"انقلابی" کیست؟
به نظر اریک فروم، انقلابی کسی است که با انسانیت نمود می‌یابد و بدین ترتیب از محدودیت‌های ناچیز جامعه خود فراتر می‌رود و به همین دلیل می‌تواند جامعه خود و یا سایر جوامع را از دید عقل و انسانیت مورد نقد قرار دهد. نیستند.
عصر ایران - انقلابی (Revolutionary) در ادبیات سیاسی فردی است که با نظم مستقر مخالف است و قوانین و مقررات حاکم را بر حق و مشروع نمی‌داند و در صدد در هم شکستن نظام قانونی است و در صورت لزوم، می‌خواهد نظام و حقانیت جدیدی را جانشین نظام موجود سازد. این امر نه از طریق انفرادی بلکه با بسیج همه مردم امکان‌پذیر است.
چه‌گوارا (67-1928) انقلابی معروف اعتقاد داشت کوشش انفرادی گرهی از کار نمی‌گشاید و اگر کسی حتی تمام عمر خود را در گوشه‌ای از دنیا، تک و تنها وقف عالی‌ترین هدف هم بکند، ثمری به بار نمی‌آورد زیرا انقلاب نیاز به بسیج مردم دارد؛ مردمی که با به کار بردن سلاح‌ها و تمرین وحدت نظامی، به ارزش سلاح‌ها و اتحاد خودشان پی می‌برند.
البته این توصیف چه‌گوارا از فرد انقلابی، محصول حضور او در انقلاب کوبا است؛ انقلابی که عملا یک "جنگ داخلی" بود. همه انقلاب‌ها لزوما از طریق جنگ داخلی پیروز نمی‌شوند. بنابراین فرد انقلابی لزوما نباید جنگجو یا اهل مبارزه مسلحانه باشد.
چه‌گوارا مخالف سرسخت ورود فرد انقلابی به کارهای اداری بود و اعتقاد داشت که کار اداری و پشت میز نشین شدن فرد انقلابی، او را فاسد و تن‌پرور و بی‌تفاوت می‌کند.
به نظر مانس اشپربر (84-1905)، روانشناس و رمان‌نویس اتریشی - فرانسوی، "رد قطعیت" اصولا شرط تفکر انقلابی واقعی است و همه آن‌هایی که خود را انقلابی می‌خوانند و همواره قطعی و نهایی سخن می‌گویند، در واقع ثابت می‌کنند که انقلابی نیستند.
اشپربر می‌گفت: «برای من هیچ چیز قطعی و نهایی وجود ندارد. پایان تاریخ یک یاوه است. همواره با حقیقت "در راه" هستیم. کسی با حقیقت "مستقر" نمی‌شود.»
این تعریف اشپربر از فرد انقلابی، ظاهرا خلاف اجماع است چراکه انقلابیون از نظر بسیاری از مردم، افرادی قائل به قطعیت و سرشار از یقین‌اند. ولی واقعیت این است که همه افراد پریقین و قاطع، پس از کسب قدرت به تدریج صفت انقلابی خود را از دست می‌دهند و محافظه‌کار می‌شوند.
مانس اشپربر
آنچه قطعیت و قاطعیت محسوب می‌شود، در واقع چیزی جز جزم و جمود و دگماتیسم و بیرحمی نیست. اشپربر با رد قطعیت در واقع مدافع "انقلابی‌گری مستمر" است و این نکته را مد نظر دارد که انقلابی‌گری مستمر را نباید با انقلابی‌گری افراد در مرحله‌ای از زندگی و سپس ابتلایشان به جمود و دگماتیسم اشتباه کرد.
مائو (1976-1893) معیار انقلابی بودن فرد را در ایجاد رابطه واقعی با توده‌های وسیع کارگران و دهقانان می‌داند. یعنی چنانچه او مایل به درآمیختن با توده‌های مردم باشد و واقعا نیز چنین کند، یعنی در میان مردم باشد و از آن‌ها فاصله نگیرد، آنگاه فردی انقلابی است.
مائو می‌گفت اگر فردی امروز با توده‌های مردم درآمیزد، او را امروز می‌توان فردی انقلابی نامید، ولی چنانچه او فردا از آن‌ها ببرد و حتی به مردم ستم کند، آنگاه فردی غیرانقلابی و یا ضدانقلابی خواهد شد.
به نظر اریک فروم، انقلابی کسی است که با انسانیت نمود می‌یابد و بدین ترتیب از محدودیت‌های ناچیز جامعه خود فراتر می‌رود و به همین دلیل می‌تواند جامعه خود و یا سایر جوامع را از دید عقل و انسانیت مورد نقد قرار دهد.
فروم معتقد بود شخصیت انقلابی فقط نوعی شخصیت در بعد سیاسی نیست، بلکه در دین، هنر و فلسفه نیز موضوعیت دارد. هر کس که شعار انقلابی می‌دهد و یا حتی در انقلاب شرکت می‌کند، انقلابی شمرده نمی‌شود. انقلابی کسی است که خود را از بند خاک و خون و اتکای کودکانه به اقتدار والدین و از سرسپردگی‌های خاص به قدرت، نژاد، طبقه و مانند این‌ها آزاد کرده باشد.
به این معنا، انقلابی به "زندگی" عشق می‌ورزد و به آن احترام می‌گذارد، شکاک و صادق است، توان "نه" گفتن دارد و می‌تواند تن به تبعیت و خاکساری ندهد.
تماشاخانهاستقبال از 8 میلیاردمین نوزادان جهان / 5، 6 و 7 میلیاردمین چه کسانی هستند؟ (فیلم)
ببینید | حال و هوای قطر پیش از شروع بازی‌ها / رونمایی از بزرگترین کفش فوتبالی
فیلم های دیگر کانال عصر ایران در تلگرام
