و... بپردازند که شاید همین ها باعث شود آن زیبایی که باید یک اثر هنری و تئاتر داشته باشد، را نبینیم و یا کمتر شاهد آن باشیم.

علیرضا بحرینی زاده تصریح کرد: به طور کلی یک تئاتر خوب پول می خواهد و بازیگر هم برای دیده شدن باید تئاتر خوب بازی کند. اینها کاملا به هم وابسته هستند، نتیجه اینکه یک بازیگر برای بهتر دیده شدن باید در یک تئاتر خوب باشد و یک تئاتر خوب هم مستلزم هزینه کردن و پول است تا بتوان آن را به مرحله اجرا رساند.

وی ادامه داد: معمولا برای اجرای یک تئاتر یعنی بعد از اینکه یک کار اجرا می شود دوستانی علاقه مند می شوند و می گویند ما علاقه داریم تئاتر کار کنیم. برای من زیاد اتفاق افتاده وقتی سر تمرین می آیند و می بینند چه شرایطی هست آنهایی که اهل سختی کشیدن نیستند بعد از چند جلسه رها می کنند و می روند. من فقط می خواهم این را بگویم دوستان فقط اجراها را نبینند چرا که تا یک نمایشنامه به مرحله اجرا برسد، پوست کارگردان و بازیگران اجرایی کنده می شود.

این هنرمند با اشاره به فعالیت افراد تازه وارد در زمینه تئاتر خاطرنشان کرد: باور کنید بدون مطالعه و دیدن نمی توان موفق شد؛ هر چند متاسفانه سالهاست که رو به افول هست (بحث مطالعه) و کمتر بازیگرانی را می توان پیدا کرد که مطالعه داشته باشند، باید، باید و باید مطالعه داشت و دید و کار کرد و تجربه دیگران را استفاده کنند تا بتوانند موفق شوند.

بحرینی زاده با توضیح دلیل علاقه اش به اجرای عمومی گفت: من معتقدم که تئاتر برای همه است و لذتی که اجرای عمومی برای من دارد جشنواره ندارد. چون که در جشنواره 3 نفر کار آدم را قضاوت می کنند ولی در اجرای عموم تعداد مخاطب های زیادی هستند که حتی بعضی از آنها تخصصی هم ندارند و فقط به عنوان یک مخاطب عام می آیند و همیشه شنیدن صحبت ها و نظراتشان در مورد کار برای من لذت بخش بوده است.

این کارگردان با بیان اینکه جذب اعضای جدید در گروه باعث ایجاد رقابت سالم می شود، اظهار کرد: گروه ما همیشه اعضای زیادی داشته ولی بسته به نوع نمایشنامه این تعداد متغیر می شود. من اعتقاد زیادی به این دارم که یک حس رقابت بین اعضا وجود داشته باشد که این رقابت در کنار رفاقت خیلی هم می تواند شیرین باشد. افراد جدیدی که به گروه اضافه می شوند، می توانند حس رقابت بین اعضاء را بیشتر بکند و شاید یکی از دلایلی که من از افراد جدید در کارهایم استفاده می کنم که با این اتفاق می شود خیلی راحت تر حس رقابت را بین بچه ها ایجاد کرد.

وی درباره تصمیمات و برنامه های کاری اش برای سال آینده به ایسنا گفت: فعلا که تصمیم خاصی ندارم، شاید به دلیل مشکلات مالی چند وقتی کار نکنم؛ اما اگر روزی خواستم ادامه بدهم و کار کنم قطعا باز هم از افراد جدید استفاده می کنم و دوست دارم که این روند ادامه دار باشد. چرا که اگر کمی بیشتر به عقب برگردیم می بینیم همین افراد جدیدی که در گروه مانده اند و یا در گروه های مختلف تئاتر کار می کنند؛ به خصوص در گروه خودمان کسانی هستند که خوش درخشیدند و چه بهتر که این روند ادامه دار باشد.

علیرضا بحرینی زاده با بیان اینکه وضعیت هنر در برازجان اصلا خوب نیست: هنرمندان با دستان خالی و بدون حامی کار می کنند. اگر انرژی مثبت مردم نبود؛ خیلی از هنرمندان از مدت ها قبل فعالیت شان را متوقف کرده بودند و این اصلا نمی تواند خوب باشد. این روند چند سالی است سبب شده هنرمندان باسابقه ای که سالها زحمت کشیدند و تجربه کسب کردند و الان زمانی هست که نتیجه اش را ببینند کنار کشیده و کار نکنند. به نظرم باید به حال این روند و شرایطی که هست فکری کرد.

مشکلات پیش روی تئاتر: به طور کلی و نه به طور خاص گروه ما؛ قشر هنرمندان برازجان دستشان خالی است. اگر بخواهم درباره گروه خودم بگویم؛ از خود من تا اغلب بازیگران و عوامل بیکار هستیم و به سختی فعالیت می کنیم و با این شرایط کار کردن واقعا دشوار است. شما کارگری را تصور کنید که پول دستمزد خودش را می آورد و داخل تئاتر هزینه می کند. این اگر اسمش عشق و علاقه نیست ما چه اسمی می توانیم بر روی آن بگذاریم؟

ما با پول کارگری این تئاتر - رویای خیس در حوالی پلک هایت - را به مرحله اجرا رساندیم و متاسفانه هیچ حمایتی از ما نشد و حتی سوبسیدهایی که اداره فرهنگ و ارشاد باید به هنرمندان بدهد به بخش خصوصی واگذار شده و ما بابت آن پول پرداخت می کنیم. این مختص گروه ما نیست. اگر نگاه کلی هم به هنر داشته باشیم می بینیم دوستانی که در انجمن های مختلف تجسمی، خوشنویسی، موسیقی.... و بقیه بچه هایی که فعالیت هنری می کنند متوجه می شویم آنها هم با چنین مشکلاتی روبرو هستند؛ اما شاید مشکلات داخلی تئاتر به واسطه هزینه هایی که باید در آن انجام شود تا یک نمایش به مرحله اجرا برسد، بیشتر باشد.

در تئاتر شما ماه ها تمرین می کنید، و تمرین می کنید و بعد که به مرحله اجرا می رسید، هزینه های این چند ماه یک طرف؛ هزینه دکور، لباس، خود بازیگرها که با دست های خالی آمدند و دارند کار می کنند... اینها مسائل خیلی خیلی سختی هست و نمی شود راحت از آنها گذشت اما متاسفانه این شرایط در برازجان وجود دارد و بسیار سخت شده و روز به روز هم بدتر می شود.

می پرسم نمایش رویای خیس در حوالی پلک هایت حاصل چیست؟ و احساستان نسبت به این کار را شرح دهید،: اغلب من را با کارها و بازی های غیرایرانی و خارجی می شناسند؛ اما شاید کمتر کسی بداند که من به شدت به کارهای ایرانی علاقه دارم و دنبال می کنم و همین امر باعث شد که من مدت ها یا بهتر است بگویم سال ها دنبال یک نمایشنامه خوب می گشتم که هم مخاطب عام و هم مخاطب خاص بپسندند تا این که نمایشنامه "رویای خیس در حوالی پلک هایت" را خواندم و خوشم آمد و یک حس خوبی به آن داشتم و دارم.

با اشاره به بازخورد مخاطبان: از لحاظ فنی تا حدودی راضی هستم ولی اینکه چقدر موفق بوده و اصلا اینکه مخاطبان را راضی کرده، باید مردم بگویند. هر چند شرایط به گونه ای که می خواستم پیش نرفت و همه خواسته هایم برآورده نشد اما به طور کلی از خود کار و بازی بازیگران راضی هستم. خداراشکر کسانی که آمدند و دیدند اغلب رضایت داشتند و شاید اگر این شرایط کنونی حاکم بر جامعه نبود استقبال بهتری هم میشد. در کل از لحاظ فنی و اجراها راضی هستم اما به دلیل شرایط پیش آمده از لحاظ مالی ضرر کردیم و حتی نتوانستیم پول دکور را هم برگردانیم.

مدت زمان تمرینات تا رسیدن به اجرا: از اردیبهشت استارت تمرینات زده شد تا دی ماه که به مرحله اجرا رسیدیم. این وسط اگر بخواهیم تعطیلی ها و مشکلاتی که برایمان پیش آمده را در نظر بگیریم تقریبا 8 ماه تمرین کردیم.

افزود: از همه اعضا گروهم کمال تشکر را دارم که با تمام وجود و با دستان خالی زحمت کشیدند تا به مرحله اجرا برسند و همینطور از همه دوستانی که ما را یاری کردند تشکر می کنم. نمی دانم باز هم باید بگویم امیدواریم و امیدواریم روزی را ببینیم که این مشکلات به حداقل برسد... به هر حال آرزو می کنم مشکلات تئاتر کمتر و کمتر بشود و به طور کلی مشکلات جامعه نیز تا جای ممکن برطرف شود.

انتهای پیام