پاسخ به نکات یک حقوقدان درباره رعایت حجاب

ضمن تشکر و امتنان از دقت نظر ایشان، چند نکته قابل تأمل است:

• براساس مفاد قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران دولت موظف است محیط مساعد برای رشد فضائل اخلاقی براساس ایمان و تقوی و مبارزه با کلیه مظاهر فساد و تباهی فراهم نماید و پاسدار از حریم اسلام و غیرت دینی مردم، و نگاهبانان دستاوردهای انقلاب اسلامی و مبانی جمهوری اسلامی باشد.
• نظام جمهوری اسلامی بر مبنای دو اصل مهم «مردم سالاری دینی» و «ملازمه دین و سیاست» استوار گردیده است.

در نظام جمهوری اسلامی ملت آزادند و حق انتخاب سبک و شیوه زندگی خود را دارند بشرط آنکه آزادی دیگران را سلب نکنند و در تضاد با موازین اسلامی نباشد. هیچ کس نمی تواند اعمال حق خویش را وسیله اضرار به غیر یا تجاوز به منافع عمومی قرار دهد.

• رعایت حجاب در حوزه اجتماعی از احکام اسلامی و یک ضرورت شرعی است که در حقوق اسلامی قابل تبیین و تعریف است ولاغیر. موضوع پوشش و حجاب در نظام جمهوری اسلامی با تفکرات و نظامات سکولار تفاوت ماهوی دارد.

حجاب، نماد و ابزار «عفاف» و عزت زنان و از شاخص های مهم فرهنگ دینی است. نوع پوشش و لباس هر کس شعار اوست و به خصوصیات فکری و روانی او بستگی دارد.

• حیا، عفاف و پوشش، تدبیری است که خود زنان برای بالا بردن ارزش موقعیت خود در برابر دیگران به کار می برند، و رفتار حیامدارانه و عفیفانه را، با وقار و وزین می کنند و از آرامش درونی برخوردار می گردند تا وظایف مهم همسری و مادری را بتوانند بدرستی انجام دهند. نوع آرایشی که زنان در حوزه اجتماعی بر چهره دارند با احوالات درونی و تمایلات روانی آنها ارتباط مستقیم دارد.

دنیای مدرن، سرمایه اصلی زن که «جمال و عاطفه» اوست را در جهت تحقیر زن استفاده کرده و می کند که موجب بهم خوردن تعادل فکری و رفتاری و هویتی زن گردیده و احساس شرم و حیا را در تعاملات اجتماعی مخدوش می کند.

زن وقتی حجب و حیا را از دست می دهد در محیط نامن کشف حجاب می کند و برعکس وقتی احساس شرم و حیا که میوه و ثمره «عفاف» است در زن زنده است در محیطی که از امنیت کامل هم برخوردار است باز هم تمایل به پوشاندن خویش است.

با کمال تأسف زن در نظام سرمایه داری که فقط جسم و تن است، باید همواره مصرف کننده و مصرف شونده باشد. و این «باید» است که شکل لباس و رفتار و گفتار او را تعیین می کند و وی را مظلوم ترین قربانی سرمایه داری غرب قرار می دهد.