وداع بانوی وزنه بردار با ایران | گلایه های دختر وزنه‌بردار ایران بعد از پناهندگی

عضو سابق تیم ملی وزنه برداری زنان ایران گفت: بعد از المپیک نه تنها شرایط بهتر شد، بلکه بدتر هم شد و یک نفر از فدراسیون با من تماس نگرفت.

بعد از ماجرای ناپدید شدن یکتا جمالی دیشب پریسا جهانفکریان ملی پوش وزنه برداری بانوان کشورمان هم خبر از مهاجرتش داد. او درباره مهاجرت از ایران گفت: من حدود 5 سال است که وزنه برداری را به صورت حرفه ای دنبال می کنم و اولین بانویی بودم که توانستم سهیمه المپیک را کسب کنم، متاسفانه مشکلاتی در فدراسیون وجود دارد که هر روز بیشتر هم شد و من دیگر به جایی رسیدم که اگر بخواهم در ایران بمانم باید قید وزنه برداری را بزنم.

به هر حال من همه زندگی خودم را در ورزش گذاشتم و نمی خواستم این رشته را رها کنم و با تمام سختی هایی که داشت تصمیم گرفتم مهاجرت کنم.

پریسا جهانفکریان بانوی وزنه برداری کشورمان با انتشار پستی با عنوان «خداحافظ ایران من» خداحافظی خود را با وزنه برداری ایران اعلام کرد. جهانفکریان در این پست که با «هیس، دخترها فریاد نمی زنند!» آغاز شده است درد و دل ها و گلایه هایی را مطرح و در انتها هم تاکید کرد که «این حرف ها تمام وداع من است با ایران»

بعد از المپیک هیچ کدام از مسئولان فدراسیون با من تماس نگرفتند

بعد از داستان هایی که در المپیک به وجود آمد خواستم از ایران بروم، اما گفتم صبر کنم شاید شرایط بهتر شود و مسئولان فدراسیون حمایتی از من انجام دادند، اما الان 9 ماه از مسابقات المپیک می گذرد و نه تنها شرایط بهتر نشد، بلکه وضع خیلی بدتر هم شد. به طوری که من جا برای تمرین کردن نداشتم و تجهیزات کافی هم برای تمرین در اختیار من گذاشته نشده بود. حتی در این مدت یک تماس هم از سوی مسئولان فدراسیون با من گرفته نشد. من بعد از اینکه سهمیه المپیک را کسب کردم قرار شد پاداش آن به من پرداخت شود، اما یک ریال هم به من پرداخت نکردند. در این مدت هیچ حق و حقوقی به من داده نشد و هر هزینه ای که انجام دادم به صورت شخصی بود.

پریسا جهانفکریان در آخرین مسابقات کسب سهمیه المپیک توکیو موفق شد جواز حضور در این رقابت ها را به دست آورد، اما به خاطر اینکه از شانس خود برای گرفتن سهمیه المپیک اطلاع نداشت به عمل جراحی دست خود پرداخت و به همین دلیل نتوانست المپیک را تجربه کند.

هیچ تصمیمی برای بازگشت به ایران ندارم

من فعلا در آلمان حضور دارم و کارهای مربوط به اقامتم را انجام می دهم و بعد از آن درباره آینده تصمیم خواهم گرفت. من اگر یک درصد احتمال می دادم که در ایران مورد حمایت قرار می گیریم به هیچ عنوان مهاجرت نمی کردم، اما الان هیچ تصمیمی برای بازگشت ندارم.