کین: نمی‌توانستم ارتباطی با شوخی‌های رونی و فردیناند برقرار کنم

به گزارش خبرگزاری تسنیم، روی کین که با کسب عناوینی همچون 7 عنوان قهرمانی در لیگ برتر انگلیس و یک قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا یکی از پرافتخارترین کاپیتان‌های تاریخ باشگاه منچستریونایتد به شمار می‌رود، می‌گوید در مقطع پایانی حضورش در جمع شیاطین سرخ ارتباط برقرار کردن با بازیکنان جوانی همچون وین رونی و ریو فردیناند برایش سخت بوده است. کین 48 ساله که در سال 1993 از ناتینگهام فارست به منچستریونایتد پیوست، پس از 12 سال حضور در این تیم در پی اختلافی که با سرالکس فرگوسن پیدا کرد، در سال 2005 این تیم را به مقصد سلتیک ترک کرد و یک سال پس از آن هم با پیراهن همین تیم اسکاتلندی کفش‌هایش را آویخت.

اسطوره ایرلندی باشگاه منچستریونایتد در گفت‌وگو با شبکه تلویزیونی «اسکای اسپورتس» گفت: رختکن تیم‌ها همیشه در حال تغییر هستند و بیشتر در تابستان‌ها، یک یا دو بازیکن جدید به تیم ملحق می‌شوند. پویایی تیم با آمدن بازیکنان جوان تغییر می‌کند. صادقانه باید بگویم که وقتی به پایان دوران حرفه‌ای‌ام نزدیک می‌شدم، نگاهی به رختکن می‌انداختم و بازیکنانی همچون وین رونی، ریو فردیناند، درن فلچر و جان اوشی را می‌دیدم که حاکی از تغییراتی بود که در تیم در حال رخ دادن بود.

وی افزود: پویایی تیم در حال تغییر بود و من هم همیشه عادت داشتم خودم را با این شرایط وفق دهم. این موضوع برایم خیلی هم مهم نبود چون به هر حال این بازیکنان جدید به خصوص اگر خوب بودند، به تیم انرژی خاصی می‌دادند و می‌توانستند برای کسب عناوین قهرمانی کمک کنند. در نهایت با برخی از آنها و شوخی‌های‌شان نمی‌توانستم ارتباطی برقرار کنم. من به ندرت به آنها صحبت می‌کردم اما به طور مستمر تصویر بزرگتری از این بازیکنان را می‌دیدم که آیا می‌توانند بازیکنانی خوبی برای منچستریونایتد شوند یا خیر و این مهمترین چیز بود.

روی کین صحبت‌هایش را اینطور ادامه داد: گاهی اوقات که با هم یکجا می‌ایستادیم، حتی با شوخی‌های وین و ریو ارتباط برقرار نمی‌کردم. تا روزهای آخرم در منچستریونایتد هم همینطور بودم و با بیشتر بازیکنان جدید نمی‌توانستم ارتباط برقرار کنم و با خودم می‌گفتم که اینها به درد من نمی‌خورند. من فوتبالیستی حرفه‌ای بودم و همه آن بازیکنان جوان هم فوتبالیست‌های خیلی خوبی بودند، بنابرین خوشحال بودم که با آنها بازی می‌کردم اما از حیث شوخی کردن فقط با آنها یک فنجان چای یا قهوه می‌خوردم و بعد همه چیز را فراموش می‌کردم.

انتهای پیام /