اتمام اسکار کرونایی / آنتونی هاپکینز به حقش رسید؛ «سرزمین آواره‌ها» باز هم رکورد زد
در حالی نود و سومین دوره اسکار در شرایط کرونایی برندگان خود را معرفی کرد که علی رغم فیلم درخشان «پدر»، جایزه بهترین فیلم به «سرزمین آواره ها» رسید تا بار دیگر این فیلم رکورددار کسب جوایز شود.
به گزارش خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ مراسم اسکار امسال که با فاصله‌ای 441 روزه از مراسم قبلی و برای اولین بار در دوران کرونایی برگزار شد، برندگان خود را معرفی کرد.
همانطور که پیش بینی می شد «سرزمین آوارگان» کلوئی ژائو با بردن سه اسکار اصلی بهتری فیلم، بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر نقش اول زن، فاتح امسال بود. «آوای متال» در سه رشته فنی بهترین صداگذاری، تدوین و صدا برنده شد و «منک» دیوید فینچر دو جایزه فنی بهترین طراحی صحنه و فیلمبرداری را از آن خود کرد.
آنتونی هاپکینز که در مراسم حاضر نبود بعد از گذشت سی سال از اولین اسکارش برای «سکوت بره ها»، امسال و در اسکار نود و سوم برای «پدر» دومین بار برنده این جایزه شد.
سرزمین آواره ها
خانه به دوشان، سرزمین آواره ها یا عشایر (Nomadland) فیلمی در ژانر درام مستند به کارگردانی و تهیه کنندگی کلویی ژائو چینی است که محصول سال 2020 سینمای آمریکا به شمار می آید. این فیلم بر اساس کتاب غیرداستانی «سرزمین آواره ها: زنده ماندن در آمریکای قرن بیست و یکم» نوشته «جسیکا برودر» ساخته شده است.
کلویی ژائو که فعالیت حرفه ای خود را از سال 2008 شروع کرده، بدون شک تمام شهرت خود را پس از این فیلم به دست آورده است. به دست آوردن اسکار بهترین کارگردانی و بهترین فیلم امسال برای ژائو خیلی دور از دسترس نبود چرا که پیش از این مراسم توانسته بود جایزه بهترین کارگردانی و بهترین فیلم را برای «سرزمین آواره ها» از فستیوال هایی نظیر «گلدن گلوب، بفتا، ونیز، جوایز منتقدان و فیلم های مستقل آمریکا» از آن خود کند و قطعا در مراسم اسکار امسال شب آرام و بدون استرسی را پشت سر گذاشته است.
«فرانسیس مک دورمند» که به تنهایی بار اصلی این فیلم را به دوش کشیده، بدون شک تنهاترین چهره شناخته شده «سرزمین آواره ها» است. وی که دیشب برای این فیلم سومین اسکار خودش را برای بهترین بازیگر نقش اول زن به خانه برد، پیش از این برای فیلم های «فارگو» در سال 1996 و پس از آن برای فیلم «سه بیلبورد خارج از ابینگ، میزوری» در اسکار 2018 این جایزه را به دست آورده بود.
مک دورمند که علاوه بر بازیگری در این فیلم از تهیه کنندگان آن نیز به شمار می آید، جوایز سینمایی زیادی را برای «سرزمین آواره ها» هم به عنوان بازیگر و هم تهیه کننده به خانه برده است. وی همسر جوئل کوئن کارگردان سرشناس سینما است و اسکار نخست خود را با بازی در فیلم «فارگو» به کارگردانی برادران کوئن به خانه برده است.
«سرزمین آواره ها» که پیش از اسکار، جایزه مهم بهترین فیلم سال از نگاه انجمن ملی منتقدان سینمای آمریکا را کسب کرده بود، در اولین نمایش جهانی خود سال گذشته در جشنواره ونیز رونمایی شد و پس از کسب شیر طلایی بهترین فیلم و همچنین هوگوی طلایی بهترین فیلم از نگاه مخاطبان جشنواره شیکاگو، در جوایز مختلف انجمن های منتقدان آمریکا نیز مورد توجه قرار گرفته و از سوی انجمن فیلم بوستون، شیکاگو، نیویورک و لس آنجلس نیز در شاخه بهترین فیلم و یا کارگردانی برگزیده شده است.
این فیلم علاوه بر جوایز انجمن های منتقدان آمریکا، در حالی جایزه بهترین فیلم مستقل سال را از آن خود کرد که این جایزه شامل فیلم‌هایی می‌شود که با بودجه کمتر از 22.5 میلیون دلار ساخته شده باشند.
این فیلم که نام آن را به اسم عشایر و کوچ نشینان نیز ترجمه کرده‌اند، ماجرای زنی است که در کارخانه‌ای در ایالت امپایر کار می‌کرده و حالا بعد از مشکلات اقتصادی ایالت متحده آمریکا، او بیکار شده و همسرش نیز فوت کرده است. حالا فرن که از شرایط روحی بدی برخوردار است و گرفتاری‌های اقتصادی نیز بر او فشار آورده سوار بر ون خود شده و به عنوان یک خانه‌به‌دوش راهی جاده‌ها می‌شود.
دیدن این فیلم برای کسانی که عاشق سینمای هیجانی، جنگ، کشتار و قهرمان محور است، اصلا توصیه نمی شود؛ چون اگر عشق آن فیلم ها را دارید عملا پای این فیلم نه تنها حوصله تان سر می رود بلکه بعید به نظر می رسد تا انتها مخاطب آن باشید. برخلاف تمام این ماجراها، «سرزمین آواره ها» فیلمی مستند گونه ای است که در پی آرامشی واقعی در زندگی است.
«فرن» با بازی مک دورمند پس از فوت همسر و بیکار شدن در شرایط بد اقتصادی آمریکا، سوار بر ون خود شده و راهی جاده ای می شود تا آرامش خود را به دور از هیاهوی شهری به دست آورد. وی برای گذران زندگی شغل های فصلی را انتخاب می کند و با پیوستن به گروه های آوارگانی که در خارج از شهرها دور هم جمع شده اند، می خواهد آرامش را در جایی دیگر تجربه کند.
دوربین این فیلم در دوران سخت کرونایی، به دل جاده های کویری و بدون سکنه زده و می خواهد زیبایی های طبیعت بدون انسان را به رخ بکشد. طبیعتی که شاید این روزها انسان به اصطلاح مدرن و ماشینی بیشتر از همیشه به آن احتیاج دارد.
آوای متال
«داریوس ماردر» علاوه بر کارگردانی «صدای متال» (Sound of Metal) نوشتن فیلمنامه را نیز بر عهده داشته و این فیلم در رشته های مختلفی از جمله بهترین فیلم و بهترین بازیگر نقش اول مرد نامزد اسکار بود که درنهایت توانست در بخش فنی بهترین صداگذاری، تدوین و صدا برنده سه اسکار امسال باشد.
«روبن» با بازی ریز احمد (بازیگر و خواننده رپ اهل بریتانیا که اصالتا پاکستانی است) یک درامری است که به همراه نامزد خود «لو» با بازی اولیویا کوک، در یک ون زندگی می کنند و با شرکت در تورهای مختلف موسیقی، زندگی به سبک دوره گردی را تجربه می کنند. روبن در ابتدای فیلم کم کم متوجه می‌شود که دارد شنوایی خود را از دست می‌دهد و زمانی‌که یک متخصص به او می‌گوید که وضعیت او به‌سرعت بدتر خواهد شد، او تصور می‌کند که حرفه موسیقی و همچنین زندگی او دیگر به پایان رسیده است.
آنها به مکانی که مخصوص ناشنواهاست می روند تا روبن با شرایط جدید خود آشنا شود. تا اینجای فیلم همه چیز به سرعت جلو می رود و شاید بیننده پیش خودش تصور کند که احتمالا روبن با وجود این شرایط، با تمرین های انفرادی در صورتی که ناامیدی زندگی او را در آغوش گرفته به تدریج به عنوان قهرمان فیلم، گروه بزرگ موسیقی تشکیل می دهد و همه چیز در یک اوج و هیجان به انتها پیش می رود؛ ولی فیلم با کم ادعایی به سمت دنیای ناشنوایان نزدیک می شود و با صداگذاری خاص خود می خواهد قدری تماشاگر را با این دنیای بدون صدا آشنا کند و درنهایت این روبن است که علارغم انجام عمل جراحی برای کاشت سمعک در گوش خود، دنیای آرام و بی سر و صدای ناشنوایان را به دنیای پر از استرس، هیجان و زندگی گذشته خود ترجیح می دهد.
جالب اینجاست که این فیلم نیز در مسیر ایده «سرزمین آوارگان» به دنبال آرامش و سکوت در زندگی است و برنده شدن در سه بخش صداگذاری، صدا و تدوین عدالت اسکار را برای این فیلم در پی داشته است چرا که بار اصلی این فیلم بر دوش صداگذاری ان بوده است تا دنیایی پر از بی صدایی را برای تماشاگر نشان دهد.
پدر
سینمایی «پدر» (The Father) به نویسندگی و کارگردانی فلوریان زلر است که بر اساس نمایشنامه سال 2012 خود به نام پدر آن را ساخته است.
این فیلم با بازی درخشان «آنتونی هاپکینز» توانست اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد را برای آنتونی و بهترین فیلمنامه اقتباسی را برای زلر به ارمغان آورد. فلوریان زلر در اولین تجربه سینمایی خود یکی از نمایشنامه‌های خود را اقتباس کرده است و شاید به همین خاطر تماشاگر ناخودآگاه به دلیل تک لوکیشنه بودن کار حس کند که در حال تماشای یک تئاتر است.
می‌توان ادعا کرد بخش زیادی از فیلم تصورات ذهنی آنتونی (با بازی آنتونی هاپکینز) در مواجهه با بحرانی است که در آخر عمر نصیبش شده است. در واقع فیلم از دریچه نگاه آنتونی روایت می شود و او به جز چند صحنه در باقی فیلم حضور دارد.
داستان فیلم این گونه است که یک مرد با افزایش سن از همه کمک‌های دخترش امتناع می‌ورزد. اما همانطور که سعی می‌کند شرایط متغیر خود را درک کند، احساس می کند که دخترش در حال برنامه ریزی برای ترک او در زمان پیری و یا به دست اوردن املاک اوست. همه این داستان در ظرافتی بی نظیر توسط زلر به فیلمنامه تبدیل شده تا بیننده حتی با نزدیک شدن به پایان فیلم متوجه نشود که تمام این آشفتگی های روحی آنتونی به سبب زوال حافظه او در پیری رخ می دهد و یا پای دسیسه و حیله عزیزان او در میان است.
در ادامه فهرست کامل برندگان نود و سومین دوره اسکار را آورده ایم:
بهترین فیلم: «سرزمین آوارگان»
بهترین بازیگر مرد: آنتونی هاپکینز برای «پدر»
بهترین بازیگر زن: فرانسیس مک‌دورماند برای «سرزمین آوارگان»
بهترین بازیگر نقش مکمل مرد: دنیل کالویا برای «یهودا و مسیح سیاه»
بهترین بازیگر زن نقش مکمل: یو - جونگ یئون برای «میناری»
بهترین کارگردان: کلویی ژائو برای «سرزمین آوارگان»
بهترین فیلمنامه اقتباسی: «پدر» - کریستوفر همپتون و فلوریان زلر
بهترین فیلمنامه اوریجینال: «زن جوان نویدبخش» - امرالد فنل
بهترین طراحی لباس: «بلک باتم ما رینی» - آن راث
بهترین موسیقی: «روح» - ترنت رزنور، آتیکوس راس، جان باتیست
بهترین انیمیشن کوتاه: «هر اتفاقی بیفتد دوستت دارم» از نتفلیکس
بهترین فیلم کوتاه: «دو غریبه دور» ساخته کوین دورانت و مایک کانلی
بهترین مستند بلند: «معلم اختاپوس من» ساخته پیپا ارلیش، جیمز رید و کریگ فاستر
بهترین مستند کوتاه: «کولت» ساخته آنتونی جیاچینو و آلیس دویارد
بهترین فیلم بین‌المللی: «یک دور دیگر» ساخته توماس وینتربرگ از دانمارک
بهترین صدا: «آوای متال» - نیکلاس بکر، جیمی بکشت، میشل کوتولنس، کارلوس کوترز و فیلیپ بلد
بهترین طراحی تولید: «منک» - دونالد گراهام برت برای طراحی تولید و جان پاسکال برای طراحی صحنه
بهترین تدوین: «آوای متال» - میکل ای. جی. نیلسن
بهترین فیلمبرداری: «منک» - اریک مسراشمیت
بهترین جلوه‌های ویژه: «تنت»- اندرو جکسون، دیوید لی، اندرو لاکلی و اسکات فیشر
بهترین انیمیشن بلند: «روح» از پیکسار
بهترین چهره‌پردازی و مو: «بلک باتم ما رینی» - سرجیو لوپز - ریورا، میا نیل، جامیکا ویلسون
بهترین ترانه: «یهودا و مسیح سیاه» - «مبارزه برای تو» موسیقی ساخته اچ. ای. آر و درنست امیل - ترانه از اچ. ای. آر و تیارا توماس
انتهای پیام /
