یادداشت | آن نام بامسما

خبرگزاری تسنیم، محمدکاظم کاظمی:

گفتم حالا یک امتحانی می‌کنیم. ضرر ندارد. پیام دادم و دیدم که ایشان جواب داد. شماره تلفن او را از زمانی داشتم که مسئول دفتر آفرینش‌های ادبی حوزه هنری بود و در آن دوره بسیار هم برای ادبیات مهاجر خدمت کرده بود. در واقع بعد از حاج سعید فلاح‌پور فترتی در زمینه ارتباط ما با حوزه هنری ایجاد شد که تا دوره مسئولیت محسن مؤمنی شریف ادامه یافت و در دوران ایشان باز فعالیت‌های ما رنگ و رونقی یافت و البته محمدحسین جعفریان در این میان بسیار مؤثر بود. مجله «در دری» بعد از یک دوره توقف، با حمایت حوزه هنری منتشر شد. دو سه عنوان کتاب از من در این دوره منتشر شد و بعضی کارهای دیگر از این قبیل.

بله، می‌گفتم که وقتی محسن مؤمنی از مسئولیت آفرینش‌های ادبی به مسئولیت کل حوزه هنری رسیده بود، دیگر تصور نمی‌کردم باز هم با همان شماره تلفن در دسترس باشد و چنین سریع هم پاسخ دهد.

دوره ریاست ایشان بر حوزه هنری هم برای ادبیات ما بسیار بابرکت بود. دفتر فارسی‌زبانان حوزه هنری ابتدا با مسئولیت محمدحسین جعفریان شکل گرفت و سپس با مسئولیت علی‌رضا قزوه و سپس ابوطالب مظفری ادامه یافت و بدین ترتیب مؤسسه در دری هم که محل استقرار دفتر در مشهد بود، توانست با حمایت‌های حوزه هنری از تعطیلی نجات یابد. در دری خانه هنرمندان مهاجر در مشهد است و اگر تعطیل می‌شد ما یکی از کانون‌های خوب را از دست داده بودیم. البته در این میان مسئولان وقت حوزه هنری مشهد هم همواره یاریگر بودند.

من هیچ‌وقت محسن مؤمنی شریف را «رئیس حوزه هنری» تصور نکردم، نه از این جهت که رئیس نیرومندی نباشد، بلکه از این جهت که هیچ‌وقت شکوه و تبختر ریاست را نداشت. همواره متواضع و خوش‌برخورد بود و شایسته هر سه بخش نام بامسمای خویش «محسن مؤمنی شریف».

امیدوارم که دوران بازنشستگی او نیز همچون دوران ریاستش بابرکت باشد. نمی‌گویم آرزو می‌کنم برود و دوباره به علاقه‌مندی‌های ذوقی‌اش برسد و داستان بنویسد. داستان هم البته خوب است، ولی امیدوارم که در هر جایی هست، سایه‌اش بر سر هنر و ادبیات این وطن فرهنگی پایدار باشد.

انتهای پیام /