اشک امام هفتم (ع) برای عزای سیدالشهداء (ع)

قالَ الرِضا علیه السلام: «... کانَ أَبی صَلَواتُ الله ُ عَلَیهِ اِذا دَخَلَ شَهرُ المُحَرَمِ لا یُری ضاحِکا، وَ کانَت کَأبَتُهُ تَغلِبُ عَلَیهِ حَتی یَمضِیَ مِنهُ عَشرَهُ أَیام فَاِذا کانَ یَومُ العاشِرِ کانَ ذلِکَ الیَومُ، یَومَ مُصیبَتِهِ وَحُزنِهِ وَ بُکائِهِ وَ یَقُولُ: هذَا الیَومُ الَذی قُتِلَ فیهِ الحُسَینُ صَلی الله ُ عَلَیهِ.»

«امام رضا علیه السلام فرمودند: پدرم درود خدا بر او باد، وقتی که ماه محرم می رسید، دیگر خندان دیده نمی شد، بلکه تا روز دهم همواره اندوهگین و غمناک بود، و چون روز دهم فرا می رسید آن روز، روز عزا و غم و اندوه و گریه او می شد و می فرمود: این همان روزی است که امام حسین علیه السلام در آن به شهادت رسید.»

منبع؛ اقبال الاعمال