افضل همه سوره‌ها و آیات قرآن کدامند؟ + صوت آیات

به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره بقره بزرگ‌ترین سوره قرآن است و در جزء اول، دوم و سوم و میان سوره‌های مدنی قرآن کریم قرار دارد.

هدف عمده نزول سوره بقره را هدایت انسان و اعلام این مسئله دانسته‌اند که انسان باید به همه آنچه خدا به وسیله پیامبرانش نازل کرده، ایمان بیاورد و تفاوتی میان رسولان او قائل نشود.

سوره بقره را به لحاظ محتوا، سوره جامعی دانسته‌اند که هم از اصول عقاید سخن گفته و هم احکام مسائل عبادی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی را مطرح کرده است. داستان آدم و فرشتگان، داستان‌هایی مربوط به بنی‌اسرائیل، داستان ابراهیم و زنده شدن مردگان و داستان طالوت و جالوت از جمله داستان‌ها و روایات تاریخی سوره بقره است.

آی الکرسی، آیه آمن الرسول، آیه قبله و بلندترین آیه قرآن (آیه 282) در سوره بقره قرار دارد.

پیامبر (ص) درباه فضیلت خواندن سوره بقره می‌فرماید: سوره بقره با فضیلت‌ترین سوره قرآن و آیه الکرسی بافضیلت‌ترین آیه سوره بقره است. افضلیت این سوره به دلیل جامعیت آن و افضلیت آیه الکرسی به دلیل محتوای توحیدی آن است.

امام سجاد (ع) درباره خواص خواندن سوره بقره فرمودند: کسی که چهار آیه از آغاز سوره بقره و آیه الکرسی و دو آیه بعد از آن و سه آیه آخر سوره را بخواند، در جان و مالش ناخوشایندی نمی‌بیند و شیطان به او نزدیک نمی‌شود و قرآن را فراموش نمی‌کند.

فایل صوتی تلاوت آیات 89 تا 105 سوره بقره با صدای مهدی فروغی

کد ویدیو دانلود فیلم اصلی *س_متن آیاتی از سوره بقره همراه با ترجمه_س*

بسم الله الر‌حمن الر‌حیم

به نام خداوند رحمتگر مهربان

و لما جاءهم کتاب من عند الله مصدق لما معهم و کانوا من قبل یستفتحون علی الذین کفروا فلما جاءهم ما عرفوا کفروا به فلعن الله علی الکافرین 89

و هنگامی که از جانب خداوند کتابی که مؤید آنچه نزد آنان است برایشان آمد، و از دیرباز در انتظارش بر کسانی که کافر شده بودند پیروزی میجستند، ولی همین که آنچه که اوصافش را میشناختند برایشان آمد، انکارش کردند. پس لعنت خدا بر کافران باد. (89)

بئسما اشتروا به أنفسهم أن یکفروا بما أنزل الله بغیا أن ینزل الله من فضله علی من یشاء من عباده فباءوا بغضب علی غضب وللکافرین عذاب مهین 90

وه که به چه بد بهایی خود را فروختند که به آنچه خدا نازل کرده بود از سر رشک انکار آوردند، که چرا خداوند از فضل خویش بر هر کس از بندگانش که بخواهد [آیاتی] فرو میفرستد. پس به خشمی بر خشم دیگر گرفتار آمدند؛ و برای کافران عذابی خفتآور است. (90)

واذا قیل لهم آمنوا بما أنزل الله قالوا نؤمن بما أنزل علینا ویکفرون بما وراءه وهو الحق مصدقا لما معهم قل فلم تقتلون أنبیاء الله من قبل ان کنتم مؤمنین 91

و، چون به آنان گفته شود: «به آنچه خدا نازل کرده ایمان آورید»، میگویند: «ما به آنچه بر [پیامبر] خودمان نازل شده ایمان میآوریم.» و غیر آن را - با آنکه [کاملا] حق و مؤید همان چیزی است که با آنان است - انکار میکنند. بگو: «اگر مؤمن بودید، پس چرا پیش از این، پیامبران خدا را میکشتید؟» (91)

ولقد جاءکم موسی بالبینات ثم اتخذتم العجل من بعده وأنتم ظالمون 92

و قطعا موسی برای شما معجزات آشکاری آورد، سپس آن گوساله را در غیاب وی [به خدایی] گرفتید، و ستمکار شدید. (92)

واذ أخذنا میثاقکم ورفعنا فوقکم الطور خذوا ما آتیناکم بقو واسمعوا قالوا سمعنا وعصینا وأشربوا فی قلوبهم العجل بکفرهم قل بئسما یأمرکم به ایمانکم ان کنتم مؤمنین 93

و آن‌گاه که از شما پیمان محکم گرفتیم، و [کوه] طور را بر فراز شما برافراشتیم، [و گفتیم:]«آنچه را به شما دادهایم به جد و جهد بگیرید، و [به دستور‌های آن] گوش فرا دهید.» گفتند: «شنیدیم و نافرمانی کردیم.» و بر اثر کفرشان، [مهر] گوساله در دلشان سرشته شد. بگو: «اگر مؤمنید [بدانید که] ایمانتان شما را به بد چیزی وامیدارد.» (93)

قل ان کانت لکم الدار الآخر عند الله خالص من دون الناس فتمنوا الموت ان کنتم صادقین 94

بگو: «اگر در نزد خدا، سرای بازپسین یکسر به شما اختصاص دارد، نه دیگر مردم، پس اگر راست میگویید آرزوی مرگ کنید.» (94)

ولن یتمنوه أبدا بما قدمت أیدیهم والله علیم بالظالمین 95

ولی به سبب کار‌هایی که از پیش کردهاند، هرگز آن را آرزو نخواهند کرد؛ و خدا به [حال] ستمگران داناست. (95)

ولتجدنهم أحرص الناس علی حیا ومن الذین أشرکوا یود أحدهم لو یعمر ألف سن وما هو بمزحزحه من العذاب أن یعمر والله بصیر بما یعملون 96

و آنان را مسلما آزمندترین مردم به زندگی، و [حتی حریصتر] از کسانی که شرک میورزند خواهی یافت. هر یک از ایشان آرزو دارد که کاش هزار سال عمر کند با آنکه اگر چنین عمری هم به او داده شود، وی را از عذاب دور نتواند داشت؛ و خدا بر آنچه میکنند بیناست. (96)

قل من کان عدوا لجبریل فانه نزله علی قلبک باذن الله مصدقا لما بین یدیه وهدی وبشری للمؤمنین 97

بگو: «کسی که دشمن جبرئیل است [در واقع دشمن خداست] چرا که او، به فرمان خدا، قرآن را بر قلبت نازل کرده است، در حالی که مؤید [کتاب‌های آسمانی] پیش از آن، و هدایت و بشارتی برای مؤمنان است.» (97)

من کان عدوا لله وملائکته ورسله وجبریل ومیکال فان الله عدو للکافرین 98

هر که دشمن خدا، و فرشتگان و فرستادگان او، و جبرئیل و میکائیل است [بداند که] خدا یقینا دشمن کافران است. (98)

ولقد أنزلنا الیک آیات بینات وما یکفر بها الا الفاسقون 99

و همانا بر تو آیاتی روشن فرو فرستادیم، و جز فاسقان [کسی] آن‌ها را انکار نمیکند. (99)

أوکلما عاهدوا عهدا نبذه فریق منهم بل أکثرهم لا یؤمنون 100

و مگر نه این بود که [یهود] هر‌گاه پیمانی بستند، گروهی از ایشان آن را دور افکندند؟ بلکه [حقیقت این است که] بیشترشان ایمان نمیآورند. (100)

ولما جاءهم رسول من عند الله مصدق لما معهم نبذ فریق من الذین أوتوا الکتاب کتاب الله وراء ظهورهم کأنهم لا یعلمون 101

و آن‌گاه که فرستادهای از جانب خداوند برایشان آمد - که آنچه را با آنان بود تصدیق میداشت - گروهی از اهل کتاب، کتاب خدا را پشت سر افکندند، چنان که گویی [از آن هیچ] نمیدانند. (101)

واتبعوا ما تتلو الشیاطین علی ملک سلیمان وما کفر سلیمان ولکن الشیاطین کفروا یعلمون الناس السحر وما أنزل علی الملکین ببابل هاروت وماروت وما یعلمان من أحد حتی یقولا انما نحن فتن فلا تکفر فیتعلمون منهما ما یفرقون به بین المرء وزوجه وما هم بضارین به من أحد الا باذن الله ویتعلمون ما یضرهم ولا ینفعهم ولقد علموا لمن اشتراه ما له فی الآخر من خلاق ولبئس ما شروا به أنفسهم لو کانوا یعلمون 102

و آنچه را که شیطان [صفت] ها در سلطنت سلیمان خوانده [و درس گرفته] بودند، پیروی کردند؛ و سلیمان کفر نورزید، لیکن آن شیطان [صفت] ها به کفر گراییدند که به مردم سحر میآموختند؛ و [نیز از] آنچه بر آن دو فرشته، هاروت و ماروت، در بابل فرو فرستاده شده بود [پیروی کردند]، با اینکه آن دو [فرشته] هیچ کس را تعلیم [سحر] نمیکردند مگر آنکه [قبلا به او] میگفتند: «ما [وسیله] آزمایشی [برای شما] هستیم، پس زنهار کافر نشوی.» و [لی] آن‌ها از آن دو [فرشته] چیز‌هایی میآموختند که به وسیله آن میان مرد و همسرش جدایی بیفکنند. هر چند بدون فرمان خدا نمیتوانستند به وسیله آن به احدی زیان برسانند؛ و [خلاصه] چیزی میآموختند که برایشان زیان داشت، و سودی بدیشان نمیرسانید؛ و قطعا [یهودیان] دریافته بودند که هر کس خریدار این [متاع] باشد، در آخرت بهرهای ندارد. وه که چه بد بود آنچه به جان خریدند - اگر میدانستند. (102)

ولو أنهم آمنوا واتقوا لمثوب من عند الله خیر لو کانوا یعلمون 103

اگر آن‌ها گرویده و پرهیزگاری کرده بودند قطعا پاداشی [که] از جانب خدا [مییافتند] بهتر بود - اگر میدانستند. (103)

یا أیها الذین آمنوا لا تقولوا راعنا وقولوا انظرنا واسمعوا وللکافرین عذاب ألیم 104

ای کسانی که ایمان آوردهاید، نگویید: «راعنا»، و بگویید: «انظرنا»، و [این توصیه را] بشنوید و [گر نه] کافران را عذابی دردناک است. (104)

ما یود الذین کفروا من أهل الکتاب ولا المشرکین أن ینزل علیکم من خیر من ربکم والله یختص برحمته من یشاء والله ذو الفضل العظیم 105

نه کسانی که از اهل کتاب کافر شدهاند، و نه مشرکان [هیچ کدام] دوست نمیدارند خیری از جانب پروردگارتان بر شما فرود آید، با آنکه خدا هر که را خواهد به رحمت خود اختصاص دهد، و خدا دارای فزونبخشی عظیم است. (105)

انتهای پیام /