کمی درباره خرید گران قیمت لیورپول / داروین نونیز؛ ببر جوان علیه ارلینگ هالند

به گزارش ورزش سه، باور کنید یا نه؟ به عنوان یک اعجوبه 17 ساله در اروگوئه، پس از اینکه برای بازگشت از مصدومیت جدی و شدید زانو، تلاش و تقلای بسیاری کرد، قصد داشت فوتبال را برای همیشه کنار بگذارد. حالا در فصل آتی، او یک ستاره 85 میلیون پوندی در خط حمله لیورپول خواهد بود.

"داروین نونیز" مهاجمی مخرب است، دامنه تحرک زیادی دارد، پویا است. در ضد حملات تیم از مجرمین اصلی است. حرکات دقیق و کارسازی در اطراف محوطه جریمه انجام می دهد و ضرباتش به توپ منفجر کننده است. دینامیت کامل. متخصص در نفوذ و ماهر در حمله به فضاهای باز. خالق در محوطه جریمه. راست پاست و به راحتی در گوش چپ انجام وظیفه می کند. بازیکنی یورگن کلوپی. بطور حتم چشم سرمربی آلمانی را در دو دیدار اخیر لیگ قهرمانان بدجوری گرفت که حتی منچستر یونایتد در برابر رقم پرداختی لیورپول جا زد. در غیبت سادیو مانه، یکی از 3 تفنگدار 5 سال اخیر خط حمله، که به همراه صلاح و فرمینیو یکی از زهردارترین و قدرتمندترین خطوط تفنگداران تاریخ لیگ برتر را تشکیل داده بودند، کلوپ خوب می داند لیورپول به یک خانه تکانی اساسی برای ماراتون دوباره با سیتی نیاز دارد.

داستان تکامل پسر جوان اروگوئه ای، از اینکه چگونه از جهنم مصدومیت رهایی یافت تا به یکی از ستارگان جوان و خوش آتیه اروپا تبدیل شود، از زبان مربیان سابق او شنیدنی است. داستانی پر از شک، تردید و دو دلی، و کمی ترس. در پایان پیروزی با قیام شکل گرفت. غلبه بر یاس و ناامیدی و دلتنگی. نبردهای بزرگ و فتح و ظفر هیچگاه به‌سادگی به‌دست نیامده است. حتم داشته باشید از "Darwin Nunez" در فصل های آتی بیشتر و بیشتر و بیشتر خواهید شنید.

*درست زمانی که در تنهایی خود در "مونته ویدئو" در انطباق با شرایط موجود بود، به عنوان یک نوجوان به تیم دوم پنارول Penarol در دسته دوم لیگ ملی اروگوئه صعود کرده بود و در آغاز رشد و عرضه استعداد خود بود، رباط صلیبی زانوی راست خود را پاره کرد. وقتی‌که جهان ناگهان از چرخش ایستاد. به یکباره همه پیشرفت ها متوقف شد. تمامی وعده ها زیر سوال رفت. و همه آرزوهای پسر جوان امیدوار به یکباره پاک شد.

در فوریه 2017، مصدومیت زانو جراحی شد. راه بهبودی طولانی بود و سخت. روزی در مسیر بیمارستان، ایستاد، به عقب نگاه کرد و تصمیم گرفت به خانه بازگردد. نزد مادرش، و برادرش جونیور، که در آن زمان رویای فوتبال را رها کرده بود و در آرتیگاس کار دیگری را آغاز کرده بود. داروین در ابتدا انتظار داشت تا شش ماهه از مصدومیت رهایی یابد، اما یک سالی طول کشید بود تا دوباره به طور منظم و مداوم فوتبال بازی کند. برای بازیکن جوان، سالی دردناک و فراموش نشدنی بود.

"خوزه پردومو" مربی تیم جوانان پنارول در متقاعد کردن نونئز برای بازگشت دوباره تلاشی دیگر، بهبودی کامل، و بازی کردن دوباره فوتبال نقش کلیدی داشت. پردومو در جام جهانی 90 ایتالیا برای اروگوئه بازی می کرد و در همان سال برای مدت کوتاهی به کاونتری انگلستان پیوست. حالا او مربی موفقی است. کاشف استعدادهای جوان در پنارول و مسئول مستقیم و غیر مستقیم تربیت و پرورش و رشد جوانان پر آتیه!

"سازگاری با زندگی و شرایط جدید، خصوصا دور از خانواده برای یک نوجوان به اندازه کافی سخت است، شاید تنها دلیل تحمل سختی، حضور در میدان و بازی کردن است. مصدومیت سخت، انگیزه را از بین می برد و این به همراه دوری، می تواند به فرمول غیرقابل تحملی تبدیل شود"

پردومو در مورد بهبودی پس از آن مصدومیت در سال 2017 می گوید: "او به تیم اصلی صعود کرده بود و شدیدا مایل بود خود را ثابت کند. اما نمی توانست، زانویش هنوز درد می کرد، داروین به زمان نیاز داشت اما به اندازه کافی صبور نبود."

در نوامبر همان سال نونئز به زمین بازگشت. اولین بازی او برای تیم اصلی پنارول به عنوان بازیکن تعویضی. اما زانو درد او عود کرد، و شک و تردید در او قوت گرفت. او به جراحی بیشتری نیاز داشت. تصمیم خود را گرفت؛ به آرتیگاس بازمی گردم، به خانه.

"به او گفتم اگر خود را به طور کامل وقف بهبودی و تمرینات فیزیوتراپ کند، به آنچه که باید دست خواهد یافت. ما همراه با هم تیمی هایش او را متقاعد کردیم. البته همه اعتبار تصمیم و مبارزه دوباره به داروین تعلق می گیرد که به راه خود ادامه داد. حتی زمانی که ما را ترک کرد و تصمیم گرفت به تیم دسته دومی آلمریا در اروپا برود. جایی که در 32 بازی 16 گل به ثمر رساند و حتی زمانی‌که به بنفیکا رفت»

فرد دیگری که هرگز ایمان خود را نسبت به او از دست نداد، کویتو مربی تیم زیر 20 ساله های اروگوئه بود. مربی که باور داشت. همراهی کرد و تا زمانی که اعتماد به نفس نونئز بازنگشت، پشتیبان او ماند. کویتو، نونیز را برای جام جهانی زیر 20 سال در ژوئن 2017 که انگلیس در آن به قهرمانی رسید، انتخاب کرده بود. مصدومیت زانو او را از حضور در رقابت ها بازداشت. آنچه که برای یک بازیکن جوان خارج از تحمل بود. وقتی به آرامی به تناسب اندام و فرم بازگشت، کویتو او را برای مسابقات قهرمانی زیر 20 سال آمریکای جنوبی در آغاز سال 2019 انتخاب کرد. "خارج کردن تاثیرات مصدومیت از سر و افکار او سخت تر از زانو بود. کنار آمدن با صدمات روحی همیشه سخت تر است. جوان بود و در یک لحظه بسیار کلیدی در اوایل دوران حرفه ای با مصدومیت روبرو شده بود"

نونئز در تورنمنت زیر 20 سال آمریکای جنوبی حضور پیدا کرد، اما به قدر کافی خوب نبود و موقعیت های خود را از دست داد. انتقادات زیادی در رسانه های اجتماعی منعکس شد. بازیکن مصدوم و ناآماده جای جوان مستعد دیگری را گرفته است. اما کویتو همچنان پافشاری کرد و هرگز از تصمیم خود اظهار پشیمانی نکرد.

هرچند با کمی تاخیر، گل بهاری، بوران و سرمای زمستان را تاب آورد و بالاخره شکفته شد. چند ماه بعد در جام جهانی زیر 20 سال در لهستان، نونئز یکی از ستاره ها بود. مهاجم اروگوئه ای لیورپول هرگز نقش مربی سابق زیر 20 سال خود را فراموش نکرد.

"من در بخش مهمی از دوران فوتبال داروین با او بودم، زمانی بود که در بدترین شرایط فیزیکی و حالات روحی خود بود. ما گفتگوهای طولانی زیادی داشتیم. او ناامید بود زیرا در مسابقاتی که قلبا مایل بود شرکت کند، حضور نداشت. در اروگوئه، تیم زیر 20 سال چیز بزرگی است، فراخوانی است برای انعکاس و نمایش در یک بازار کاملاً جدید. اگر یک تورنمنت زیر 20 سال خوب و موفقیت آمیز داشته باشید، حرکتی رو به جلو است. منجر به تغییرات خیلی بزرگی می شود. در اینجا بود که این افکار در او رشد کرد؛ حرفه فوتبال چیزی نیست که تصورش را داشت. کمی بعد در همان سال، زمانی که مربی هندوراس بودم، با اروگوئه بازی کردیم. به دنبال تیم به رختکن ما آمد. با هم دست دادیم و او مرا در آغوش گرفت»

«حالا او در جام جهانی زیر20 سال بازی کرده بود و یک گل درخشان هم به نروژ زد. فقط به این فکر کردم: چقدر عالی شد، همه چیز به خوبی تغییر کرد اگرچه می توانست جور دیگری باشد. خیلی از خیر آرزوهای خود می گذرند و بالاجبار پذیرای شرایط موجود می شوند. در آن دوران و به عنوان مربی می توانستم او را سرزنش کنم، انگشتم را به سوی او نشانه بگیرم و او را مقصر جلوه بدهم. با وجود تورنمنت بدون گل و عدم موفقیت، خاطرات و نتایج مثبتی شکل گرفت»

«او هرگز از تصمیم خود با من صحبت نکرد، اما دو دلی او را حس کرده بودم، زمانی که این موضوع به ذهنش خطور کرده بود. فکر می‌کنم او در یک مصاحبه نیز در این مورد صحبت کرد. دلش برای برادرش تنگ بود و درگیر این بود که آیا باید در مونته ویدئو ادامه دهد یا نه. اروگوئه کشور کوچکی است. ولی پایتخت، مونته ویدئو، همیشه دور از خانه به‌نظر می رسد. بسیاری از بازیکنان جوان ناامید می شوند و می خواهند به سرعت به خانه بازگردند، به خصوص اگر دچار یک عقب گرد بزرگ، مانند تحمل مصدومیت در شب های تنهایی و طولانی بسر ببرند»

فرمین مندز، نویسنده فوتبال اروگوئه ای برای La Diaria است. او نیز ظهور نونئز را دنبال کرده است. مندز به خوبی درک می کند و می فهمد نونئز چگونه دچار شک شد.

«در پنارول یک تهدید واقعی و جدی برای کارایی و ایفای نقش وجود داشت. اجبار و فشار دائم. هیچ زمانی به شما داده نمی شد. گل نمی زنید؟، خوب بازی نمی کنید؟، ممکن است چند بازی برای شما منتظر بمانند اما نه بیشتر. بازیکنان جوان به‌راحتی اسیر و گروگان انتظارات و توقعات بی شمار می شوند»

داروین نونئز دوام آورد. با باور مربیان خود، در پایان انتظارات برآورده شد. با نمایش و بازگشت باورنکردنی او، گویی دیگر هیچ مانعی جلو دارش نخواهد بود. «بخواهید تا به شما داده شود، در را بکوبید تا به رویتان گشوده گردد»

در اکتبر 2019 اتفاق افتاد. دعوت به تیم بزرگسالان اروگوئه. گل در عرض 5 دقیقه پس از ورود به بازی مقابل پرو. اکنون حتی بعید نیست نونئز در کنار لوئیس سوارز در جام جهانی قطر در خط حمله بازی کند. در حالیکه به باشگاه سابق سوارز هم پیوسته است. خلاصه داستانی شد شیرین، کاملا مانند داستان های شیرین و مثبت مادر بزرگ های ما.

«سوارز رقابت و جنگندگی ذاتی دارد. اما داروین ورزشکاری با ویژگی های طبیعی بیشتری است. او سریع است، راحت گل می زند. و خیلی ویژگی های خوب دیگر. اولین باری که او را دیدیم، توانایی او در دور شدن از مدافعان بود که چشمانمان را گرفت. من شخصا نمی خواهم به خاطر تحرک و جنبشی که دارد، مدافع مقابل داروین باشم» «او برای ادامه پیشرفت باید به اروپا می رفت. یادگیری عامل پیشرفت است. به‌طور مثال، استفاده از فضا و صرفه جویی در انرژی. در اروگوئه مهاجمان زیاد می دوند، گاهی اوقات بیش از حد. اگرچه داروین همیشه این قابلیت را داشت که خیلی سریع به حداکثر سرعت برسد. سرعت دارد و در عین حال بسیار باهوش است»

فرمین روزنامه نگار، نونئز را بیشتر با ادینسون کاوانی، هم تیمی بین المللی سوارز تشبیه می کند. فرمین از طرفداران لیورپول است. نه لیورپول مرسی ساید، بلکه باشگاه مونته ویدئویی به همین نام. آنها به تازگی "Apertura" را در اروگوئه برده اند. این شاید یک فال نیک باشد.

«پیشرفت او در رده دوم اسپانیا فوق العاده بود. او اکنون بیشتر شبیه کاوانی است. بسیار کامل به‌نظر می رسد. او باید در لیورپول جا بیافتد و با سیستم تیم، خود را تطبیق دهد. همانطور که در اسپانیا با آلمریا و سپس در پرتغال با بنفیکا انجام داد»

احتمالا درس‌هایی که نونئز در دوران نوجوانی، دور از خانه، بدون عزیزان خود، و با مشاغل نوپا در اسپانیا و پرتغال آموخت به تعادل بیشتری برای کوبیدن میخ خود در لیگ برتر و اروپا رسیده است. جای بازگشتی نیست. از این به بعد چنانچه کلوپ در باره او گفته است؛«یادگیری، رشد و پیشرفت تازه آغاز شده است»

آرزوهای در هم شکسته و برباد رفته دیروز، امروز حقیقی تر و دست یافتنی تر از همیشه به‌نظر می رسد. احتمالا محل اقامت و بلیط های پرواز مادر و برادر نونئز برای فصل جدید از پیش رزرو شده است. بعید می دانم پسر جوان لاتینی، حالا حالاها قصد بازگشت به خانه را داشته باشد. گوی و میدان، همه چیز حی و حاضر است. با کوبیدن مداوم درهای بسته، حالا "دروازه شنکلی" برای او گشوده شده است. تا چندی خانه و کاشانه او در مرسی ساید است. در لیورپول. در آنفیلد.

امیرحسین صدر