جوانان بوکسور در حسرت مدال ماندند / چرخه معیوب در بوکس ادامه دارد

تیم بوکس جوانان ایران که انتظار می‌رفت با غیبت برخی از بوکسورهای سرشناس دنیا در رقابتهای قهرمانی جوانان به مدال برسد، همچنان در حسرت این موفقیت باقی ماند و لهستان را با دست خالی ترک کرد.

به گزارش خبرنگار مهر، در حالی که هر از چند گاهی استعدادهای توانمندی در این رشته ظهور پیدا می کنند اما با بی توجهی مسئولان و عدم آماده سازی شرایط مطلوب تمرینی و عدم حضور در مسابقات و اردوهای برون مرزی این استعدادها راه به جایی نمی برند.

کار به جایی رسیده است که برخی از بوکسورهای مستعد ملی پوش راهی کشورهای دیگری شده اند تا ادامه فعالیت حرفه ای شان را در کشوری دیگر تجربه کنند و زمزمه ها از احتمال جدایی تعداد دیگری از برترین ملی پوشان بوکس هم در آینده ای نزدیک به گوش می رسد.

بوکس جوانان ایران که باید چشم امید بوکس کشور باشد حتی بیش از بزرگسالان دچار سردرگمی شده است، در همین مدت ریاست مدیریت فعلی فدراسیون کادر فنی تیم ملی جوانان چندین بار تغییر کرد و هربار با ناکامی سرمربی دیگری بر صندلی هدایت ملی پوشان نشست.

امسال با توجه به شرایط خاص شیوع ویروس کرونا برخی از کشورها قید حضور در رقابتهای جهانی را زدند و تیم جوانان ایران با وجود آنکه توجیه چندانی برای حضور در رقابتهای جهانی نداشت با این شرایط مالی و با اندک آمادگی عازم رقابتهای جهانی شد.

تیم بوکس کشورمان با هفت بوکسور مسابقات لهستان شرکت کرد. شاگردان رضا مهدی پور در این مسابقات مقابل مشتزنان کلمبیا (2 مرتبه)، استونی، جمهوری چک، مغولستان و لتونی به برتری رسیدند. همچنین مشتزنان تیم ایران در مقابل بوکسورهای قدرتمند ازبکستان، روسیه (3 مرتبه)، هند، اوکراین و اسلواکی شکست خوردند. ترکیب تیم ایران در این رقابت ها بدین شرح بود:

وزن 49 کیلوگرم: مهدی پرویزی وزن 52 کیلوگرم: مصطفی ریگی وزن 60 کیلوگرم: رامین بابالو وزن 64 کیلوگرم: امیررضا شکاری وزن 69 کیلوگرم: فرهاد مرادی وزن 91 کیلوگرم: سید علی سیدصدری وزن به اضافه 91 کیلوگرم: مهدی جشنانی

رضا مهدی‌پور سرمربی تیم جوانان بود و مرتضی سپهوند، ایمان طیبی و سید مهدی ابراهیمی هم به عنوان مربی این تیم را همراهی می کردند.

حاصل تلاش تیم جوانان تنها صعود دو بوکسور به جمع هشت بوکسور نهایی رقابتها بود که البته مصاف با حریفان به نسبت قوی تر از مرحله نخست نشان داد که بوکس ایران هنوز آمادگی رقابت با رقیبان حتی نه چندان مطرح و نیمه سنتی و با تجربه را ندارد چرا که اندک زیر ساخت های مورد نیاز برای این رویارویی را نیز از دست داده است. فراموش نکنیم تیم ملی 6 پیروزی خود را در شرایطی کسب کرد که 7 مبارزه را نیز واگذار کرد.

در حالی که در دوران ریاست ناطق نوری و مدیریت روح اله حسینی در تیم های ملی و تحت عنوان نایب رییس، بوکس نونهالان و نوجوانان تکان اساسی خورد و نقطه عطفی در تاریخ رده های سنی این رشته به وجود آمد تا جایی که هر ماه رقابتهای قهرمانی نونهالان کشور در رده های سنی مختلف به میزبانی استانهای سراسر کشور برگزار می شد با روی کار آمدن حسین ثوری به عنوان رییس فدراسیون این رقابتها و فعالیت ها که یکی از درخشان ترین تصمیمات تاریخ بوکس کشور بود به حداقل خود رسید و نتیجه آن شکاف و گپ عمیق میان رده سنی نونهالان و نوجوانان و جوانان و فروکش کردن آتش داغ رقابتها در کشور بود.

چگونه است که تیم ملی بوکس جوانان در رقابتهای آسیایی با 10 باخت متوالی و تنها یک برد حذف می شود و در رقابتهای جهانی با دو پیروزی مقابل بوکسورهای نه چندان سرشناس تحت عنوان تاریخ سازی مطلق جلوه می کند؟

آیا منطقی نیست عملکرد تیم ملی با توجه به شرایط خاص مسابقه، حریفان و غایبان رقابت ارزیابی شود؟ نباید از زحمات و تلاش های پوشان و کادر فنی چشم پوشی کرد که با دست خالی در این مسابقات ظاهر شدند اما قهرمان سازی و در بوق و کرنا کردن نتیجه ای که حاصل نشد منطقی نیست.

سوال اینجاست که چرا فدراسیون بوکس روند برگزاری رقابتها و فستیوال های روتین و منظم رده های پایه سابق (در دوره مدیریت گذشته) را ادامه نداد تا امروز همان نونهالان رینگ جهانی را میدان تمرینی خود نبینند؟

تغییر مداوم در کادر فنی تیم های ملی با نظر چه کمیته یا چه افرادی صورت می‌گیرد و آیا رئیس فدراسیون در این تصمیم گیری ها از کسی مشورت می‌گیرد؟

آیا مقصر عدم برگزاری اردو و یا مسابقات تدارکاتی مناسب کادر فنی تیم ملی است که با دست خالی راهی رقابتهای جهانی می شود؟ آیا هزینه کردن برای اعزام تیم ناآماده به رقابتهای جهانی بهتر و به صرفه تر است یا اختصاص همان هزینه به برگزاری اردوی آماده سازی و تدارکاتی با یک تیم قدرتمند آسیایی؟

داغ حسرت مدال بوکس جوانان جهان در حالی دوباره زنده شد که جوانان ایران نشان داده اند پتانسیل کسب نتیجه را دارند اما تشنه یک مدیریت اصولی، خالی از شوآف و بزرگنمایی و آشنا به علم روز بوکس جهان هستند، مدیریتی که نه به صورت سفارشی و فرمایشی بلکه بر اساس توانمندی و تجربه خود زمام امور را بر عهده بگیرد.