آمار ضعیف ووشوکاران برابر چینی‌ها / عملکرد درخشان بانوان «تالو»

دهمین دوره رقابت های ووشو قهرمانی آسیا در حالی با تکرار نایب قهرمانی تیم ملی کشورمان به پایان رسید که اهالی این رشته شاهد نمایش دور از انتظار ووشوکاران برابر رقبای چینی بودند.

خبرگزاری مهر - گروه ورزشی - محمد بیرامی: این دوره از مسابقات با حضور ووشوکارانی از 23 کشور به مدت چهار روز به میزبانی ماکائو برگزار شد. رقابت‌هایی که با کسب 7 مدال طلا، سه نقره و 5 برنز و کسب عنوان نایب قهرمانی برای کشورمان به پایان رسید. بررسی کیفیت فنی نمایندگان کشورمان نگرانی‌هایی را برای آینده این رشته در میادین رسمی در پی داشت که انتظار می‌رود مسئولان فدراسیون ووشو که برخی از کارشناسان فنی را خانه نشین کرده‌اند، بیش از گذشته به فکر آینده این رشته باشند.

آخرین دوره رقابت‌های قهرمانی آسیا شهریورماه 1395 به میزبانی چین تایپه برگزار شد که تیم ملی ایران با همین تعداد و ترکیب مدالی عنوان نایب قهرمانی را به خود اختصاص داده و اکنون بعد از هشت سال همان نتایج تکرار شد، ولی به لحاظ فنی افت فاحش و محسوسی را در کلیت تیم در ساندا و تالو مردان شاهد بودیم.

در بخش تالو هلیا اسدیان و زهرا کیانی، شاهین بنی‌طالبی، ابوالفضل قره‌باغی، حسین قبله‌نما و مصطفی حسن‌زاده نمایندگان کشورمان بودند که زهرا کیانی با دو مدال طلا ستاره تیم ملی ایران بود، هلیا اسدی هم دو برنز به دست آورد تا موفقیت صد در صدی بانوان را در این بخش رقم بزند. محبوبه کریمی که خود روزگاری روی تالو فیلد حضور داشت و برنز قهرمانی جهان را در کارنامه دارد را توانایی خود را در بخش مربیگری به خوبی ثابت کرد. در واقع باید از تالو بانوان به نقطه عطف تیم ملی ووشو ایران در این دروه یاد کرد.

اما در بخش مردان نتایج ضعیف‌تر از حد تصور بود. این تیم با هدایت فرشاد عربی عازم ماکائو شد و متأسفانه با دست خالی و شکست مطلق به تهران باز می‌گردد. هشت سال قبل مردان تالو یک طلا و دو نقره کسب کردند که یکی از مدال‌های نقره را همین عربی کسب کرده بود. عربی در لباس یک ورزشکار کوله باری از مدال‌های جهانی و آسیایی را کسب کرده و اینکه چه شده که در قامت مربی توفیقی چندانی نداشته باید مورد بررسی قرار گیرد. شکست تیم ملی تالو آنجا تلخ‌تر می‌شود که در بخش «دوئلین» که قهرمان مطلق جهان و آسیا بودیم، حالا در میان شش تیم بدون حضور چین، عنوان چهارم را کسب کردیم.

در بخش ساندا هم نمایندگان کشورمان افت فاحشی نسبت به هشت سال قبل داشتند. در ساندا 18 مدال طلا در هر دو بخش بانوان و آقایان توزیع شد که 7 مدال طلا را چینی‌ها کسب کردند، 5 مدال سهم ملی پوشان کشورمان شد، ویتنام سه طلا گرفت، قزاقستان دو مدال و یک مدال را نیز هندی‌ها به دست آوردند. فارغ از اینکه تعداد ووشوکاران حاضر در بخش ساندا کم بود و بسیاری از ورزشکاران با یک پیروزی و یا حتی استراحت به فینال رسیدند باید عنوان کنیم که با این شرایط ووشو در قاره کهن دو قطبی شده و غیر از چین و ایران، کشور دیگری توان رقابت با این دو را ندارد.

در این رقابت‌ها به لحاظ کیفیت مدالی، در گروه مردان نتایج ضعیف‌تر از دوره قبل بود. چهار طلا، یک نقره و دو برنز بعد از هشت سال به سه طلا، یک نقره و سه برنز کاهش یافت. اما در بخش بانوان دو طلا و سه برنز دوره قبل با عملکردی بهتر به دو طلا، دو نقره و یک برنز تبدیل شد. اما در بخش فنی نمی‌توان ضعف‌های مشهود را نادیده گرفت. اینکه در شش مبارزه رو در رو با چینی‌ها تنها یک پیروزی کسب می‌کنیم را نمی‌توان نادیده گرفت. ضمن اینکه در وزن 80- کیلوگرم هم یک چینی برابر خورشیدی مبارزه نکرد. یاسمن باقرزاده در وزن 70- کیلوگرم تنها پیروزی نمایندگان کشورمان را برابر چینی‌ها به دست آورد. نکته مهم و نگران کننده آنکه رضا عبداللهی و محمد فرهادی به حریفان غیر چینی باختند تا مشکلات فنی این تیم بیشتر به چشم بیاید.

مشکلات فنی ووشوکاران برابر رقبای چینی، همان مشکلی است که کوراش کاران در گیر آن هستند. هر چقدر کوراشی ها در مبارزه با رقبای ازبکستانی ناتوان در کسب پیروزی هستند، بیشتر از آن سانداکاران در پیکار با رقبای چینی دست بسته و بازنده‌اند. البته در سال‌های اخیر تک پیروزی‌هایی به دست آمده، مانند همین برتری باقرزاده و یا پیروزی که سیفی در مسابقات جهانی برابر رقیب چینی داشت، اما تعداد آنها آنقدر محدود بوده که نمی‌توان کورسویی از امید در آن یافت. اینکه چرا در این سال‌ها فکری برای این معضل نشده، سوالی است که باید مسئولان فدراسیون ووشو برای آن پاسخی داشته باشند.

به نظر می‌رسد که تیم ملی ووشو در بخش ساندای مردان نیاز به یک بزرگ‌تر دارد. فردی که به لحاظ فنی آشنا به امور و قوانین باشد و از آن مهم‌تر توان مدیریت ملی پوشان را داشته باشد. از زمان قطع همکاری حسین اوجاقی با فدراسیون ووشو هنوز چنین فردی در رأس تیم‌های ملی قرار نگرفته و همین موضوع باعث روند نزولی تیم ملی در بخش فنی آن هم بعد از هشت سال شده است. این تیم نیاز به بازنگری در بخش‌های مختلف دارد و نادیده گرفتن ضعف‌ها و صحبت از موفقیت‌های چشمگیر، یعنی خوابیدن پشت عنوان نایب قهرمانی و از دست فرصتی که باید برای ترمیم تیم ملی استفاده شود.