چرا پروژه «جوانان» باشگاه چلسی باید در حال ترقی بماند؟

جوانانی که به تیم چلسی می آیند باید برای رسیدن به هدفی بزرگ سختی های زیادی را تحمل کنند که مهمترین آن رقابت با بزرگانی است که از سوی باشگاه و با نظر سرمربی جذب می‌شوند.

به گزارش خبرگزاری مهر، رفتن به سمت «تیمو ورنر» و «حکیم زیاش» نباید پروژه جوانان چلسی را عقب بیندازند، بلکه باید آن را بهبود بخشند. «تامی آبراهام»، «میسون مونت» و «کالوم هادسون - اودی» در زمان فرانک لمپارد چهره شدند. اما آنها هیچ دلیلی برای ترسیدن از ورودهای جدید چلسی که تازه محرومیت نقل و انتقالاتش به پایان رسیده است، ندارند.

مدتی بعد از اوج گرفتن شایعات پیوستن «تیمو ورنر» به چلسی، حکیم زیاش، که از ماه ها قبل قرارد خود را امضا کرده بود، به زودی وارد چلسی می شود. خیلی ناگهانی، جا در خط حمله تیم فرانک لمپارد تنگ تر به نظر رسید و نجواهای بدشگون کم کم آغاز می شود؛ آیا این پایان جنبش جوانان در استمفورد بریج است؟

نه، زیرا کنار هم گذاشتن دسته ای از بازیکنان در کنار هم، به خودی خود، کاهنده است. آنچه در آینده اتفاق می افتد بستگی به نحوه پاسخ های جداگانه آن بازیکنان دارد. پاسخ های آنها با اطمینان نشان خواهد داد که آیا می توانند در دنیایی که صورت مصنوعی توسط ممنوعیت نقل و انتقالاتی محافظت نمی شوند، جان سالم به در ببرند.

اما ابتدا یک شفاف سازی؛ این یک دوربرگردان نیست. این همان کاری است که چلسی باید انجام دهد. در حالی که امضای قرارداد با «زیاش» باعث ایجاد اختلافات تندی در مورد تعهدات باشگاه به نسل بعدی بازیکنان انگلیس شد (غرزدن ها مطمئنا با قطعی شدن انتقال ورنر تارتر هم خواهد شد)؛ باشگاهی که اولین وظیفه اش این است که در لیگ برتر به رقابت با غول ها بپردازد.

در حالت ایده آل، این امر می تواند با فراهم آوردن بستر مناسبی برای بازیکنان در حال رشد، امکان رشد و پختگی آنها را ایجاد کند و سپس آنها را به طور مستمر در کنار ستاره ها تجربه کسب کنند تا بهتر رشد کنند. اما در واقعیت فوتبال انگلیس، هرچه در لیگ کمتر هزینه شود، رویکرد موفق تری اتخاذ شده است. فوتبال انگلیس در اسارت این نقل قول قرار دارد که می گوید صرف هزینه های سنگین در پست های کلیدی پیش شرط موفقیت است.

اما آیا این رویکرد در طولانی مدت درستی است؟ احتمالا نه، اما نقل و انتقالات بزرگ به طور معمول واضح تر به چشم می آیند، شوک های ذاتی تری برای عملکرد هستند و در حالی که بعضی اوقات با پرداخت های مالیات سر وقت همراه می شوند. این یک نگرانی ثانویه در پشت الزامات هر ساله لیگ است. این سؤال که آیا این از نظر ایدئولوژیک درست است، سوال بی ربط است؛ قدرتمندترین باشگاههای کشور اینگونه فکر می کنند، بنابراین، چلسی هم باید همساز باشد.

گذشته از همه این ها، در لندن هیچ کس نیازی نمی بیند که به دور دست نگاه کند تا دریابد برای کسانی که این کار نکردند، چه اتفاقی می افتد. تاتنهام معتقد بزرگی به ثبات در لیگ برتر و بهبود با تکیه بر سرمایه های داخلی بود اما با این وضع، متأسفانه، این برهه از تاریخ، احتمالا آنها را به یک داستان هشدار دهنده تبدیل خواهد کرد. اگر حداقل در برخی بخش ها از خارج از کشور مکمل هایی وارد نکنید، خیلی زود از باشگاه هایی که این کار را انجام می دهند، عقب می مانید. ببینید که اسپرز در مقایسه با لیورپول، منچستریونایتد یا حتی لسترسیتی در چه وضعیتی قرار دارد. مثال آن ها ثابت می کند که هزینه کردن برای داشتن توانایی قرار گرفتن و ماندن در رده های بالا غیر قابل بحث است.

مسئله هشدار دهنده در چلسی نیز این است که درها به روی بازیکنانی مانند میسون مونت، تامی آبراهام و کالوم هادسون - اودی بسته شوند. مطمئنا آن ها برای جایگاه خود با رقابت شدیدتری روبرو می شوند اما خود این امر بخش مهمی از پیشرفت آن ها است. بازیکن جوان باید متکی به خود باشد. داشتن یک سرمربی حامی مهم است اما مشروعیتی وجود دارد که از بالا رفتن یک تیم کاملا مجهز به سمت صدر جدول به دست می آید و این فرصتی است که به زودی به آن ها پیشنهاد می شود. برای مونت، ابراهام و هادسون - اودی، هدف این است که در یک تیم واقعا عالی ادغام شوند و هراسناک وجود این ورودهای جدیدی (بازیکنانی مانند زیاش و ورنر - و هر کس دیگری باشگاه که به دنبال آن باشد) است که البته برای این روند رفتن به سمت صدر ضروری هستند.

برای یک سرمشق و الگو، آنها فقط باید به دوران حرفه ای سرمربی شان نگاه کنند. وقتی فرانک لمپارد در سال 2001 وارد چلسی شد، هیچ کس انتظار نداشت که روزی رکورد گلزنی بابی تامبلینگ (Bobby Tambling) را بشکند. در وستهام به لمپارد فقط به عنوان یک بازیکن خوب نگاه می شد و اطرفیان او نهایتا فکر می کردند او روزی جذب یک تیم بزرگ شود و این توقعات لزوما شامل 106 بازی ملی برای انگلستان، یک لیگ قهرمانان و سه عنوان لیگ برتر نبود. چلسی در بازی نقل و انتقالات آن زمان، برای امضاء قرارداد با لمپارد با آستون ویلا و لیدز یونایتد در جنگ بود، نه منچستریونایتد، آرسنال یا یوونتوس. و به نظر می رسید که لمپارد این حقارت و تردید در مورد مبلغ صرف شده برای خود (11 میلیون پوند) را با روشی پرانرژی و مولد تحمل کرد. شنیدن صحبت های درباره او در مورد اوایل دوره او آموزنده است، به ویژه وقتی که چگونگی پاسخ دادن به بازیکنانی مانند جانفرانکو زولا و مارسل را توضیح می دهد. یا اینکه چگونه نسبت به بسیاری بازیکنان دیگری که شاید به این باشگاه ملحق شوند، واکنش نشان می داد.

امانوئل پیی در همان تابستان که به استمفورد بریج رسید، یک قهرمان جام جهانی و یک قهرمان جام ملت های اروپا بود. دو سال بعد، خوان سباستین ورون، کلود ماکلله و الکسی اسمرتین با باشگاه قرارداد امضا کردند. تیاگو سال بعد، مایکل اسین سال بعد تر از آن آمد. در طول سال های حضور لمپارد در قلب میانه میدان چلسی بازیکنان بزرگی دیگری آمدند و رفتند از جمله، دکو، بالاک، جو کول و غیره. آیا در آن زمان یک محیط چالش برانگیزتر از استمفورد بریج برای یک بازیکن جوان وجود داشت؟ این بی رحمانه به نظر می رسید، به ویژه پس از ورود رومن آبراموویچ، وقتی هر دوازده ماه ستاره دیگری از کهکشان بازی از راه می رسید. این کاملا پروژه کهکشان فلورنتینو پرز نبود، اما برای کسی مانند لمپارد جوان (با صورت تپل کوچک و موهای کوتاه) ممکن بود به راحتی در درخشش خیره کننده ستاره ها محو شود.

اما او محو نشد. فراتر از یک نکته خاص، او برای چلسی به یک مهره بنیادی تبدیل شد و برای هر ورودی جدید یک رویین تن شکست ناپذیر شد. اما او در معرض رقابت زیادی از جانب بازیکنان بزرگتر و با نام و نشان قرار گرفت، با نتایج خوشایندی که بارها و بارها از آن چالش ها برای او به بار می نشست. همواره بازیکنانی که به دنبال گرفتن جای او بودند و در نهایت او یکی از بهترین بازیکنان تاریخ این باشگاه شدو آن ها رفتند. او فقط توانایی های موجود خود را پالایش نکرد بکله توانایی های جدیدی را داشته های اضافه کرد و راه های مختلفی را برای تکمیل بازیکنان کنار خود پیدا کرد. او در هوا عالی شد. این تمایل را برای اضافه شدن دیرهنگام به محوطه جریمه را کامل کرد. او همچنین وزن خود را کم کرد و بسیار فیت تر شد و به بازیکنی بسیار پویاتر از آنچه در وست هام بود تبدیل شد.

آیا این سرنوشت او بود؟ شاید. درست است که لمپارد عطش نادری برای ارتقاء خود داشت و این انگیزش بی نظیر مدت ها قبل از ورود به چلسی به صورت سحرآمیزی به او اعطا شده بود. داستان های او پس از غروب افسانه ای در چادول هیث به سرعت و به تنهایی، می دویدند. به او گفته بودند که به اندازه کافی سریع نیست و لمپارد سعی کرد به سبک واقعی خود بر این نقص غلبه کند، تا اینکه آرزو کند بازیکن سریعتری باشد.

با این وجود، بی انصافی است که وانمود کنیم اوضاع و احوال باشگاهی که به آن پیوسته است و مسئولیت هایی که از او خواسته شده است، حداقل تا حدودی عامل ارتقاء بی نظیر او نبوده است. و با استفاده از این قضیه (اثرگذاری باشگاه) به عنوان مرجع، به راحتی می توان حدس زد که این نظریه قابل تعمیم به این نسل فعلی چلسی نیز هست. این بازیکنان به اندازه کافی خوب هستند که می توانند با بهترین ها رقابت کنند، بنابراین دادن فرصتی برای انجام این کار به آن ها (و از بین بردن این عقیده که وضعیت ویژه و محافظت شده ای دارند) در واقع باید به نفع آنها باشد و سود بلند مدتی برای باشگاه به همراه داشته باشد. اگر آنها می خواهند برای همیشه بخشی از تیمی باشند که لیگ برتر می برد، باید در معرض سخت ترین واقعیت های آن قرار بگیرند. ------------------------- علی پشابادی