9 اختراع هسته‌ای عجیب که نشان می‌دهد بشر هیچ‌وقت از اتم سیر نمی‌شود!
به گزارش خبرنگار دانش و فناوری خبرگزاری دانشجو، عصر اتمی، دوران خوش‌بینی عمومی گسترده در مورد امکانات انرژی هسته‌ای برای جهان بود. در حالی که پتانسیل مخرب سلاح‌های هسته‌ای شناخته شده بود، پتانسیل انرژی تقریباً بی‌نهایت و ارزان، امکانات بسیاری را برای کاربرد‌های غیرنظامی در بسیاری از جنبه‌های جامعه فراهم کرد. مهندسان و دانشمندان، تحت تأثیر رقابت جنگ سرد و خوش‌بینی بی‌حد و حصر، همه چیز...
به گزارش خبرنگار دانش و فناوری خبرگزاری دانشجو، عصر اتمی، دوران خوش‌بینی عمومی گسترده در مورد امکانات انرژی هسته‌ای برای جهان بود. در حالی که پتانسیل مخرب سلاح‌های هسته‌ای شناخته شده بود، پتانسیل انرژی تقریباً بی‌نهایت و ارزان، امکانات بسیاری را برای کاربرد‌های غیرنظامی در بسیاری از جنبه‌های جامعه فراهم کرد.
مهندسان و دانشمندان، تحت تأثیر رقابت جنگ سرد و خوش‌بینی بی‌حد و حصر، همه چیز (از ماشین‌ها و هواپیما‌ها گرفته تا ساخت و ساز و جنگ) را از دریچه انرژی هسته‌ای بازتعریف کردند.
در اینجا تنها به تعدادی از جاه‌طلبانه‌ترین، اما در نهایت شکست‌خورده‌ترین و فراموش‌شده‌ترین نوآوری‌های عصر اتمی اشاره می‌کنیم.
NB-36H: ظهور و سقوط صفحه اتمی
NB-36H که رسماً با نام Convair NB-36H "Crusader" شناخته می‌شد، یک هواپیمای آزمایشی بود که برای آزمایش امکان پرواز با نیروی هسته‌ای در طول جنگ سرد طراحی شده بود. این هواپیما که از روی یک Convair B-36 "Peacemaker" اصلاح‌شده ساخته شده بود، یک رآکتور هسته‌ای کوچک در خود جای داده بود (هرچند این رآکتور هرگز مستقیماً موتور‌ها را به کار نمی‌گرفت).
در عوض، از آن برای مطالعه‌ی محافظت در برابر تشعشعات و ایمنی سیستم‌های پیشران هسته‌ای آینده استفاده شد. این هواپیما به 12 تن محافظ سربی و لاستیکی در اطراف محفظه‌ی خدمه، پنجره‌های سه‌ضخامت و تجهیزات نظارت از راه دور مجهز شده بود.
با وجود 47 پرواز آزمایشی، نگرانی‌ها در مورد مهار راکتور در صورت سانحه منجر به لغو این برنامه در سال 1957 شد و به رویای بمب‌افکن هسته‌ای پایان داد.
«پروژه اوریون»: پیشبرد فضاپیما‌ها با انفجار‌های هسته‌ای کوچک
«پروژه اوریون» یک طرح رادیکال آمریکایی برای به حرکت درآوردن فضاپیما با استفاده از چیزی به نام پیشرانش پالس هسته‌ای بود. باور کنید یا نه، این طرح از مجموعه‌ای از انفجار‌های اتمی کنترل‌شده برای «به جلو راندن» یک فضاپیما در فضا استفاده می‌کرد.
این ایده که توسط فیزیکدان فریمن دایسون مطرح و توسط شرکت جنرال اتومیکس پشتیبانی می‌شد، انفجار بمب‌های هسته‌ای کوچک را در پشت یک «صفحه فشار دهنده» عظیم جاذب شوک پیش‌بینی می‌کرد که نیروی رانش عظیمی ایجاد می‌کند.
طرح‌ها از یک کشتی بین سیاره‌ای 100 تنی تا یک «کشتی» بین ستاره‌ای 10000 تنی که قادر به رسیدن به مریخ در عرض چند هفته یا آلفا قنطورس در طول عمر یک انسان باشد، متغیر بود. با وجود پتانسیل نفس‌گیر آن، پیمان منع آزمایش‌های جزئی سال 1963 انفجار‌های هسته‌ای در فضا را غیرقانونی اعلام کرد و عملاً به پروژه اوریون پایان داد.
با این حال، این طرح همچنان یکی از جسورانه‌ترین و جاه‌طلبانه‌ترین طرح‌های مهندسی عصر اتمی است.
کرایسلر تی‌وی -8: تانک‌های هسته‌ای مفهومی که هرگز ساخته نشدند
کرایسلر تی‌وی -8 یک نمونه اولیه تانک آمریکایی آینده‌نگر بود که برای بررسی تحرک و ماژولار بودن عصر اتمی طراحی شده بود. این تانک که به عنوان یک تانک متوسط با قابلیت‌های زمینی و آبی - خاکی در نظر گرفته شده بود، می‌تواند نماد نهایی طراحی عصر اتمی باشد.
برجسته‌ترین ویژگی آن برجک غلاف‌مانندش بود که نه تنها خدمه و توپ اصلی 90 میلی‌متری، بلکه موتور، گیربکس و سوخت را نیز در خود جای می‌داد. همه این اجزا نیز درون یک پوسته ضد آب قرار داشتند که می‌توانست شناور بماند و با نیروی محرکه الکتریکی کار کند.
مهندسان حتی نسخه‌های آینده‌ای را تصور می‌کردند که به جای موتور معمولی، از یک راکتور هسته‌ای کوچک استفاده کنند. در نهایت، این پروژه از نظر فناوری بسیار چالش‌برانگیز تشخیص داده شد و تفاوت چندانی با تانک‌های معمولی نداشت و در سال 1956 کنار گذاشته شد.
فورد «نوکلئون»: خودروی اسقاطی با موتور هسته‌ای
حتی در اوج شور و شوق سوخت بنزین در دهه 1950، مردم به راه‌هایی برای تبدیل خودرو‌های برقی به واقعیت فکر می‌کردند. برخلاف مفاهیم مدرن، مهندسان دهه 1950 فکر می‌کردند که ممکن است بتوان آنها را با سوخت هسته‌ای تولید کرد.
یک نمونه، به نام فورد «نوکلئون»، یک خودروی مفهومی آینده‌نگر بود که جهانی را تصور می‌کرد که در آن وسایل نقلیه شخصی با انرژی اتمی کار می‌کنند. این خودرو دارای یک راکتور هسته‌ای کوچک و قابل تعویض بود که در عقب نصب شده بود و از لحاظ تئوری قادر بود خودرو را بدون سوخت‌گیری مجدد تا 5000 مایل (8047 کیلومتر) به حرکت درآورد.
این طرح شامل بدنه‌ی شیک و متناسب با عصر جت و قرارگیری کابین در قسمت جلو برای دور نگه داشتن سرنشینان از قرار گرفتن در معرض تشعشعات بود. اگرچه «نوکلئون» تنها به عنوان یک ماکت در مقیاس غیرعملیاتی ساخته شد، اما مظهر ایمان آن دوران به انرژی هسته‌ای بی‌حد و حصر و قابل حمل بود.
در نهایت، نگرانی‌های ایمنی، محدودیت‌های کوچک‌سازی راکتور و ترس عمومی از تشعشعات، «نوکلئون» را به عنوان نمادی از خوش‌بینی اتمی اواسط قرن بیستم و نه یک وسیله‌ی کاربردی، حفظ کرد.
توپ‌های گلف عصر اتمی: رادیواکتیو، بنابراین نمی‌توانید آنها را گم کنید
در دهه 1950، دکتر ویلیام ال. دیویدسون از شرکت بی اف گودریچ، توپ گلفی را معرفی کرد که مقادیر ناچیزی از مواد رادیواکتیو در آن جاسازی شده بود تا بتوان آن را با شمارنده گایگر ردیابی کرد.
این مفهوم نوید آینده‌ای را می‌داد که در آن گلف‌بازان دیگر هرگز توپ را از دست نمی‌دهند، فقط صدای کلیک‌های تشعشعات را دنبال می‌کنند. هر توپ حاوی حدود 1/50 گرم ایزوتوپ‌های رادیواکتیو بود، که برای ثبت در آشکارساز‌های دستی کافی بود، اما (از لحاظ تئوری) به اندازه‌ای نبود که مضر باشد.
اگرچه ایده جالبی بود، اما واضح بود که کاملاً بی‌عیب و نقص نیست. بازیکنان باید برای شناسایی شدن به فاصله چند فوتی می‌رسیدند و یک شمارنده گایگر خیلی بیشتر از یک جعبه توپ نو هزینه داشت.
«پروژه شخم‌زن»: رساندن مهندسی عمران به سطح هسته‌ای
