«بی‌رویا»، فیلمی پیشرو با نظام بصری کنترل‌شده
تهران - ایرنا - «بی‌رویا»، فیلمی پیشرو با نظام بصری کنترل‌شده و استراتژی روایی بکر و اثری آمیخته به راز و ابهام است.
بی‌رویا، اولین فیلم آرین وزیردفتری را باید جدی گرفت. فیلمی پیشرو با نظام بصری کنترل‌شده، استراتژی روایی بکر و استفاده ساختاری بدیع از موسیقی افکتیو. اثری ملانکولیک آمیخته به راز و ابهام. ابهامی واقعی که به تدریج سلسله وقایع دراماتیک را مسئله‌دار می‌کند و امکان خوانش دوگانه از قصه (تئوری توطئه / سایکو درام) را فراهم می‌سازد.
بی‌رویا، یک آرت‌هاوس خلاقانه بومی است. جزو معدود آرت‌هاوس‌های موجه ایرانی طی سالیان اخیر که از دل تاریخ سینمای هنری اروپا بیرون آمده و حاصل شناخت دقیق کارگردانش از اسلوب رازآمیز فیلم مدرن است. بدین‌ترتیب فیلم در حال و هوا واجد مودی برگمانی در استحاله پرسوناژها می‌شود و در پلات معمایی‌اش هم منطق واقع‌گریز بونوئل در تبدیلِ تعلیق به راز / ابهام را بخاطر می‌آورد که از واقعیت به خیال / کابوس شیفت می‌کند.
بی‌رویا، در عین حال فیلم ذائقه‌ای کافکایی در مواجهه با هویت فردی نیز دارد و سه‌گانه روان‌شناختی پولانسکی (انزجار، بچه رزماری و مستاجر) در تکثیر هویت و ایجاد کاراکترهای مجزا را به ذهن متبادر می‌کند. طناز طباطبایی در نقش زنی سرگردان میان توطئه اطرافیان یا زنی دچار اختلال روانی حاد، حضوری بیادماندنی دارد.