برند استقلال و پرسپولیس را حقیر کرده‌اید

عصرایران؛ احسان محمدی - به این جمله‌ها نگاه کنید:

- ما دو تا ستاره داریم، شما تا عمر دارید نمی‌تونید ستاره داشته باشید.

- ما خاصیم. خیلی هم خاصیم.

- شما شانسی بردید. یه گل شانسی زدید. از دستمون در رفتید!

- حالا شانسی یا غیرشانسی. ما بردیمتون!

- شما در حدی نیستی برای ما کری بخونی.

- فشار اومده بهتون و...

این کری‌ها دقیقا جملاتی است که مدیران دو تیم استقلال و پرسپولیس در این چند روز (به ویژه شب گذشته) خطاب به هم هوا کردند. واژگانی که می‌تواند حرف‌های رد و بدل شده بین دو نوجوان در یک مدرسه راهنمایی یا دبیرستان باشد. همان کارهایی که ما می‌کردیم. در هواداری از تیم محبوب‌مان. جر می‌زدیم و زیر بار نمی‌رفتیم. از آبی بودن دریا و آسمان مثال می‌زدیم، از اینکه خون آدم قرمزه پس باید پرسپولیس بود می‌گفتیم تا ثابت کنیم احمدرضا عابدزاده خونش آبی است، مهدی هاشمی‌نسب مادرزاد پرسپولیسی است، علیرضا نیکبخت‌واحدی شاه رگش را بزنند ممکن نیست از استقلال برود... ولی بعدها دیدیم که به تیم رقیب رفتند و کری هم خواندند!

دیشب کسانی که برنامه فوتبال برتر را دیدند از مشاجره طولانی، کسالت‌بار و عجیب افشین پیروانی سرپرست پرسپولیس و فرزاد مجیدی (کمک سرپرست استقلال) و حتی احمد مددی و جعفر سمیعی مدیر عامل‌های دو تیم کلافه شدند. به ویژه دو نفر اول که نشان دادند نباید از نوجوانان و جوانان انتظار داشته باشیم که احترام هم را در هواداری نگه دارند و این فحاشی و توهین‌های جنسی در فضای مجازی اتفاقا شدت خواهد گرفت تا زمانی که بزرگان و مدیران و عاقلان! دو باشگاه از ادبیاتی اینچنینی استفاده می‌کنند.

ممکن است صفحات هواداری از این جواب‌های دندان‌شکن کیف کنند، در اینستاگرام با فونت زرد درشت روی ویدئوها بنویسند «وقتی افشین پیروانی، مجیدی را با خاک یکسان کرد»، «جواب ویران‌کننده فرزاد مجیدی به افشین پیروانی» و... اما جز عمیق‌تر کردن نفرت‌ها چه فایده‌ای دارد؟ واقعا با این درجه از درک و تحلیل جایی که امروز در فوتبال آسیا ایستاده‌ایم به معجزه شبیه است. مدیرانی که در تلویزیون اینطور حرف می‌زنند در خلوت چطور مدیریت می‌کنند؟ لایک و فالوور جمع کردن و دمت گرم شنیدن چقدر می‌ارزد؟

دو تیم پرهوادار یک مسابقه با کیفیت بسیار معمولی از لحاظ فنی برگزار کردند، هر دو به داوری گله دارند و مستندات رو کرده‌اند، هر دو معتقدند که حق آن‌ها ضایع شده، علیه هم بیانیه صادر می‌کنند، رخت چرک‌های همدیگر را در رسانه‌ها پهن می‌کنند. یک‌طرف دیگری را به حمایت شدن برای قهرمانی متهم می‌کند و دیگری از تشکیل ائتلاف علیه خودش خبر می‌دهد و همه این اتفاقات در فضایی رخ می‌دهد که هر دو تیم دولتی هستند، اعضای هیات مدیره آن‌ها توسط وزارت ورزش (حاکمیت) منصوب می‌شوند، از دولت حقوق می‌گیرند و.... یک طنز تلخ است این دعواهای کودکانه و پرطرفدار.

این افراد به همراه آن‌ها که جز با فحاشی و هتاکی و توهین به خانواده هم نمی‌توانند عشق یا نفرت‌شان را نشان دهند فوتبال را به گروگان گرفته‌اند. حال آدم از این همه لجاجت، حقیر شدن فضا و دعواهای بی‌فایده به هم می‌خورد. این فوتبال قرار بود در شرایط بد اجتماعی و اقتصادی حال ما را بهتر کند، پنجره باشد برای نفس کشیدن و حالا اسباب رنج و تنش و آزار شده است.

بخش بزرگی از ماجرا دقیقا به وزارت ورزش برمی‌گردد، جایی که افرادی با سطح تحلیل «کودک» را روی صندلی‌های بزرگ می‌نشاند که قادر به درک فضا نیستند. احترام گذاشتن را نمی‌دانند و حتی با آنکه عکس و فیلم با شورت ورزشی هم دارند، فوتبال را نمی‌فهمند. این کاری که شما با فوتبال می‌کنید اسمش تجاوز به فوتبال و روح هوادار است. به اسم تعصب اما برای اهداف فردی، برند دو باشگاه بزرگ استقلال و پرسپولیس را حقیر کرده‌اید. فوتبال را به ابزار نفرت و سکوی پرتاب خودتان تبدیل کرده‌اید به شکلی کلی‌ها عطای این ورزش را به لقایش بخشیده‌اند و می‌گویند این فضای آن‌چنان پر از هتاکی و لجبازی کودکانه شده که دنبال کردن اخبار آن هم در شان آدم نیست....