چگونه بدون جام، فاتح قلب‌ها شدند؟/ لحظه جاودانه جام ملت‌ها: دیگه از مرگ نمی‌ترسم!
نگاه دوباره به لحظاتی که احمدرضا برای گرفتن پنالتی ستاره‌های عربستان قبل از سوت پایان وارد زمین شد.
به گزارش ورزش سه، شب تلخ در تاریخ فوتبال ایران کم نبوده. باخت در جام ملت‌ها هم کم نداشتیم. بارها پای فینال تنها یک گام مانده به آخرین خاکریز باختیم و تمام. بازی با قطر آخرین نمونه از این سلسله شکست‌ها بود. اما آن شب خاص به جرات پتانسیل تبدیل شدن به ماندگارترین شب تاریخ فوتبال ایران را داشت که آن ضربات پنالتی مانعش شد؛ امارات، جام ملت های 1996 آسیا. فقط یک برد دیگر مانده بود تا حضور در فینال. به کره‌جنوبی 6 تا زده بودیم و همین سعودی را در گروهی 3 تایی کردیم. اما این بازی قفل شد.2 صحنه قابل تامل در این دیدار رقم خورد؛ در اولی جمال غندور داور مصری، خطای مشکوک به پنالتی روی حمید استیلی را نگرفت و در دومی، ضربه سر بازیکن سعودی در آستانه ورود به دروازه ما بود که نیما نکیسا شاید بهترین واکنش همه دوران فوتبالش را انجام داد. توپ از او رد شده بود که به سان مار روی هوا به کمرش قوس داد و با دست مانع ورودش به دروازه شد. اما دقیقه 119 رسیدیم به این چند ثانیه جاودان. کاپیتان برای گرفتن ضربات پنالتی به زمین می آید، فریاد شیران برای آنکه روحیه نیما در آن دقایق پایانی افت نکند، دست احمد را گرفت و در راهروی رختکن او را گرم کرد. با صلابت‌ترین کاپیتان همه ادوار تاریخ تیم ملی، با همان خنده به زمین آمد. از بزرگترها تا مهرداد خدا بیامرز یک به یک در آغوش کشیدنش... شبیه رخصت بود بیشتر. محمد خاکپور بازوبند را به بازوی صاحب اصلی اش سپرد. این همان احمد است. فاتح 6 سال قبل پکن. با خنده آمد. میلیون ها ایرانی پای تلویزیون یخ کرده بودند. نفس ملت در گروی آن تیم تا ابد دوست داشتنی، گرم بود. این همان تیمی بود که نسل نوجوان دهه شصتی اش را به عقد دائمی جنون فوتبال در آورد. تولد تیم 98 در آن تورنمنت شکل گرفت. احمد آمد و 2 پنالتی را گرفت. مگر کم است؟ اما بله متاسفانه کم بود. خاطرم نیست در تیم ملی، علی دایی باز هم پنالتی خراب کرد یا نه؟ اما آن شب اولین و شاید آخرین پنالتی زندگی اش را دست کم با پیراهن تیم ملی به بیرون زد. داریوش یزدانی که تازه پشت لب‌هایش سبز شده بود هم خراب کرد! کاپیتان دوم ما، محمد خاکپور هم. آن شب میلیون‌ها نفر از اعماق وجود، عیان و نهان گریستند و حسرت خوردند. 28 سال گذشته و ما هرگز قهرمان آسیا نشدیم. حدود 20 سال قبلش هم نشده بودیم! به زودی وارد نیم قرن می‌شود این قهرمان نشدن در لعنتی‌ترین جام جهان برای ما!
ویدئو: 324336تیم رویایی و بی همتای 98 در امارات 96 شکل گرفت. آن شب باختید اما برنده بازی اصلی شدید، آن تیم نامش را روی قلب تک تک ما تتو کرد. اگر در عالم خیال، فقط یک بار اجازه بازگشت به عقب را می دادند تا یک نتیجه فوتبال ملی در جام ملت ها را تغییر دهم، بی شک همین مسابقه بود. آن تیم حقش قهرمانی بود. اتحاد را ببینید، چگونه یک به یک ورود کاپیتان را جشن گرفتند. چه لذتی داشت. چه افتخاری و چه قاب ماندگاری. احمد 2 پنالتی را گرفت. احمد همه کار کرد اما ما بی خبر از طلسمی بودیم که مقرر کرده بود بیش از نیم قرن، مردم ما حتی رنگ فینال هم نبینند. نمی دانم این طلسم کی و کجا با قهرمانی کدام نسل می‌شکند، اگر ما آن روز نبودم، حتما به بچه های آن تیم، این فیلم را نشان دهید و بگویید، آن تیم و آن نسل، بدون حضور در فینال و جام، قلب ها را ربود. یک عاشقانه بی همتا در شرجی همان خلیجی که فارس بود و هست و خواهند ماند. باز به این ویدئو نگاه کنید؛ قد بالای تو رعنا رو بنازم.
مهدی طاهرخانی