جلالت، هیبت و حُسن منظر؛ سه ویژگی بارز امام حسن عسکری (ع)

آیت الله مرتضی مطهری، درمورد مظلومیت، جلالت و هیبت امام حسن عسکری (ع) بیان کرد: هرچه که دوران ائمه (ع) به زمان حضرت حجت (عج) نزدیک‌تر می‌شد کار برای آن‌ها سخت‌تر می‌شد و حضرت امام حسن عسکری (ع) در سامرا بودند که در آن وقت، مرکز خلافت سامرا بود.

آیت الله مطهری گفت: امام حسن عسکری (ع) و امام هادی (ع) به طور اجباری در سامرا و در محلی که به نام «عسکر» یا «العسکری» نامیده می‌شد، به سر می‌بردند. یعنی محلی که محل سپاهیان و درواقع، پادگان بود و خانه‌ای که در آن جا زندگی می‌کردند برایشان انتخاب شده بود که مخصوصاً در پادگان و تحت نظر باشند.

به گفته این استاد فلسفه اسلامی، حضرت امام حسن عسکری (ع) در سن بیست و هشت سالگی از دنیا رفتند و پدر بزرگوارشان هم حدود چهل و دو ساله بودند که از دنیا رفتند و دوره امامتشان فقط شش سال طول کشید و به نص تواریخ، تمام این مدت شش سال، یا در حبس بودند و یا اگر هم آزاد بودند ممنوع المعاشره و ممنوع الملاقات بودند. یعنی از نظر معاشرت، آزادی نداشتند و اگر احیاناً رفت و آمد‌هایی می‌شد و یا گاهی حضرت (ع) را می‌خواستند، تحت نظر بودند و به همین دلیل، وضع، عجیب بود.

آیت الله مطهری بیان کرد: در وجود هر یک از ائمه اطهار (ع)، یک خصلت خاص بیشتری ظهور داشته است که خواجه نصیر در چهارده بند خودش، هر یک از ائمه (ع) را با یک صفتی توصیف می‌کردند که بیشتر در وجود آن‌ها ظهور داشته است و وجود مقدس امام حسن عسکری (ع) به جلالت و هیبت و رُواء (حُسن منظر) بسیار ممتاز بودند. یعنی اساساً عظمت و هیبت و جلالت در چهره ایشان به نحوی بود که هر کسی، ایشان را ملاقات می‌کرد تحت تأثیر آن سیما قرار می‌گرفت حتی قبل از این که سخن بگویند و از علم ایشان، چیزی متوجه شوند.

این استاد فلسفه اسلامی تأکید کرد: این قضیه در بسیاری از حکایات و روایات که می‌بینیم کاملاً مشخص و محرز است و حتی دشمنان با این که ایشان را سخت تحت تعقیب داشتند و گاهی به زندان می‌بردند، ولی وقتی که با ایشان روبرو می‌شدند وضع عجیبی بود و نمی‌توانستند در مقابل ایشان، خضوع نکنند.