بالاخره سرمایه داری در هنر خوب است یا بد؟

مجدالدین معلمی در گفت‌وگویی با ایسنا درباره جزییات طرح جدید فروش آثار هنری در حوزه هنری، یادآور شد: «سنتی در حوزه هنری گذاشته شده که این سنت معمولا تولید آثار هنری را با ارزشمندی هنری پیگیری می‌کرده و به همین خاطر هم حوزه هنری در حال حاضر بزرگترین گنجینه هنر انقلاب را در اختیار دارد و روز به روز هم این گنجینه تقویت می‌شود و ان شاءالله که بتوانیم ظرفیت‌هایی نیز برای نمایش بهتر آن ایجاد کنیم.» او در عین حال گفت: «این جنس هنر معمولا کارآمدی‌اش بیشتر در فضای گالری‌ها یا نمایشگاه‌هاست و عموم مردم کمتر می‌توانند این آثار را در اختیار داشته باشند یا ببینند. امروز با ابزار جدیدی که در اختیار همگان است و تغییر ابزار تولید، ما می‌بایست مکمل‌هایی را در کنار آن هنر فاخر قرار می‌دادیم که ارتباط بهتری بتوانیم برقرار کنیم و مردم بتوانند آثار هنرمندان برجسته ما را ببینند یا تهیه کنند.» معاون هنری حوزه هنری اضافه کرد: «این جنس کار با آن تولید سنتی که قبلا اتفاق می‌افتاد، رقم نمی‌خورد و نیاز به مکمل‌هایی داشت؛ برای مثال یک تابلو فاخر هم می‌تواند در شکل‌های فاخر تکثیر شود و هم می‌تواند در لوازم زندگی دیده شود. ما امروز آثار هنری را در لوازم زندگی خودمان نمی‌بینیم و وقتی به محصولات قابل استفاده در زندگی‌مان مراجعه می‌کنیم، می‌بینیم که معمولا طرح‌ها بومی و ملی خودمان نیستند.» معلمی درباره طرح فروش آثار هنری اظهار کرد: «ما اراده کردیم که یک موسسه‌ای اتفاق بیافتد که توجهش به اقتصاد هنر باشد و بتواند تولیدات هنرمندان را در معرض دید مردمان قرار دهد و اگر کسی بخواهد اثری را تهیه کند، بتواند با قیمت‌های متعارف این کار را انجام دهد.» او در ادامه به یکی از خلاء‌های فضای هنری اشاره کرد و گفت: «الان بزرگترین خلاء که در حوزه هنری وجود دارد این است که عده‌ای با بازارسازی کاذب و بالا بردن بی‌دلیل برخی از آثار هنری و برندسازی‌های کاذب ما را به سمتی برده‌اند که دسترسی به آثار تجسمی برای مردم عادی تقریبا غیرممکن شده است. لذا باید ظرفیتی در حوزه هنری اتفاق بیافتد که بتواند هم مردم را با آثار هنری آشتی دهد و هم فضایی ایجاد کند که ما فرهنگ خودمان را بیشتر در زندگی روزمره‌مان ببینیم.» معاون حوزه هنری ادامه داد: «ما قصد داریم سایتی را راه‌اندازی کنیم که هم به صورت فیزیکی باشد هم به صورت مجازی که هنرمندان بتوانند آثارشان را در آن عرضه کنند. در قالب عرضه و تقاضایی که ایحاد می‌شود، آثار هنری هم بتواند متناسب با سلیقه مردم خرید و فروش شود. هیچ فرهنگی بدون اینکه ظرفیت‌های مالی و هنری را با هم همراه کند، نمی‌تواند نتیجه خوبی بگیرد. چراکه تبدیل به یک هنر سفارشی می‌شود. شما باید بتوانید مخاطب و اقتصاد را همزمان همراه کنید تا ظرفیت تولید مکرر را ایجاد کند و درنهایت توسعه پیدا کند.» او اضافه کرد: «برای اینکه ظرفیت‌های مالی و هنری همزمان توسعه پیدا کنند، باید حتما بتوانیم ظرفیت اقتصادی و ظرفیت مخاطب و محتوایی را توسعه دهیم تا یک هنر دغدغه‌مند مردمی داشته باشیم. زمانی که شما افرادی را به عنوان کاسب و به عنوان کسانی که ارزش هنر را صرفا در مقاصد مالی می‌بینند وارد عرصه هنری می‌کنید، به شدت به این جریان آسیب وارد می‌کنید و هدایت هنر را به جای اینکه به سمت محتوای اثر ببرید، صرفا به پولی که ارزش را برای اثر ایجاد کرده می‌برید و این خودش آسیب بزرگی برای فضای هنری است.» معلمی در ادامه صحبت های بالا با این پرسش ایسنا مواجه شد که بالاخره به مقوله سرمایه داری در هنر چه نگاهی باید داشت و تفاوت رویکرد موسسه فروش آثار در حوزه هنری و حراج تهران چیست و آیا باید تفاوت دو نگاه را فراتر از دیدگاه های سیاسی دید که وی پاسخ داد: «آسیبی که حراج تهران دارد ایجاد می‌کند، این است که صرف نظر از اینکه پولی که وارد این رویداد می‌شود مورددار هست یا نیست، جهت ناسالمی را در عرصه هنری ایجاد می‌کند و هنری که مروجش هست، هنر کاملا عاری از محتوایی است که جریان هنری را دارد نابود می‌کند و من فکر می‌کنم بزرگترین معضلی که دارد اتفاق می‌افتد همین جاست.» او در انتهای گفت وگو تصریح کرد: «اگر عده‌ای علاقه‌مند باشند و یک اثر هنری را بخرند، هیچ ایرادی ندارد. ضمن اینکه باید تشویقشان نیز کرد. اما اینکه به اثر هنری به عنوان یک کالای اقتصادی عاری از محتوا دارد نگاه می‌شود و افراد حتی برخی اوقات متوجه نیستند چه می‌خرند و می‌فروشند، آسیب بزرگی است.» انتهای پیام