یادی از دانشوری خلیق و شفیق

در احراز جایگاه رفیع استادان راستین، خلوص در نیت و اخلاص در انگیزه تحصیل و تدریس در کنار تهذیب نفس، نقش بسزایی دارد. لااقل در مجامع فرهنگی و دانشگاهی، اطلاق عنوان ارجمند «اُستاد»، مستلزم وجود خمیرمایه و حُسن سابقه‌ای است که احراز آن، سهلالوصول نیست و البته در خورِ فرهیختگان و دانشگاهیان جامعالشرایطی است که در حوزه‌های معرفتی، از نوعی شمول علمی و شخصیتی ویژه برخوردار بوده و بانیِ خدمات علمی کم نظیری برای جامعه دانشگاهی کشور شده‌اند و طبعاً همین تتبعات و خدمات علمی و تربیتیِ شایان، آنها را در گذر زمان برای احراز این عنوان سترگ، مستعد و ممتاز ساخته است.

زنده یاد دکتر محمدمهدی ناصح، استاد فقید گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی مشهد وقتی در اواسط دهه1350 به عنوان عضو هیئت علمی به دانشگاه مشهد پیوست که سال ها به عنوان معلم و دبیر در آموزش و پرورش خراسان مشغول بود و از این رو در بدو تدریس دانشگاهی، استادی مجرب و باسابقه تلقی می شد و با فنون معلمی بیش از دیگران آشنا بود.

آنچه در منش استادیش پیش از هر چیز جلوه گر بود، ویژگی های یک معلم تمام عیار، آزاده و مستقل بود که در خلال چند دهه تدریس دانشگاهی، همواره وظیفه آموزشی و سپس پژوهشی خود را مقدم بر همه امور می‌دانست. او را باید به عنوان پژوهشگری موفق نیز معرفی نمود چرا که در خلال دهه‌های اخیر آثار متعددی را در حوزه های ادبیات عامه و ادبیات عرفانی به زیور طبع رسانده بود.

دکتر محمدمهدی ناصح در پایه گذاری دوره‌های تحصیلات تکمیلی در اغلب دانشگاه‌های سطح خراسان همراهی داشت. او که خود معلم زاده بود، قدر و منزلت معلمی و استادی را نیک می‌دانست و با سلوکی پدرانه و حکیمانه همواره مشوق دانشجویان دیروز و امروزش بود و به آنان مجال ظهور و بروز می‌داد.

به لحاظ شخصیتی دکتر محمدمهدی ناصح را باید استادی نیک نهاد با عیار انسانی بالا و واجد سلوک عارفانه و ویژگی‌های ممتاز انسانی چون تواضع، نوع دوستی، صداقت در عمل، انصاف، قناعت و مهربانی دانست. ایشان در طول دوران اشتغال خویش فارغ از هیاهوی رسانه‌ای، با علاقه و اخلاصی مثالزدنی، به ارتقاء حوزه تخصصی خود می‌اندیشید و چون روزگاری به عنوان استاد اعزامی وزارت علوم به کرسی های زبان آموزی ایران در دانشگاه‌های پاکستان اعزام شده بود، با اغلب استادان زبان و ادب فارسی در شبه قاره نیز آشنایی دو سویه و تعامل علمی داشت. او گشاده رو و زودآشنا بود و به زادگاهش نیز بسیار عشق می‌ورزید.

شادروان دکتر محمدمهدی ناصح از آن جنس استادان نامدار بی ادعایی بود که معلمی را در دامن اخلاق نشانده بود و با سلوکی درویشگونه و باصفا همگان را به خود جلب می‌کرد و با آنان رفاقت پیشه می‌کرد تا اینکه سرانجام خورشید عمر آن استاد خلیق و شفیق در غروب نوزدهم اسفند سال جاری افول کرد. آثار متعددی در زمینه‌های عرفانی و فرهنگی از ایشان برای دانش پژوهان به یادگار مانده است.

یادداشت از محمد امین ناصح، عضو هیات علمی گروه زبان شناسی دانشگاه بیرجند

انتهای پیام