تکه‌چسبانی چند سکانس به جای فیلم سازی واقعی / کارگردانی که سیاه‌نمایی را با ژانر اجتماعی اشتباه گرفته است
سیاه نمایی این فیلم تا حدی است که به غیر از زندگی چرکین دو نقش اصلی فیلم، تقریبا همه را دزد و فرصت طلب نشان می دهد.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ فیلم سینمایی «سه کام حبس» هفتمین اثر سینمایی سامان سالور به عنوان کارگردان است. در این فیلم محسن تنابنده نقش اول مرد و پریناز ایزدیار نقش اول زن را ایفا می کنند، نکته جالب توجه این فیلم دیدن نام ایزدیار است که در سه، چهار سال گذشته تداعی‌گر یک زندگی چرک و کثیف در ذهن مخاطب است و ناخواسته این تصویر قبل از دیدن فیلم در ذهن مخاطب ساخته می شود که بار دیگر ایزدیار در یک خانواده به شدت فقیر و در یکی از جنوبی ترین نقاط شهر در یک خانه محقر، یک زندگی کلفت‌وار دارد.
فیلم «سه کام حبس» روایت کننده زندگی یک زوج به نام های نسیم با بازی پریناز ایزدیار و مجتبی با بازی محسن تنابنده می باشند که برای زندگی شان تلاش می کنند و به هر طریقی در تکاپو هستند تا درآمد کسب کنند، از عروسک سازی در انباری منزلشان گرفته تا کار با موتور و فروش لوازم یکبار مصرف و اجاره منزل به عنوان انبار و ...
نام فیلم به این تصور کمک می کند و القا کننده این است که فیلم درباره اعتیاد است،
پرداختن به موضوعات اجتماعی از الزامات سینمای کشور است و در آن شکی نیست، معضل اعتیاد و مواد مخدر نیز بحثی است که می توان گفت پرداختن به آن نیاز جامعه است؛ «سه کام حبس» اما اثری است که فضای جامعه را به شدت سیاه به تصویر می کشد؛ این گونه اغراق ها در این قبیل فیلم های اجتماعی به قدری زیاد و شبیه به هم شده اند که با شروع فیلم به راحتی می توان غالب داستان را حدس زد و دیدن یک یا دو فیلم از این دست کافی است، چون در نهایت همه آن ها را که کنار هم قرار دهیم تفاوت چندانی با هم ندارند.
آخرین اثر سینمایی سامان سالور را وقتی که می بینیم متوجه می شویم که کلاژی (تکه چسبانی) از از چند فیلم اجتماعی دیگر با همین موضوع مواد مخدر است. با دیدن این فیلم، «لامپ100» سعید آقاخانی را به یاد می آوریم که اتفاقا آن جا هم محسن تنابنده ایفای نقش می کند، یعنی یک صحنه را 2 بار از تنابنده تنها با 2 گریم متفاوت می بینیم؛ فیلم «ابد و یک روز» نیز با دیدن سه کام حبس برای مخاطب تداعی می شود، پریناز ایزدیار زنی است که در یک خانه به سختی کار می کند و بخش اعظمی از جور خانواده را می کشد. صحنه دیگری از فیلم مشابه سکانسی از فیلم جدایی نادر از سیمین اثر اصغر فرهادی است؛ می توان گفت ساامان سالور چند سکانس از فیلم های مختلفی را با بازیگران تقریبا متفاوت کنار هم قرار داده است و فیلم سه کام حبس را ساخته است.
سیاه نمایی این فیلم تا حدی است که به غیر از زندگی چرکین دو نقش اصلی فیلم، تقریبا همه را دزد و فرصت طلب نشان می دهد، از پرستار سرطان گرفته بیمارستانی که بیشتر به دخمه شبیه است تا پزشک جراحی که پیشنهاد می دهد بیمارش را در بیمارستان خصوصی عمل کند تا بابت آن هزینه هنگفتی دریافت کند. همه نشان دهنده یک فضای غبارآلود و سیاه نمایی است که در فیلم به مخاطب القا می شود.
احسان رستمیان
انتهای پیام /
