ورزش ما یک بزرگتر ندارد!

مرتضی رضایی: نواب نصیرشلال یکی از آن ورزشکاران با اخلاق است. وزنه برداری که حقش در همان المپیک لندن طلا بود، اما دوپینگی ها شرایطی را رقم زدند تا این مدال طلا 8-9 سال بعد به او برسد. مدالی که انصاف حقش بود و بالاخره به او رسید. به بهانه المپیک پیش رو گپی زده ایم با این ورزشکار که حالا مربی شده است و دارد برای خودش در گوشه ای از این خاک کار می کند.

حضور خودم در المپیک  آن موقع ها شرایط فرق می کرد ما تیمی داشتیم که همه مدعی حضور در المپیک بودند. از آن هشت نفر همه شایسته بودند. فکر می کنم آن زمان حضور پیدا کردن در المپیک به اندازه رفتن به این تورنمنت و مدال گرفتن سخت بود. اینکه شما این شانس را پیدا کنی در تیم ملی ایران قرار بگیری و به المپیک برسی به اندازه مدال گرفتن در المپیک سخت بود. ما خیلی تلاش کردیم. در نهایت تیمی هم که به لندن اعزام شد همه مدال گرفتند غیر از سهراب مرادی. الان اما شرایط به این شکل نیست. دراین سال های آخر یک مقدار ضعیف شده ایم. هم کمی و هم کیفی. طوری که برای کسب همین دو سهمیه المپیک توکیو شرایط سخت شد. متاسفانه مهره های خوبی مثل سهراب و کیانوش را اصلا نتوانستیم در این قالب بیاوریم که شانس حضور در المپیک را داشته باشند. حتی این اواخر شنیدیم که کم کاری فدراسیون در معرفی این نفرات باعث شد تا آنها نتوانند مسافر توکیو شوند.

مدالی که طلا شد خیلی ها شاید این را قبول نداشته باشند اما از دید خودم مدالی که آن زمان می شد گرفت حس و حالش متفاوت بود. حس بهتری بود. من فکر می کنم اگر یک کاری در زمان خودش انجام شود لذت بیشتری دارد. در نهایت الان مال نقره من به طلا تبدیل شد و این افتخار برای کشور است. هر طور که بخواهیم به این اتفاق نگاه کنیم قشنگ است. حس اش قشنگ است اما خب در همه زمینه هاهر چیزی جای خودش ارزش دیگری دارد.

ورزش نتیجه گرا و آموزش هایی که نمی بینیم در ورزش مان ما یک مشکل بزرگ داریم. خیلی چیزها به ورزشکاران آموزش داده نمی شود. مشاوره های خوبی نداریم. از تجربه گذشتگان استفاده نمی کنیم. شما ببینید شرایط یک ورزشکار 2 روز قبل از المپیک با دو روز بعد از آن زمین تا آسمان فرق می کند. ورزشکار با استعدادی که خودش دارد می رود و مدال می گیرد اما بعد از آن نیاز به مراقبت های زیادی دارد به خصوص از لحاط روحی و روانی. باید حمایت شود. چه برای کسی که مدال گرفته و موفق نشده چه برای کسی که موفق نشده است. اینجا فقط نتیجه گرا هستیم و به دنبال نتیجه می گردیم و این باعث سرخوردگی کسانی می شود که نتوانسته اند مدال بگیرند. در ورزش ما هیچ تعادلی وجود ندارد. اینجا ما قهرمان های خودمان را کنار می گذاریم و سیستم مدیریتی را دست کسانی می دهیم که ورزشکار نیستند، بی تجربه هستند و به ورزش می آیند تا تجربه کسب کنند. ورشکار نیاز دارد که یک نفر از قدیمی ها کنارش باشد، به او آرامش بدهد، از لحاظ روحی و روانی کمکش کنند و باعث شوند تا بهترین عملکرد را داشته باشند.

وزنه برداری فقط در ایران افت کرده! به نظر من وزنه برداری در جهان دارد راه خودش را می رود و فقط در ایران است که این ورزش افت پیدا کرده است. ما دیگر هیچ پشتوانه ای نداریم که پشتیبان تیم اصلی مان باشد. از هر چیزی که داریم بیشترین استفاده را می کنیم اما هر چه داریم روزی تمام می شود. در واقع حالا هیچی نداریم. یک زمانی در ایران برای فرستادن تیم به مسابقات جهانی و المپیک انتخابی برگزار می کردیم. ابتدا در اردو با بچه ها رقابت می کردیم اما حالا...

مشکل ما کمیت ورزشکار است؛ دلسوز هم نداریم استقبال جوانان از وزنه برداری کم شده است اما دلیل آن چیست؟ ما کسی را نداریم که دلسوز باشد و بخواهد دلسوزانه زحمت بکشد. کلا وزنه برداری رها شده و هیچ کس دیگر به آن نمی پردازد. شما دقت کنید؛ در سال های گذشته 11 ماه از سال اردوهای نوجوانان، جوانان و بزرگسالان دایر بود، با تعداد و کیفیت بالا. با رکوردهای خوب و جدید. اما حالا چطور؟

از لحاظ روحی هوای علی هاشمی و علی داوودی را داشته باشیم علی هاشمی از با تجربه های ما است و علی داوودی مدت هاست از جوانان جدا شده است و قطعا در این چند سال تجربیات زیادی را کسب کرده است. می توانیم بگوییم که داریم دو وزنه بردار پخته را راهی این رقابت ها می کنیم. باید ببینیم که اوضاع رقبای این دو نفر به چه شکل است. باید ببینیم این دو نفر تمرینات خودشان را با چه کیفیت و چه رکوردهایی پشت سر گذاشته اند. این ها باعث می شود تا بدانیم که چقدر در المپیک شانش دارند. به نظرم تنها کار این است که این دو نفر را در شرایط فعلی از لحاظ روحی و روانی آماده کنیم. اگر تمرکز آنها خوب باشد، با انگیزه ای که به آنها بدهند می شود اتفاقات خوبی را رقم زد. امیدوارم عملکرد هر دو وزنه بردار ایران در این رقابت ها خوب باشد و به موفقیت برسند.

آینده وزنه برداری؛ نیاز به تغییر احساس می کنم نیاز به یک مقدار تغییر داریم. از دو جهت باید به این قضیه نگاه کرد. از نظر داخلی نیاز به استعدادیابی گسترده داریم برای سال های آینده که البته در کوتاه مدت هم جواب نمی دهد. ما خیلی وقت است که وزنه برداری را رها کرده ایم. در سطح جهانی هم نیاز به یک سری تغییرات داریم تا همه چیز مهیج تر از قبل شود. دنیای وزنه برداری کار زیاد دارد. ضمن اینکه هنوز حال وزنه برداری در دنیا خوب است و فقط در کشور ما است که این افت مشاهده می شود. علاقمندی به وزنه برداری کم شده آن هم به دلیل اینکه ما نتوانسته ایم بین جوان ها ایجاد انگیزه کنیم. اگر یک سری برنامه ریزی خوب را سال ها اجرا می کردیم حالا این مشکلات نبود. به نظرم هنوز هم دیر نیست و می شود شرایطی را فراهم کرد تا خانواده ها را مجاب کرد که فرزندان کم سن و سال شان را به وزنه برداری بفرستند. هنوز هم می شود اعتمادها را جلب کرد. اگر از حالا قدم اول را برداریم برای سال های آینده این دست خودمان است که بخواهیم جوان ها را به یسمت وزنه برداری بیاوریم یا نه. این اصلا دور از ذهن نیست.

ورزش ما یک بزرگتر ندارد

کسانی که در بالاترین سطح، ورزش می کنند و به مدال می رسند عمدتا ناراضی هستند. این مثل یک سم در جامعه پخش می شود و باعث می شود تا مردم ببینند و پیش خودشان بگویند:«این قهرمان ما است، پس بقیه چه کار کنند؟» یک ورزشکار حداقل 15 سال به صورت خیلی سخت تمرین می کند، رنج ها را به جان می خرد و همه سختی ها را تحمل می کند در نهایت شرایط آن طوری نیست که باب میل باشد و این قطعا نامیدی را به دنبال دارد. این باعث می شود تا علاقمندان از ورزش فاصله بگیرند. به صورت سیستماتیک ورزش در کشور ما واقعا ورزش نیست و ابزاری است برای بالا رفتن سطوح مدیرتی مدیران. اینجا خود ورزشکار زیاد اهمیتی ندارد. بدون تعارف؛ چرا خیلی از ورزشکاران ما مهاجرت می کنند؟ چرا خیلی ها گوشه نشین می شوند؟ چرا خبری از خیلی از قهرمان ها نیست؟ اینجا همه چیز مجازی شده است و این شرایط برای ورزشکاران اصلا خوب نیست. بیشتر قهرمان ها از فدراسیون های خودشان رانده شده اند یا با فدراسیون خودشان همکاری نمی کنند. این نشان می دهد که ورزش ما یک بزرگتر ندارد که بخواهد این مسائل را حل کند. یا اگر هم کسی هست به او اجازه نمی دهند تا در حیطه خودش دخالت کند. این است مشکلات ورزش ما.

پربیننده ترین اخبار سرویس ورزشی:

254 251