آیا حسن روحانی واقعا یک رئیس جمهور مغرور بود؟

روحانی را برخی ناظران به دلیل همین یک نکته یعنی شرایط خاص و پیچیده‌ای که او با آن مواجه بود، رییس‌جمهور و مدیری توانمند ارزیابی می‌کنند. سیاستمدار و دیپلماتی کارکشته که پس از حدود 20 سال سابقه نمایندگی و سال‌ها فعالیت در راس دستگاه‌های امنیتی و نظامی و سیاسی جمهوری همان نخستین‌بار که اقبالش را برای تصدی دومین مقام اجرایی مملکت، به رای و نظر ملت گذاشت، کامروا از میدان خارج شد و دولت دومش را با آرایی بیشتر از دوره نخست آغاز کرد و حالا در شرایطی دوران حضورش را در کاخ ریاست‌جمهوری به پایان می‌رساند که همچون تمام این سال‌ها و بی‌اغراق شدیدتر از تمام این سال‌ها هدف انتقاد و هجمه‌های سیاسی - رسانه‌ای رقباست. روحانی اما همچنان بر مشی اعتدالی خود اصرار دارد و کار را در این روزهای پایانی پیش می‌برد.

روحانی اما کنار این صفات و ویژگی‌های مثبت که هرکدام می‌تواند عامل برتری هر سیاستمداری باشد، ویژگی‌های منفی و ناپسندی هم داشته و دارد. صفاتی که بعضا به اخلاقیات شخصی او مربوط است اما به باور طیفی از ناظران برخی از همین ویژگی‌های فردی و اخلاقی همان‌طورکه می‌تواند بر عملکرد هر سیاستمداری اثرگذار باشد، عملکرد حسن روحانی را نیز تحت‌الشعاع قرار داده است.

آنان می‌گویند حسن روحانی سیاستمداری مغرور و متکبر است که حتی بعضا از اینکه به وزرایش وقت ملاقات بدهد، دریغ می‌کند؛ نکته‌ای که دست‌کم در مقطعی موضوع بحث جدی‌ترین منتقدان و مخالفان سیاسی و رسانه‌ای روحانی بود و آنان با انگشت گذاشتن بر این ویژگی اخلاقی ناخوشایند، به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم او و دولتش را هدف حملات‌شان قرار می‌دادند. آنچه اما با پایان رقابت انتخابات ریاست‌جمهوری 1400 و در راستای پیشبرد روند انتقال قدرت رقم خورد، هیچ نشانی از اینکه با سیاستمداری مغرور طرفیم، نداشت.

حسن روحانی به عنوان رییس قوه مجریه، در حالی که کاندیدای پیروز انتخابات در آن زمان هنوز همزمان رییس قوه قضاییه نیز بود، درحالی هنوز ساعتی از اعلام نتایج نگذشته، در دفتر ابراهیم رییسی حاضر شد و ضمن تبریک به او، از همان لحظه روند انتقال قدرت را کلید زد که محمدباقر قالیباف به عنوان رییس دیگر قوه از قوای سه‌گانه هنوز فرصت حضور در دفتر رییس‌جمهوری منتخب را به دست نیاورده و بیراه نیست حتی اگر بگوییم در میان مقامات ارشد نظام، اولین مقامی که به رییسی تبریک گفت و با او دیدار کرد، کسی نبود جز رییس‌جمهوری مستقر.

این اقدام روحانی البته ابتدای امر به عنوان رفتاری تبلیغاتی برای پیشبرد امور دولت دوازدهم در روزهای پایانی و با حداقل دردسر سیاسی تفسیر شد اما ادامه این رفتار منطقی و مبتنی بر احترام به قانون ازجانب روحانی از جمله دعوت از رییسی برای حضور در دفتر رییس‌جمهوری که کمتر از یک ماه دیگر دفتر کار رییسی خواهد بود و همچنین دستور صریح و موکد به وزرا مبنی بر همکاری تام و تمام با رییس‌جمهوری منتخب به منظور پیشبرد امور مربوط به انتقال قدرت که تا هم‌اکنون ادامه دارد، نشان داد که خبری از نمایش و احیانا شعبده سیاسی نیست و حسن روحانی که 8 سال پیش در قامت یک حقوقدان وارد گود رقابت انتخابات ریاست‌جمهوری یازدهم شد و پیروز و کامروا زمین رقابت را ترک کرد، همچنان خود را مقید به قانون می‌داند و تشخصی که با این رفتار معقول و منطقی و توام با احترام به «قانون» و «رای ملت» در رفتار و سکناتش دیده می‌شود، بارها بیش از کارشکنی‌های جزیی و احتمالی در مسیر انتقال قدرت، برای او، آینده سیاسی‌اش و البته دولت فعلی تحت مدیریتش که هم‌اکنون روزهای پایانی را سپری می‌کند، عایدی و افزوده خواهد داشت.

چنانکه طی روزهای گذشته شاهد بودیم که به جز رییس‌جمهور و معاون اول، 21 نفر از وزرا، معاونان و روسای سازمان‌های مختلف دولت با رییس‌جمهوری منتخب دیدار داشته‌اند. همچنین محمود واعظی رییس دفتر رییس‌جمهوری با اشاره به دستور روحانی برای همکاری دولت با رییس‌جمهور منتخب، اظهار کرده است که «رییس‌جمهوری دستور داده انتقال قدرت آرام داشته باشیم و از طرف دیگر همه اطلاعات خود را در اختیار آقای رییسی قرار دهیم. می‌خواهیم طوری عمل کنیم وقتی رییس‌جمهور منتخب، دولت را تحویل گرفت به اندازه ما اطلاعات داشته باشد. می‌خواهیم همکاری داشته باشیم چون سال 92 کسی با ما همکاری نکرد و ما خود در پی این وزیر و آن وزیر می‌رفتیم و اطلاعات می‌گرفتیم.»

این رفتار حسن روحانی اما برخلاف انتظار مانع از روند تخریب علیه دولت او نشد و درحالی که طی این سال‌ها، هر روز چند چهره اصولگرا به بهانه‌های مختلف به دولت او می‌تاختند، این روزهای اخیر نیز این روند ادامه داشته و جالب آنکه حالا این روند تخریبی آن‌طورکه برخی منابع خبری گزارش داده‌اند، وارد مرحله و فازی تازه نیز شده است.

23302