آقای نماینده مجلس! قرار نیست همه فیلم‌ها را با خانواده ببینیم

عصرایران؛ مصطفی داننده - سیدعلی یزدی‌خواه عضو کمیسیون فرهنگی در نطق میان دستور خود در مجلس گفته است:«با توجه به مسئولیت رئیس سازمان صدا و سیما در حوزه شبکه فیلم های خانگی از ایشان تقاضا دارم به لحاظ مسئولیت به همراه خانواده یا معاونین برخی از این فیلم ها را مشاهده کند، سریال هایی مانند میدان سرخ، ملکه گدایان و زخم کاری تا غارت فرهنگی را در این سریال ها شاهد باشد.»

در مورد این نطق که به نظر می‌رسد دغدغه‌ای پشت آن نیست و هدف تنها زدن پلتفرم‌های پخش فیلم است تا صداوسیما یکه تاز میدان پخش فیلم و سریال باشد و دیوار انحصار خود را بالاتر بکشد، به چند نکته می‌شود اشاره کرد.

اول: آقای ایزدی‌خواه؛ فکر می‌کنید برای چه در فیلم‌ها و سریال‌ها از درجه بندی سنی استفاده می‌کنند؟ برای اینکه قرار نیست همه اعضای خانواده هر فیلم یا سریالی را کنار هم بییند. اگر این کار را می‌کنید، قطعا تجدیدنظر کنید. همین مجموعه‌های تلویزیون خودمان هم برای کودکان و نوجوانان مناسب نیست و نباید آنها را نگاه کنند.

کودکان و نوجوانان فیلم‌ها و سریال‌های مخصوص خود را دارند که می‌توانند به راحتی پای تماشای آنها بنشینند.

دوم: سریال‌هایی که نام‌شان را برده‌اید، دیده‌اید؟ انشالله که هر سه آنها را دیده باشید اما دو سریال ملکه گدایان و زخم کاری که من آنها را دیده‌ایم، غارت فرهنگی نمی‌کنند بلکه دست روی مسائلی گذاشته‌اند که اتفاقا نقطه تارک اجتماع ماست.

نشان دادن کودکان کار و سیطره کارتل‌های مواد مخدر بر روی این طفلان معصوم، غارت فرهنگی است؟ نشان دادن خصلت‌هایی که ممکن است انسان را به دام زشتی‌ها و پلیدی‌ها بیندازد، کار بدی است؟ مگر نه اینکه زخم کاری به مخاطب خود نشان داد که عاقبت «شهوت، طمع، خشم، حسادت و غرور» چیست. کجای نشان دادن این حرف‌ها ضربه زدن به فرهنگ کشور است.

کسی مثل شکسپیر در مکبث همین حرف را می‌زند و حلوا حلوایش می‌کنند و اینجا اگر کسی چنین حرف‌هایی بزند تبدیل می‌شود به چهل دزد بغداد که فرهنگ را غارت کرده است.

سوم: درخواست شما از رئیس صداوسیما چیست؟ این فیلم‌ها را ببیند که چه کند؟ پلتفرم‌ها را تعطیل کنند؟ سانسور را بیشتر کنند؟ اگر صداوسیما موفق بود که مردم برای سرگرم شدن به پلتفرم‌های نمایش خانگی یا ماهواره پناه نمی‌بردند!

صداوسیما سال‌ها که با سرگرمی غریبه است و تلاش می‌کند تا تنها نظر بخشی از جامعه را جلب کند و دیگران هیچ اهمیتی برایش ندارند. اگر اینگونه نبود شاهد حذف عادل فردوسی‌پور و بسیاری از چهره‌های محبوب نزد مردم از قاب تلویزیون نبودیم.