تکیه تسنیم | کدام ذکر ثواب همراهی با شهدای کربلا را دارد؟

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، همزمان با روز عاشورای حسینی و روز شهادت آقا اباعبدالله‌الحسین (ع) و اصحاب با وفایشان متن حدیث امام رضا (ع) به الریان بن شبیب را بخوانید:

مرحوم شیخ صدوق (رحمه‌الله‌علیه)، در کتاب الامالی، این روایت را با سند صحیح این گونه نقل کرده است:

ریان بن شبیب می‌گوید: در روز اول محرم خدمت امام رضا (علیه‌السلام) رسیدم، آن حضرت فرمود: در این روز، حضرت زکریا (علیه‌السلام) دعا کرد و از خداوند خواست تا به او فرزندی عنایت کند، خداوند دعای او را اجابت فرمود و به فرشتگان امر نمود تا هنگامی که زکریا در محراب مشغول عبادت است وی را مژده دهند که خداوند به او فرزندی خواهد داد، اینک هر کس امروز روزه داشته باشد و از خداوند هر چه بخواهد، مورد اجابت قرار خواهد گرفت همان طور که دعای زکریا مستجاب شد.

ای پسر شبیب! همانا محرم ماهی است که مردم زمان جاهلیت در این ماه ظلم و کشتن افراد را به خاطر حفظ حرمت این ماه، حرام می‌دانستند؛ اما این امت (امت اسلام) حرمت این ماه و حرمت پیامبرش را نشناختند و در این ماه ذریه ایشان را کشتند و زنانش را اسیر و اموالش را غارت کردند؛ پس خداوند آنها را هرگز نیامرزد.

ای فرزند شبیب اگر خواستی بر کسی گریه کنی، بر حسین بن علی (علیه‌السلام) گریه کن که او را مانند گوسفند سر بریدند، و هیجده نفر از خاندان او را که مانند آن‌ها در زمین نبودند با وی کشته شدند، آسمان و زمین برای کشته شدن او گریه کردند.

چهار هزار فرشته برای یاری کردن او فرود آمدند و او را کشته یافتند، و آنها محزون و غبار آلود در کنار قبر او هستند تا وقتی که قائم (علیه‌السلام) قیام کند، در هنگام ظهور قائم، آن فرشتگان وی را یاری می‌کنند و شعار آنان «یالثارات الحسین» (علیه‌السلام) است.

ای پسر شبیب! پدرم از پدرش از جدش برایم نقل کرد، چون جدم حسین (علیه‌السلام) کشته شد، آسمان خون و خاک سرخ بارید.

ای فرزند شبیب! اگر بر حسین بن علی (علیهما‌السلام) گریه کنی تا این که اشکهایت بر گونه‌هایت جاری شود، خداوند همه گناهان تو را می‌آمرزد، بزرگ باشد یا کوچک‌، اندک باشد یا زیاد.

ای فرزند شبیب! اگر می‌خواهی خداوند را ملاقات کنی در حالی که گناه نداشته باشی، حسین (علیه‌السلام) را زیارت کن.

ای فرزند شبیب! اگر می‌خواهی در بهشت جای گیری و با محمد و آلش هم‌نشین گردی، قاتلان حسین (علیه‌السلام) را لعنت کن.

‌ای فرزند شبیب! اگر می‌خواهی ثواب شهدای کربلا را داشته باشی، هر گاه یاد آنها را کردی بگو: «یا لَیتَنِی کُنتُ مَعَهُم فَاَفُوزَ فَوزاً عَظِیماً»؛ ای کاش با آنان بودم تا به رستگاری بزرگ می‌رسیدم.

ای فرزند شبیب! اگر می‌خواهی با ما در درجات بلند قرار گیری، در هنگام اندوه ما اندوهگین باش، و در وقت خوشحالی ما خوشحالی کن، اکنون به ولایت ما چنگ بزن و بدان اگر کسی سنگی را دوست داشته باشد، خداوند روز قیامت او را با همان سنگ محشور می‌کند.»

متن عربی حدیث:

«حَدَثَنَا مُحَمَدُ بنُ عَلِی مَاجِیلَوَیهِ رَحِمَهُ اللَهُ قَالَ حَدَثَنَا عَلِیُ بنُ اِبرَاهِیمَ عَن اَبِیهِ عَنِ الرَیَانِ بنِ شَبِیب قَالَ دَخَلتُ عَلَی الرِضَا (علیه‌السلام) فِی اَوَلِ یَوم مِنَ المُحَرَمِ- فَقَالَ لِی: یَا ابنَ شَبِیب أَصَائِم أَنتَ فَقُلتُ لَا فَقَالَ اِنَ هَذَا الیَومَ هُوَ الیَومُ الَذِی دَعَا فِیهِ زَکَرِیَا علیه السلام رَبَهُ عَزَ وَ جَلَ فَقَالَ رَبِ هَب لِی مِن لَدُنکَ ذُرِیَهً طَیِبَهً اِنَکَ سَمِیعُ الدُعاءِ فَاستَجَابَ اللَهُ لَهُ وَ أَمَرَ المَلَائِکَهَ فَنَادَت زَکَرِیَا وَ هُوَ قائِم یُصَلِی فِی المِحرابِ أَنَ اللَهَ یُبَشِرُکَ بِیَحیی فَمَن صَامَ هَذَا الیَومَ ثُمَ دَعَا اللَهَ عَزَ وَ جَلَ استَجَابَ اللَهُ لَهُ کَمَا استَجَابَ لِزَکَرِیَا علیه السلام. ثُمَ قَالَ یَا ابنَ شَبِیب اِنَ المُحَرَمَ هُوَ الشَهرُ الَذِی کَانَ اَهلُ الجَاهِلِیَهِ فِیمَا مَضَی یُحَرِمُونَ فِیهِ الظُلمَ وَ القِتَالَ لِحُرمَتِهِ فَمَا عَرَفَت هَذِهِ الاُمَهُ حُرمَهَ شَهرِهَا وَ لَا حُرمَهَ نَبِیِهَا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) لَقَد قَتَلُوا فِی هَذَا الشَهرِ ذُرِیَتَهُ وَ سَبَوا نِسَاءَهُ وَ انتَهَبُوا ثَقَلَهُ فَلَا غَفَرَ اللَهُ لَهُم ذَلِکَ اَبَداً. یَا ابنَ شَبِیب اِن کُنتَ بَاکِیاً لِشَی‌ء فَابکِ لِلحُسَینِ بنِ عَلِیِ بنِ اَبِی طَالِب (علیه‌السلام) فَاِنَهُ ذُبِحَ کَمَا یُذبَحُ الکَبشُ وَ قُتِلَ مَعَهُ مِن اَهلِ بَیتِهِ ثَمَانِیَهَ عَشَرَ رَجُلًا مَا لَهُم فِی الاَرضِ شَبِیهُونَ وَ لَقَد بَکَتِ السَمَاوَاتُ السَبعُ وَ الاَرَضُونَ لِقَتلِهِ وَ لَقَد نَزَلَ اِلَی الاَرضِ مِنَ المَلَائِکَهِ اَربَعَهُ آلَاف لِنَصرِهِ فَوَجَدُوهُ قَد قُتِلَ فَهُم عِندَ قَبرِهِ شُعث غُبر اِلَی اَن یَقُومَ القَائِمُ فَیَکُونُونَ مِن اَنصَارِهِ وَ شِعَارُهُم یَا لَثَارَاتِ الحُسَینِ. یَا ابنَ شَبِیب لَقَد حَدَثَنِی اَبِی عَن اَبِیهِ عَن جَدِهِ (علیه‌السلام) اَنَهُ لَمَا قُتِلَ الحُسَینُ جَدِی (علیه‌السلام) مَطَرَتِ السَمَاءُ دَماً وَ تُرَاباً اَحمَرَ. یَا ابنَ شَبِیب اِن بَکَیتَ عَلَی الحُسَینِ (علیه‌السلام) حَتَی تَصِیرَ دُمُوعُکَ عَلَی خَدَیکَ غَفَرَ اللَهُ لَکَ کُلَ ذَنب اَذنَبتَهُ صَغِیراً کَانَ اَو کَبِیراً قَلِیلًا کَانَ اَو کَثِیراً. یَا ابنَ شَبِیب اِن سَرَکَ اَن تَلقَی اللَهَ عَزَ وَ جَلَ وَ لَا ذَنبَ عَلَیکَ فَزُرِ الحُسَینَ علیه السلام. یَا ابنَ شَبِیب اِن سَرَکَ اَن تَسکُنَ الغُرَفَ المَبنِیَهَ فِی الجَنَهِ مَعَ النَبِیِ وَ آلِهِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) فَالعَن قَتَلَهَ الحُسَینِ. یَا ابنَ شَبِیب اِن سَرَکَ اَن تَکُونَ لَکَ مِنَ الثَوَابِ مِثلَ مَا لِمَنِ استُشهِدَ مَعَ الحُسَینِ (علیه‌السلام) فَقُل مَتَی مَا ذَکَرتَهُ یا لَیتَنِی کُنتُ مَعَهُم فَاَفُوزَ فَوزاً عَظِیماً. یَا ابنَ شَبِیب اِن سَرَکَ اَن تَکُونَ مَعَنَا فِی الدَرَجَاتِ العُلَی مِنَ الجِنَانِ فَاحزَن لِحُزنِنَا وَ افرَح لِفَرَحِنَا وَ عَلَیکَ بِوَلَایَتِنَا فَلَو اَنَ رَجُلًا تَوَلَی حَجَراً لَحَشَرَهُ اللَهُ مَعَهُ یَومَ القِیَامَه؛

* منابع و اسناد تاریخی

این روایت از نظر سند صحیح است. در این قسمت سخنان برخی از علمای شیعه را که بر صحت سند آ‌ن تصریح کرده‌اند، ذکر می‌کنیم:

 علامه مجلسی اول

مرحوم علامه مجلسی اول در کتاب روضه المتقین فی شرح من لا یحضره الفقیه، تصریح نموده که این روایت معتبر است: «و فی الحسن کالصحیح، عن الریان بن شبیب قال: دخلت علی الرضا (علیه‌السلام) فی اول یوم من المحرم فقال لی یا بن شبیب ا صائم انت؟ فقلت: لا،..» «در روایت حسن که همانند صحیح است، از ریان بن شبیب نقل شده که می‌گوید: در روز اول محرم بر امام رضا (علیه‌السلام) وارد شدم...»

محقق بحرانی

مرحوم محقق بحرانی در کتاب الحدائق الناضره، نیز سند روایت را صحیح می‌داند: «وروی فی کتاب المجالس وعیون الاخبار فی الصحیح عن الریان بن شبیب قال: " دخلت علی الرضا (علیه‌السلام) فی اول یوم من المحرم فقال لی یا ابن‌شبیب اصائم انت؟ فقلت لا....» «در کتابهای مجالس و عیون الاخبار، در روایت صحیح از ریان بن شبیب نقل شده که می‌گوید: بر امام رضا (علیه‌السلام) در روز اول محرم وارد شدم..

شیخ هادی نجفی

شیخ هادی نجفی از علمای معاصر نیز بعد از نقل روایت، بر معتبر بودن سند روایت تصریح کرده است: «الروایه معتبره الاسناد. ونقلها الصدوق ایضا بهذا السند فی الامالی: المجلس السابع والعشرون ح 5/ 112.» «روایت از نظر سند معتبر است، و آن را شیخ صدوق نیز با این سند در کتاب الامالی، مجلس 27 حدیث پنجم روایت کرده است.»