60 حدیث زیبا و تکان دهنده از امیرالمومنین؛ امام علی علیه السلام

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، احادیث امام علی (ع) می‌توانند رهنمود‌های بسیار زیبایی برای زندگی ما در موقعیت‌های مختلف باشند. بسیاری از این حدیث‌ها را می‌توان روی برگه‌ای نوشت و قاب گرفت یا جایی جلوی چشم گذاشت تا همواره در خاطر انسان بمانند. امیدواریم که شما هم از روشنگری این جملات بهره‌مند شوید. حدیث از حضرت علی (ع) مِن کُنُوزِ الجَنَهِ البِرُ وَ اِخفاءُ العَمَلِ وَ الصَبرُ عَلَی الرَزایا وَ کِتمانُ المَصائِبِ. از گنج‌های بهشت نیکی کردن و پنهان نمودن کار [نیک] و صبر بر مصیبت‌ها و نهان کردن گرفتاری‌ها (یعنی عدم شکایت از آنها) است. **** یا اَسرَی الرَغبَهِ، اَقصِرُوا، فَاِنَ المُعَرِجَ عَلَی الدُنیا لایَرُوعُهُ مِنها اِلا صَریفُ اَنیابِ الحِدثانِ. اَیُهَا الناسُ، تَوَلَوا مِن اَنفُسِکُم تَأدیبَها، وَ اعدِلُوا عَن ضَراوَهِ عاداتِها ای اسیران هوا و هوس، آرزو‌ها را کوتاه کنید، زیرا مردم دلبسته به دنیا را، جز صدای دندان‌های حوادث، از این دنیا نمی‌ترساند، ای مردم، خودتان عهده‌دار ادب کردن خود شوید و نفس را از جرأت بر عادات هلاک‌کننده بازگردانید. **** اَلزاهِدُ فِی الدُنیا مَن لَم یَغلِبِ الحَرامُ صَبرَهُ، وَ لَم یَشغَلِ الحَلالُ شُکرَهُ. زاهد در دنیا کسی است که حرام بر صبرش غلبه نکند و حلال از شکرش باز ندارد. **** وَ مَن نَظَرَ فی عُیُوبِ الناسِ فَاَنکَرَها ثُمَ رَضِیَها لِنَفسِهِ فَذاکَ الاَحمَقُ بِعَینِهِ آن که عیوب مردم را بنگرد و آن را ناپسند داند سپس برای خود روا داند احمق واقعی است. **** اَحبِب حَبیبَکَ هَونًا ما عَسی اَن یَعصِیَکَ یَومًا ما. وَ اَبغِض بَغیضَکَ هَونًا ما عَسی اَن یَکُونَ حَبیبَکَ یَومًا ما. با دوستت آرام بیا، چه بسا که روزی دشمنت شود و با دشمنت آرام بیا، چه بسا که روزی دوستت شود. **** اِذا وَصَلَت اِلَیکُم اَطرافُ النِعَمِ، فَلاتُنَفِرُوا اَقصا‌ها بِقِلَهِ الشُکرِ زمانی که مقدمات نعمت‌ها به شما رسید، در نهایت آن را با کم‌شکری از خود مرانید. **** قیمَهُ کُلِ امرِء ما یُحسِنُ. ارزش هر کسی آن چیزی است که نیکو انجام دهد. **** وَالفُرصَهُ تَمُرُ مَرَ السَحابِ، فَانتَهِزُوا فُرَصَ الخَیرِ فرصت به مانند ابر گذرا می‌گذرد، پس فرصت‌های نیک را غنیمت دانید. * ** اَلا اُخبِرُکُم بِالفَقیهِ حَقَ الفَقیهِ؟ مَن لَم یُرَخِصِ الناسَ فی مَعاصِی اللهِ وَ لَم یُقَنِطهُم مِن رَحمَهِ اللهِ وَ لَم یُومِنهُم مِن مَکرِ اللهِ وَ لَم یَدَعِ القُرآنَ رَغبَهً عَنهُ اِلی ما سِواهُ، وَ لا خَیرَ فی عِبادَه لَیسَ فی‌ها تَفَقُه. وَ لاخَیرَ فی عِلم لَیسَ فیهِ تَفَکُر. وَ لا خَیرَ فی قِراءَه لَیسَ فی‌ها تَدَبُر. آیا شما را از فقیه کامل خبر ندهم؟ آن که به مردم اجازه نافرمانی خدا را ندهد، و آن‌ها را از رحمت خدا نومید نسازد، و از مکر خدای‌شان آسوده نکند، و از قرآن رو به چیز دیگر نکند، و خیری در عبادت بدون تفقه نیست، و خیری در علم بدون تفکر نیست، و خیری در قرآن خواندن بدون تدبر نیست. **** لِسانُ العاقِلِ وَراءَ قَلبِهِ، وَ قَلبُ الأحمَقِ وَراءَ لِسانِهِ زبان عاقل در پسِ قلب او، و دل نادان پشت زبان اوست. **** اِنَما اَخشی عَلَیکُم اِثنَینِ: طُولَ الاَمَلِ وَ اتِباعَ الهَوی، اَما طُولُ الاَمَلِ فَیُنسِی الاخِرَهَ وَ اَما اِتِباعُ الهَوی فَاِنَهُ یَصُدُ عَنِ الحَقِ. همانا بر شما از دو چیز میترسم: درازی آرزو و پیروی هوای نفس. اما درازی آرزو سبب فراموشی آخرت شود و، اما پیروی از هوای نفس، آدمی را از حق باز دارد. **** قَدرُ الرَجُلِ عَلی قَدرِ هِمَتِهِ، وَ صِدقُهُ عَلی قَدرِ مُرُوَتِهِ، وَ شَجاعَتُهُ عَلی قَدرِ اَنَفَتِهِ، وَ عِفَتُهُ عَلی قَدرِ غیرَتِهِ اندازه مرد به اندازه همت او و صداقتش به مقدار جوانمردی او، و دلیری‌اش به اندازه عار داشتنش از کار زشت، و پاکدامنی‌اش به میزان غیرت اوست. **** لاَ تَتَخِذَنَ عَدُوَ صَدیقِکَ صَدیقًا فَتَعدی صَدیقَکَ. با دشمنِ دوستت دوست مشو که [با این کار] با دوستت دشمنی میکنی. * * لاغِنی کَالعَقلِ، وَ لافَقرَ کَالجَهلِ، وَلامیراثَ کَالاَدَبِ، وَلاظَهیرَ کَالمُشاوَرَهِ ثروتی، چون عقل، و فقری، چون جهل، و میراثی، چون ادب، و پشتیبانی همچون مشورت نیست. **** اَلصَبرُ ثَلاثَه: اَلصَبرُ عَلَی المُصیبَهِ، وَ الصَبرُ عَلَیالطاعَهِ، وَ الصَبرُ عَلَی المَعصِیَهِ. صبر بر سه گونه است: صبر بر مصیبت، و صبر بر اطاعت، و صبر بر [ترک] معصیت. **** القَناعَهُ مال لایَنفَدُ قناعت گنجی است که تمام نمی‌شود. **** مَن ضُیِقَ عَلَیهِ فی ذاتِ یَدِهِ، فَلَم یَظُنَ اَنَ ذلِکَ حُسنُ نَظَر مِنَ اللهِ لَهُ فَقَد ضَیَعَ مَامُولاً. وَ مَن وُسِعَ عَلَیهِ فی ذاتِ یَدِهِ فَلَم یَظُنَ اَنَ ذلِکَ استِدراج مِنَ اللهِ فَقَد اَمِنَ مَخُوفًا. هر که تنگدست شد و نپنداشت که این از لطف خدا به اوست، یک آرزو را ضایع کرده و هر که وسعت در مال یافت و نپنداشت که این یک غافلگیری از سوی خداست، در جای ترسناکی آسوده مانده است. **** اللِسانُ سَبُع، اِن خُلِیَ عَنهُ عَقَرَ زبان درنده‌ای است، که اگر آزادش گذارند بگزد. **** اَلمَنِیَهُ وَ لاَ الدَنِیَهُ وَ التَجَلُدُ وَ لاَ التَبَلُدُ وَ الدَهرُ یَومانِ: فَیَوم لَکَ وَ یَوم عَلَیکَ فَاِذا کانَ لَکَ فَلا تَبطَر، وَ اِذا کانَ عَلَیکَ فَلا تَحزَن فَبِکِلَیهِما سَتُختَبَرُ. مردن بهتر از خوار شدن! و بی باکی نه خود باختن! روزگار دو روز است، روزی به نفع تو، و روزی به ضرر تو! چون به سودت شد شادی مکن، و، چون به زیانت گردید غم مخور، که به هر دوی آن آزمایش شوی. **** اَهلُ الدُنیا کَرَکب یُسارُ بِهِم وَ هُم نِیام اهل دنیا، چون کاروانی هستند که آنان را می‌برند در حالی که در خواب هستند. **** ما حارَ مَنِ استَخارَ، وَ لا نَدِمَ مَنِ استَشارَ. هر که خیر جوید سرگردان نشود، و کسی که مشورت نماید پشیمان نگردد. * * لایَرجُوَنَ اَحَد مِنکُم اِلا رَبَهُ، وَ لایَخافَنَ اِلا ذَنبَهُ، وَ لایَستَحِیَنَ اَحَد مِنکُم اِذا سُئِل عَما لایَعلَمُ اَن یَقُولَ لااَعلَمُ، وَ لایَستَحِیَنَ اَحَد اِذا لَم یَعلَمِ الشَیءَ اَن یَتَعَلَمَهُ احدی از شما جز به پروردگارش امید نبندد، و جز از گناهش وحشت نکند، و از اعلامِ نمی‌دانم به وقت پرسش شدن از چیزی که نمی‌داند حیا نکند، و از آموختن علمی که دارا نیست شرم ننماید. **** عُمِرَتِ البِلادُ بِحُبِ الاَوطانِ. شهر‌ها به حب و دوستی وطن آباد هستند. **** عَلَیکُم بِالصَبرِ، فَاِنَ الصَبرَ مِنَ الایمانِ کَالرَأسِ مِنَ الجَسَدِ، وَ لاخَیرَ فی جَسَد لارَأسَ مَعَهُ، وَ لا فی ایمانَ لاصَبرَ مَعَهُ بر شما باد به شکیبایی، چه اینکه شکیبایی نسبت به ایمان به منزله سر نسبت به بدن است؛ در بدنی که سر نیست، و در ایمانی که شکیبایی نباشد خیری نیست. **** مَن اَصلَحَ ما بَینَهُ وَ بَینَ اللهِ، اَصلَح اللهُ ما بَینَهُ وَ بَینَ الناسِ وَ مَن اَصلَحَ اَمرَ آخِرَتِهِ، اَصلَحَ اللهُ لَهُ اَمرَ دُنیاهُ هر کس آنچه را میان او و خداست اصلاح نماید، خداوند آنچه را بین او و مردم است اصلاح کند و هر کس کار آخرتش را به اصلاح آورد، خداوند کار دنیایش را اصلاح کند. **** تَکَلَمُوا فِی العِلمِ تَبَیَنَ اَقدارُکُم. عالمانه سخن گویید تا قدر شما روشن گردد. * * لایَقُولَنَ اَحَدُکُم: اللَهُمَ اِنی اَعُوذُ بِکَ مِنَ الفِتنَهِ لاَِنَهُ لَیسَ اَحَد اِلا وَ هُو مُشتَمِل عَلی فِتنَه وَلکِن مَنِ استَعاذَ فَلیَستَعِذ مِن مُضِلاتِ الفِتَن کسی از شما نگوید: الهی، از امتحان به تو پناه می برم چه اینکه کسی نیست مگر اینکه مشمول امتحان است، اما اگر کسی خواست از خدا پناه جوید باید از فتنه‌های گمراه‌کننده پناه جوید. * * لا تُحَدِث نَفسَکَ بِفَقر وَ لا طُولِ عُمر. فقر و تنگدستی و طول عمر را به خود تلقین نکن. **** لایَترُکُ الناسُ شَیئاً مِن اَمرِ دینِهِم لاِستِصلاحِ دُنیاهُم، اِلا فَتَحَ اللهُ عَلَیهِم ما هُوَ اَضَرُ مِنهُ مردم چیزی از برنامه دین‌شان را برای بهبود دنیای‌شان ترک نمی‌کنند، مگر آنکه خداوند زیان‌بارتر از آن را در کف دست‌شان می‌نهد. **** سِبابُ المُومِنِ فِسق وَ قِتالُهُ کُفر وَ حُرمَهُ مالِهِ کَحُرمَهِ دَمِهِ. دشنام دادن به مومن فسق است، و جنگیدن با او کفر، و احترام مالش، چون احترام خونش است.

**** اِضاعَهُ الفُرصَهِ غُصَه تباه نمودن فرصت اندوه است. * * اِنَ لِلهِ مَلَکاً یُنادی فی کُلِ یَوم: لِدُوا لِلمَوتِ، وَ اجمَعُوا لِلفَناءِ، وَ ابنُوا لِلخَرابِ خدا را فرشته‌ای است که هر روز فریاد می‌زند: بزایید برای مردن، و گردآورید برای نابود شدن، و بنا کنید برای خراب گشتن. **** اَهلَکَ الناسَ اِثنانِ: خَوفُ الفَقرِ وَ طَلَبُ الفَخرِ. دو چیز مردم را هلاک کرده: ترس از نداری و فخرطلبی. **** الدُنیا دارُ مَمَر لا دارُ مَقَر دنیا خانه گذر است نه جای ماندن. **** اَلعامِلُ بِالظُلمِ وَ المُعینُ عَلَیهِ وَ الراضِیُ بِهِ شُرَکاءُ ثَلاثَه. شخص ستمکار و کمک کننده بر ظلم و آن که راضی به ظلم است، هر سه با هم شریک هستند. **** سُوسُوا ایمانَکُم بِالصَدَقَهِ، وَ حَصِنُوا اَموالَکُم بِالزَکاهِ، وَ ادفَعُوا اَمواجَ البَلاءِ بِالدُعاءِ ایمان خود را با صدقه، اموال‌تان را با زکات حفظ کنید، و امواج بلا را با دعا برانید. * * اَلصَبرُ صَبرانِ: صَبر عِندَ المُصیبَهِ حَسَن جَمیل، وَ اَحسَنُ مِن ذلِکَ الصَبرُ عِندَ ما حَرَمَ اللهُ عَلَیکَ. صبر بر دو قسم است: صبر بر مصیبت که نیکو و زیباست، و بهتر از آن صبر بر چیزی است که خداوند آن را حرام گردانیده است. **** هَلَکَ امرُؤ لَم یَعرِف قَدرَهُ انسانی که اندازه خود را نشناخت هلاک شد. **** مَن وَضَعَ نَفسَهُ مَواضِعَ التُهَمَهِ فَلایَلُومَنَ مَن أَساءَ بِهِ الظَنَ هر کس خود را در مواضع تهمت قرار دهد نباید بدگمان به خویش را سرزنش نماید. **** قالَ علی (علیه السلام) لِکُمَیلِ بنِ زِیاد: رُوَیدَکَ لاتَشهَر، وَ اَخفِ شَخصَکَ لا تُذکَر، تَعَلَم تَعلَم وَ اصمُت تَسلَم، لا عَلَیکَ اِذا عَرَفَکَ دینَهُ، لا تَعرِفُ الناسَ وَ لا یَعرِفُونَکَ. آرام باش، خود را شهره مساز، خود را نهان دار که شناخته نشوی، یاد گیر تا بدانی، خموش باش تا سالم بمانی. بر تو هیچ باکی نیست، آن گاه که خدا دینش را به تو فهمانید، که نه تو مردم را بشناسی و نه مردم تو را بشناسند. (یعنی گمنام زندگی کنی.) **** الرَحیلُ وَشیک کوچ کردن از دنیا به آخرت نزدیک است. **** اِنَ اللهَ یُعَذِبُ سِتَهً بِسِتَه: اَلعَرَبَ بِالعَصَبیَهِ وَ الدَهاقینَ بِالکِبرِ وَ الاُمَراءَ بِالجَورِ وَ الفُقَهاءَ بِالحَسَدِ وَ التُجارَ بِالخِیانَهِ وَ اَهلَ الرُستاقِ بِالجَهلِ. خداوند شش کس را به شش خصلت عذاب کند: عرب را به تعصب، و خان‌های ده را به تکبر، و فرمانروایان را به جور، و فقیهان را به حسد، و تجار را به خیانت، و روستایی را به جهالت. **** مَن حاسَبَ نَفسَهُ رَبِحَ، وَ مَن غَفَلَ عَنها خَسِرَ کسی که خود را محاسبه کرد سود برد، و هر که از خود بی‌خبر ماند زیان دید. * * اَحبِب حَبیبَکَ هَوناًما، عَسی اَن یَکُونَ بَغیضَکَ یَوماًما، وَ اَبغِض بَغیضَکَ هَوناً ما، عَسی اَن یَکُونَ حَبیبَکَ یَوماًما دوستت را به اندازه دوست دار شاید روزی دشمنت شود، و دشمنت را به اندازه دشمن دار شاید روزی دوستت گردد. **** قَلیل تَدُومُ عَلَیهِ اَرجی مِن کَثیر مَملُول مِنهُ اندک کاری که بر آن مداومت کنی امیدبخش‌تر است از کار زیادی که از آن خسته شوی. **** کَفی بِالمَرءِ حِرزًا، اِنَهُ لَیسَ اَحَد مِنَ الناسِ اِلا وَ مَعَهُ حَفَظَه مِنَ اللهِ یَحفَظُونَهُ اَن لا یَتَرَدی فی بِئر وَ لا یَقَعَ عَلَیهِ حائِط وَ لا یُصیبَهُ سَبُع، فَاِذا جاءَ اَجَلُهُ خَلُوا بَینَهُ وَ بَینَ اَجَلِهِ. آدمی را همین دژ بس که کسی از مردم نیست، مگر آن که با او از طرف خدا نگهبان‌هاست که او را نگه میدارند که به چاه نیفتد، و دیوار بر سرش نریزد، و درنده‌ای آسیبش نرساند، و، چون مرگ او رسد او را در برابر اجلش رها سازند. **** اِذا اَضَرَتِ النَوافِلُ بِالفَرائِضِ فَارفُضُوها زمانی که مستحبات به واجبات زیان بزند مستحبات را رها کنید. **** کُن فِی الفِتنَهِ کَابنِ اللَبُونِ; لا ظَهر فَیُرکَبَ، وَ لا ضَرع فَیُحلَبَ. هنگام فتنه، چون شتر دو ساله باش که نه پشتی دارد تا سوارش شوند و نه پستانی تا شیرش دوشند. * * مَن تَذَکَرَ بُعدَ السَفَرِ استَعَدَ آن که دوری سفر (قیامت) را به یاد آرد، برای آن آماده شود. **** اذا اَقبَلَتِ الدُنیا عَلی اَحَد اَعارَتهُ مَحاسِنَ غَیرِهِ، وَ اِذا اَدبَرَت عَنهُ سَلَبَتهُ مَحاسِنَ نَفسِهِ. چون دنیا به کسی روی آرد، نیکویی‌های دیگران را بدو به عاریت سپارد، و، چون بدو پشت نماید، خوبی‌هایش را برباید. **** فِی القُرآنِ نَبَاُ ما قَبلَکُم، وَ خَبَرُ ما بَعدَکُم، وَ حُکمُ ما بَینَکُم خبر آنچه پیش از شما و بعد از شماست، و نیز دستور زندگی شما در قرآن است. **** اَعجَزُ الناسِ مَن عَجَزَ عَنِ اکتِسابِ الاِخوانِ، وَ اَعجَزُ مِنهُ مَن ضَیَعَ مَن ظَفِرَ بِهِ مِنهُم. ناتوان‌ترین مردم کسی است که توانِ به دست آوردن دوستان را ندارد، و ناتوان‌تر از او کسی است که دوستی به دست آرد و او را از دست بدهد. **** اِتَقُوا مَعاصِیَ اللهِ فِی الخَلَواتِ، فَاِنَ الشاهِدَ هُوَ الحاکِمُ از نافرمانی خدا در خلوت‌ها پروا کنید، که بیننده همان حاکم است. **** مِن کَفاراتِ الذُنُوبِ العِظامِ اِغاثَهُ المَلهُوفِ وَ التَنفیسُ عَنِ المَکرُوبِ. از کفاره گناهان بزرگ، فریادخواه را به فریاد رسیدن، و غمگین را آسایش بخشیدن است. **** ماءُ وَجهِکَ جامِد یُقطِرُهُ السُؤالُ، فَانظُر عِندَ مَن تُقطِرُهُ آبرویت جامد است، اظهار حاجت آن را آب می‌کند و می ریزد، توجه کن آن را نزد چه کسی می‌ریزی. **** اِذا تَمَ العَقلُ نَقَصَ الکَلامُ. چون خرد کمال گیرد، گفتار نقصان پذیرد. * * اَشَدُ الذُنُوبِ مَا استَهانَ بِهِ صاحِبُهُ سخت‌ترین گناهان گناهی است که گنهکار آن را ناچیز بشمارد. **** مَن اَصلَحَ ما بَینَهُ وَ بَینَ اللهِ اَصلَحَ اللهُ ما بَینَهُ وَ بَینَ الناسِ وَ مَن اَصلَحَ اَمرَ آخِرَتِهِ اَصلَحَ اللهُ لَهُ اَمرَ دُنیاهُ. وَ مَن کانَ لَهُ مِن نَفسِهِ واعِظ کانَ عَلَیهِ مِنَ اللهِ حافِظ. آن که میان خود و خدا را اصلاح کند، خدا میان او و مردم را اصلاح می‌کند و آن که کار آخرتِ خود را درست کند، خدا کار دنیای او را سامان دهد؛ و آن که او را از خود بر خویشتن واعظی است، خدا را بر او حافظی است. **** مَن نَظَرَ فی عَیبِ نَفسِهِ اشتَغَلَ عَن عَیبِ غَیرِهِ آن که در عیب خود نظر کند از نظر در عیب دیگران بازماند. **** هَلَکَ فِیَ رَجُلانِ مُحِب غال وَ مُبغِض قال. دو تن به خاطر من هلاک شدند: دوستی که اندازه نگاه نداشت و دشمنی که بغض مرا در دل کاشت. * * مَن کَثُرَ کَلامُهُ کَثُرَ خَطَأُهُ، وَ مَن کَثُرَ خَطَأُهُ قَلَ حَیاؤُهُ، وَ مَن قَلَ حَیاؤُهُ قَلَ وَرَعُهُ، وَ مَن قَلَ وَرَعُهُ ماتَ قَلبُهُ، وَ مَن ماتَ قَلبُهُ دَخَلَ النارَ هرکه گفتارش فراوان شد خطایش فزونی گرفت، و هرکه خطایش بسیار گشت حیایش اندک شد، و هر که حیایش اندک شد پارسایی‌اش کم شد، و هر که پارسایی‌اش کم شد دلش مرد، و هرکه دلش بمیرد وارد آتش شود. **** اِعقِلُوا الخَبَرَ اِذا سَمِعتُمُوهُ عَقلَ رِعایَه لاعَقلَ رِوایَه، فَاِنَ رُواهَ العِلمِ کَثیر، وَ رُعاتُهُ قَلیل. هر گاه حدیثی را شنیدید آن را با دقت عقلی فهم و رعایت کنید، نه بشنوید و روایت کنید! که راویان علم بسیارند و رعایت‌کنندگانِ آن اندک در شمار. **** اَکبَرُ العَیبِ اَن تَعیبَ ما فیکَ مِثلُهُ بزرگترین عیب آن است که صفتی را عیب دانی که مانند آن در خودت باشد. **** اُذکُرُوا انقِطاعَ اللَذاتِ وَ بَقاءَ التَبِعاتِ. به یاد آرید که لذت‌ها تمام‌شدنی است و پایان ناگوار آن بر جای ماندنی. * * الکَلامُ فی وَثاقِکَ مالَم تَتَکَلَم بِهِ، فَاِذا تَکَلَمتَ بِهِ صِرتَ فی وَثاقِهِ، فَاخزُن لِسانَکَ کَما تَخزُنُ ذَهَبَکَ وَ وَرِقَکَ، فَرُبَ کَلِمَه سَلَبَت نِعمَهً، وَجَلَبَت نِقمَهً سخن را تا نگفته‌ای در بند توست و، چون گفتی تو در بند آنی، پس زبانت را، چون طلا و نقره‌ات حفظ کن، چه بسا یک کلمه نعمتی را از بین برده و عذابی را پیش آورد. **** فی صِفَهِ الدُنیا: تَغُرُ وَ تَضُرُ وَ تَمُرُ. در صفت دنیا فرموده است: می‌فریبد و زیان می‌رساند و می‌گذرد. **** مَن طَلَبَ شَیئاً نالَهُ اَو بَعضَهُ هر که جوینده چیزی باشد، به تمام آن یا به قسمتی از آن می‌رسد.