از مثلث شاهرخ، عامر و سلمان تا یک دهه ستاره‌ی سینما بودنِ آمیتا باچان / سینمای هندوستان تا کجا می‌تازد؟

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین به نقل از پایگاه خبری موزه سینمای ایران، اکثر فیلم‌سازها و هنرپیشه‌های هندی در پایتخت تجاری هند یعنی بمبئی زندگی می‌کردند و به همین دلیل تحت شورای تخصصی وی شانتارام، بی آر چوپرا و دیلیپ کومار، «شهرک سینمایی بالیوود» باعنوان شرکت توسعه فیلم، صحنه و فرهنگی ماهاراشترا در 26 سپتامبر 1956 تحت قانون شرکت‌ها ثبت شد و استودیوهای 1-7 راه‌اندازی شدند.

این شهرک فیلم‌برداری در مساحتی بالغ بر 520 هکتار، دارای 20 استودیو داخلی مجهز و دارای 70 فضای باز از نماهای گوناگون برای فیلم‌برداری است. در این شهرک روزانه 50 تا 70 فیلم و سریال به صورت همزمان فیلمبرداری می‌شود که کسب درآمد سرشار، سازماندهی فیلم‌ها و فرهنگ‌سازی را در جامعه رقم می‌زند.

روزانه به طور میانگین حدود 5 هزار نفر برای فیلم‌برداری و کار بر روی آن‌ها به این شهرک مراجعه می‌کنند. بالیوود علاوه بر درآمدزایی، نقش عمده‌ای نه تنها در مسائل فرهنگی جامعه هند، بلکه در کشورهای همسایه دارد

بالیوود هند در حدود 6/3 میلیون مخاطب دارد، یعنی به عبارت دیگر بیش از نیمی از جمعیت جهان طرفدار سینمای هند هستند. دوستداران سینمای هند، نه تنها در هند بلکه در کشورها و سایر نقاط جهان پراکنده‌اند و به اندازه کافی با فیلم‌ها، فیلم‌سازان و ستاره‌های سینمای بالیوود آشنا هستند.

در همین راستا باید گفت که یکی از مورخین و منتقدین سینما، دیوید تامبسون در سال 2008 درباره بالیوود اینگونه نوشت که سینمای هند فعال‌ترین و بزرگترین سینما در دنیاست، زیرا این کشور جمعیتی دارد که هنوز هم نیازمند تجربه همگانی سینما است. تجربه‌ای که ما دیگر آن را نداریم. سینمای غرب بیشتر به سوی تولید فیلم‌های علمی تخیلی مانند «جنگ ستارگان» است و هنرپیشه‌ها صنعت سینمای هالیوود مانند هنرپیشه‌های بالیوود دارای تثلیت مقدس نیستند. بسیاری از مردم هند به هنرپیشه‌های هندی عشق می‌ورزند و در محافل خانوادگی و یا اداری درباره زندگی و حتی نحوه لباس پوشیدن آن‌ها به گفت‌وگو می‌پردازند. در این میان اجتماعی وجود دارند که وفادارانه به این سه خان چسبیده‌اند. این تثلیت مقدس شاهرخ، عامر، سلمان‌خان از اواخر دهه 80 و اوایل دهه 90 به اوج خود رسیده و هنوز هم محبوبیت آن‌ها کاسته نشده است. محبوبیتی که بدون در نظر گرفتن فیلم‌های موفق و ناموفق آن‌ها، هر روز بیشتر می‌شود.

اما باید به خاطر داشت که ستارگان تغیرپذیر ولی همیشگی نیستند. در دهه 1950 ستارگان محبوب سینمای هند راج کاپور، دیو آنند و دلیپ کومار بودند.

در دهه 60، راشی کاپور، ششی کاپور، درمندرا بودند و در دهه 70 تنها یک نفر و آن هم آمیتا باچان برای یک دهه تک ستاره هندوستان بود.

دهه 80، دهه تغییر در نسل جدید ستارگان سینما بود که با ظهور عامرخان در فیلم «از قیامت تا قیامت» آغاز شد. پس از آن در سال 1989 سلمان‌خان در فیلم «من عاشق شدم» کار خود را آغاز کرد و در سال 2016 فیلم پرفروش «سلطان» جایگاه او را در جامعه هنری هند تثبیت کرد و مردم به او لقب «شاه بالیوود» دادند.

متاسفانه مشکل اساسی در صنعت سینمای هند نبود ارتباط خوب و موثر و استفاده نکردن از فیلمنامه‌های قوی و نویسندگان ماهر و چیره‌دست است. در حقیقت علاقه‌مندان فیلم به دنبال آثاری هستند که قابل پیش‌بینی نباشند و از فیلم‌های کلیشه‌ای که نتیجه آن‌ها از قبل مشخص است، استقبال نمی‌کنند.

یکی از عواملی که همواره مانعی در مقابل این صنعت بوده، تصمیمات دولت و چراغ سبز آن‌ها است که بایستی به تولیدکنندگان داده شود و به همین خاطر نیز آن‌ها کمتر به سراغ ریسک می‌روند و از کارهای نامتعارف گریزانند و زمانی که این ریسک بالا می‌رود تولیدات خوب نیز به نسبت کم می‌شوند و تولیدکنندگان مجبورند که منافع سرمایه‌گذاری را مد نظر خود قرار دهند.

جای تعجب نیست که شمار زیادی از سرمایه‌گذاران این صنعت به دنبال فیلم‌هایی می‌روند که روتین و آشنا هستند و در آن‌ها ستارگان مشهور بالیوود نقش ایفا می‌کنند.

اخیرا سینمای هند به سمت تحصیل ثروت پیش رفته است و تمامی ارتباطات در آن به نگاه تجاری آلوده است و سرمایه همه‌چیز را می‌سازد و این نوع تفکر و اندیشه نمی‌تواند به یک فیلم خوب و ارزنده بر پایه فیلم‌نامه قوی و منسجم منتهی شود. در مجموعه‌ها و فیلم‌ها استفاده از ستارگان موضوعی مهم و تعیین‌کننده است و رابطه این صنعت با نویسندگان بسیار ضعیف است و نویسندگان نمی‌توانند به آسانی توجه تولیدکنندگان را به خود جذب کنند.

متاسفانه این روزها کیفیت فیلم‌ها مطرح نیست. بلکه حقوق ستارگان و چگونگی استفاده از آن‌ها مورد توجه و بحث است و موفق بودن یک اثر منوط به حضور ستارگان سرشناس است.

242243