پخش زنده، با اعمال شاقه

به گزارش گروه آنلاین روزنامه دنیای اقتصاد؛ این اظهارات، طبیعتا با واکنش منفی افکار عمومی مواجه شد، چرا که غیر از مذموم بودن اصل منت‌گذاری، این داستان از جهات منطقی هم زیر سؤال است. اولا تلویزیون ایران بودجه بسیار هنگفتی از اموال دولتی دریافت می‌کند و این نافی هر نوع خدمت رایگانی است. دیگر آن که بر اساس انبوه گزارش‌های غیررسمی، تلویزیون اساسا برای دریافت تصاویر این مسابقات هزینه‌ای انجام نمی‌دهد که قرار باشد دوستان منتش را بر سر ما بگذارند!

از اینها که بگذریم، کیفیت پخش مسابقات خارجی در ماه‌های اخیر هم به کابوسی تمام عیار برای مخاطبان فوتبال تبدیل شده است. چند مورد از رایج‌ترین مشکلات، از این قرار است:

تاخیر: یکی از مهم‌ترین اشکالات، تاخیر عجیب و غریب تصاویر است. گاهی یک بازی با بیش از یک دقیقه تاخیر روی آنتن می‌رود که این موضوع با توجه به تعدد کانال‌های تلگرامی، سایت‌های اعلام نتایج و نوتیفیکیشن‌های گوشی‌های تلفن همراه، عملا لذت «پخش زنده» ر از بین می‌برد. خیلی اوقات شما به شکلی از به ثمر رسیدن یک گل آگاه می‌شوید و تازه سی تا چهل ثانیه بعد تصویر گل را می‌بینید. خوشحال هم هستید که دارید فوتبال به اصطلاح مستقیم می‌بینید.

سانسور: همچنان معیارهای کهنه و غیرقابل هضم برای گزینش تصاویر وجود دارد که به شدت موجب آزار مخاطب است. سانسورچی محترم، گاهی برای حذف صحنه پیراهن در آوردن یک بازیکن پس از گلزنی، جوری صحنه‌ها را قیچی می‌کند که همه چیز خراب می‌شود و لذت تماشای گل کاملا از بین می‌رود. دیگر وای به حال وقتی که یک تماشاگر کم‌لباس روی سکوها رویت شود!

صدا: با توجه به خریداری نشدن حق پخش مسابقات، در اغلب بازی‌ها صدای دریافتی به کلی حذف می‌شود تا مخاطبان شنونده فریادهای گزارشگر اصلی و خارجی نباشند. بنابراین صدای ورزشگاه هم از بین می‌رود و بازی بدون شور و حال تماشاگران و آمبیانس ورزشگاه، شبیه تله تئاترهای بی‌هیجان روی آنتن می‌رود.

کیفیت گزارشگری: یکی از رنج‌های این سال های مخاطبان تلویزیون هم افول سطح کیفی گزارشگران بوده است. بعد از جدایی چند گزارشگر مطرح و قوی از صداوسیما به دلایل مختلف، چهره‌های جایگزین موفق به پوشش این خلأ نشده‌اند و گزارش‌های آنان در بهترین حالت، هیچ ارزش افزوده‌ای برای بازی ندارد.