پیاده‌روی موجب پیشگیری از ابتلا به این بیماری می‌شود

به گزارش مشرق به نقل از ساوند هلث، تحقیقات قبلی نشان داده است که ورزش در میانسالی و بعد از آن می‌تواند احتمال زوال عقل و نوع شایع آن آلزایمر را تا 40 درصد کاهش دهد.

اکنون محققان دانشگاه کالیفرنیا می‌گویند اگر افراد در سنین بالاتر نیز ورزش کنند، می‌توان از این بیماری پیشگیری کرد.

ورزش به پیشگیری از بیماری کمک می‌کند، زیرا عملکرد شناختی را بهبود می‌بخشد، وزن بدن را پایین نگه می‌دارد و از تشکیل پلاک در شریان‌ها که یکی از دلایل اصلی زوال عقل عروقی است، جلوگیری می‌کند.

بیشتر بخوانید

اما آخرین مطالعه نشان می‌دهد که ورزش در سنین بالاتر می‌تواند التهاب مغز را که می‌تواند باعث ایجاد آلزایمر شود، نیز کاهش دهد.

محققان 167 نفر را با میانگین سنی 90 سال تا زمان مرگ شأن مورد مطالعه قرار دادند.

آنهایی که به طور منظم ورزش می‌کردند فعالیت میکروگلیا، سلولی که می‌تواند باعث التهاب شود، در مغزشان کمتر بود.

دانشمندان می‌گویند که این روند به کاهش چشمگیر خطر آلزایمر کمک می‌کند.

پزشکان به بزرگسالان سالم توصیه می‌کنند حداقل 150 دقیقه ورزش متوسط یا 75 دقیقه فعالیت هوازی شدید در هفته داشته باشند.

مطالعه محققان دانشگاه کالیفرنیا نشان می‌دهد که پیاده‌روی پرقدرت روزانه می‌تواند به کاهش خطر ابتلاء به بیماری آلزایمر کمک کند.

به گفته محققان، موارد جهانی زوال عقل تا سال 2050 تقریبا سه برابر می‌شود و از 57.4 میلیون به 152.8 میلیون نفر می‌رسد. اما میزانی که انتظار می‌رود این بیماری افزایش یابد در نقاط مختلف جهان متفاوت است. در اروپای غربی، انتظار می‌رود که موارد ابتلاء به این بیماری تنها 75 درصد افزایش یابد که عمدتا به دلیل پیری جمعیت است، در حالی که انتظار می‌رود این موارد در آمریکای شمالی دو برابر شود. پیش بینی می‌شود بیشترین افزایش در شمال آفریقا و خاورمیانه باشد و موارد ابتلاء به این بیماری تا 375 درصد افزایش یابد.

بیماری آلزایمر یک بیماری پیشرونده و فاسدکننده مغز است که در آن تجمع پروتئین‌های غیرطبیعی باعث مرگ سلول‌های عصبی می‌شود. فرستنده‌های حامل پیام را مختل می‌کند و باعث کوچک شدن مغز می‌شود.

با مرگ سلول‌های مغز، عملکردهایی که ارائه می‌کنند از بین می‌روند که شامل حافظه، جهت یابی و توانایی تفکر و استدلال می‌شود.

پیشرفت بیماری کند و تدریجی است. به طور متوسط، بیماران پنج تا هفت سال پس از تشخیص زنده می‌مانند، اما برخی ممکن است 10 تا 15 سال زنده بمانند.