تصمیمات صبح جمعه‌ای به نظام تعلیم و تربیت ضربه زده است / تربیت معلم زیر ساطور تامین معلم می‌رود؟ + فیلم

به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو - سعید جلیلی؛ در حال حاضر بحران کمبود معلم یک حقیقت غیرقابل انکار تبدیل شده است. عددی که برای تعیین میزان کمبود معلم در کشور عنوان می‌شود، در حدود 200 هزار معلم است که اصلا رقم کوچکی نیست. با وجود انجام اقداماتی برای رفع مشکل کمبود معلم، همچنان شاهد این معضل و تبعات آن در آموزش و پرورش هستیم. از طرفی تصمیم مجلس برای افزایش ظرفیت 25 درصدی دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی و دانشگاه فرهنگیان با انتقادات مختلفی روبرو شده که عمده آن‌ها ناظر به عدم وجود امکانات و زیرساخت مورد نیاز است.

دانشجومعلمان نسبت به نبود امکانات رفاهی و آموزشی معترض هستند و از طرفی تنها معبر معتبر و مسیر مناسب جهت جذب معلم را از طریق دو دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی و دانشگاه فرهنگیان می‌دانند. افزایش ظرفیت بدون گسترش زیرساخت مناسب و توجه نکردن به ابزار و الزامات اما در نهایت موجب کاهش کیفیت تربیت معلم خواهد شد.

خواسته دانشجویان و افرادی که در حوزه تعیلم و تربیت دغدغه دارند این است که ضمن افزایش ظرفیت پذیرش معلم، زیرساخت و فضای آموزشی مورد نیاز در این دو دانشگاه ماموریت‌محور توسعه پیدا کند تا هم کمبود معلم از نظر کمی جبران شده و هم با تمرکز و توجه بیشتر نسبت به امر مهم تربیت معلم، کیفیت نظام آموزش و پرورش بهتر شده و ارتقا پیدا کند.

به تناسب همین مسئله در برنامه شانزده آذر خبرگزاری دانشجو، میزبان چند تن از دانشجومعلمان بودیم و میزگردی را برای تبیین بیشتر مسائل نظام تعلیم و تربیت به ویژه درباره تامین معلم، ترتیب دادیم. این برنامه با حضور کوثر سادات موسوی، معاون سیاست‌ورزی بسیج دانشگاه فرهنگیان نسیبه تهران، محمدامین جهانی، دبیر جامعه اسلامی دانشجویان دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، حسین عباسی عضو شورای مرکزی جامعه اسلامی دانشجویان دانشگاه شهید رجایی و نرجس رخشانی، مجری برنامه و فعال حوزه آموزش و پرورش برگزار شد.

رخشانی در ابتدای برنامه با بیان اینکه آموزش و پرورش از وزراتخانه‌های حیاتی کشور به شمار می رود اما با بحران کمبود معلم دست و پنجه نرم می کند گفت: ابعاد آن بسیار بزرگ است و ما با عدد 200 هزار نفری کمبود معلم مواجه هستیم. به نظر می‌رسد این حجم از کاهش نیروی انسانی در آموزش و پرورش نمی‌تواند یک ساله ایجاد شده باشد. دانش آموزانی که اکنون در مدارس حضور دارند حداقل 7 سال گذشته متولد شدند. این تعداد دانش آموز و تناسب آن با تعداد معلم، می‌توانست از سال‌های گذشته مورد بررسی قرار گیرد.

- از نگاه شما کمبود معلم از کجا شروع شد؟

جهانی در ابتدای برنامه در پاسخ به این سوال گفت: کمبود معلم قطعا برای یکی دو سال اخیر نیست و به قبلتر از این‌ها برمیگردد. منتهی ما یک جایی می‌گوییم همین را ادامه می‌دهیم نه بدتر میکنیم نه بهتر. اما در یک برهه زمانی می‌بینیم مثلا دانشگاه شهید رجایی به عنوان تنها مرکز تربیت دبیر هنرآموز هیچ ورودی ندارد و ورودی آن صفر می‌شود در دوره‌ی اصلاحات. خب این دیگر عقبگرد است. ما می‌گوییم شاید این مشکل بیست ساله باشد یا مشکل 15 ساله باشد، ولی یک جا‌هایی ما دیگه خودمان برگشتیم عقب. نه ما دیگر ورودی نداشته باشیم و فقط دانشجوی آزاد بیاید. همچین تصمیمات صبح جمعه‌ای ضربه زده است به نظام تعلیم و تربیت. برای یکی دوسال اخیر هم نیست. تقریبا 20 سال تا 15 سال است. حالا در برهه‌هایی این تصمیمات بیشتر شده است مثل 8 سال گذشته که به شدت ضربه زد. یک برهه‌هایی هم نه بر همان تصمیمات قبلی پابرجا بود و ادامه پیدا می‌کرد.

عباسی با بیان اینکه آیا این سیر کاهش معلم برای چندسال اخیر است؟ توضیح داد: باید بگویم خیر. این سیر حداقل برمیگردد به هفت هشت سال پیش. آنجا معلم باید می گرفتیم، نگرفتیم. می گفتند ما معلم اضافه داریم برای چه باید معلم بگیریم. میگفتند ما معلم بیکار داریم. آنجا معلم نگرفتند و الان داریم چوب آن را می خوریم. آقای صحرایی خودشان فرمودند کمبود معلم کاری نیست که من بتوانم یک ساله انجامش بدهم. این یک سیر متداولی می خواهد که ان شاالله الان تلاش بکنیم که در سالهای آینده از آن جلوگیری کنیم.

- شما نگاهتان به عملکرد آقای صحرایی چگونه است؟ به نظر شما تا کنون روش هایی که برای جبران کمبود معلم استفاده شده است چگونه بوده است؟

موسوی در پاسخ به اینکه عملکرد وزیر آموزش و پرورش را چگونه ارزیابی میکند؟ بیان کرد: من یاد حرف ایشان در دانشگاه خودمان (دانشگاه نسیبه) افتادم. در آن زمان آقای صحرایی سرپرست دانشگاه فرهنگیان بودند و توی یک جلسه به ما گفتند اگر من یک کاره ای در آموزش و پرورش بودم و مسئولیتی داشتم به آن شکل، توی سه روز این مشکل را حل می کردم. حقیقتا آن لحظه ما با خودمان گفتیم کاش ایشان جای آقای نوری بودند. و بعد که حالا ایشان آمدند و ما همچنان داریم فعالیت ایشان را رصد میکنیم. درست است که یک پروسه زمانبر است اما بحث این وعده دادن ها و عمل نکردن ها است. اگر قابل حل بوده طی سه روز چرا هنوز حل نشده و اگر قابل حل نبوده چرا وعده داده شده است؟!