خواندن این سوره امان نامه شما برای عبور از پل صراط است + صوت آیات

به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره آل عمران سومین سوره قرآن است و در جزء سوم و چهارم آن قرار دارد.

محتوای این سوره درباره دعوت مؤمنان به اتحاد و صبر در برابر دشمنان اسلام است.

توحید، صفات خداوند، معاد، جهاد، امر به معروف و نهی از منکر، تولی، تبری و حج در سوره آل عمران مورد بررسی قرار گرفته و به بیان تاریخ زندگی انبیایی مانند آدم، نوح، ابراهیم، موسی، عیسی و داستان حضرت مریم و عبرت‌های غزوه احد و غزوه بدر نیز پرداخته شده است.

آیات اعتصام، محکم و متشابه، کظم غیظ، مباهله و آیات ربنا از جمله آیات مشهور سوره آل عمران است. چندین آیه این سوره نیز در بردارنده احکام فقهی است.

پیامبر (ص) درباره فضیلت خواندن سوره آل عمران می‌فرماید: هر کس سوره آل عمران را بخواند، خداوند برای هر آیه از آن امانی برای گذشت از پل دوزخ به او عطا می‌کند و هر کس سوره آل عمران را در روز جمعه بخواند تا وقتی که خورشید غروب کند خدا و فرشتگان برای او درود می‌فرستند.

فایل صوتی تلاوت آیات 156 تا 200 سوره آل عمران با صدای ابوبکر شاطری

کد ویدیو دانلود فیلم اصلی *س_متن آیاتی از سوره آل عمران همراه با ترجمه_س*

بسم الله الر‌حمن الر‌حیم

به نام خداوند رحمتگر مهربان

یا أیها الذین آمنوا لا تکونوا کالذین کفر‌وا وقالوا لاخوانهم اذا ضر‌بوا فی الأر‌ض أو کانوا غزی لو کانوا عندنا ما ماتوا وما قتلوا لیجعل الله ذلک حسر فی قلوبهم والله یحیی ویمیت والله بما تعملون بصیر 156

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، همچون کسانی نباشید که کفر ورزیدند؛ و به برادرانشان - هنگامی که به سفر رفته [و در سفر مردند] و یا جهادگر شدند [و کشته شدند]، گفتند: «اگر نزد ما [مانده] بودند، نمی‌مردند و کشته نمی‌شدند.» [شما چنین سخنانی مگویید] تا خدا آن را در دلهایشان حسرتی قرار دهد؛ و خدا [ست که] زنده می‌کند و می‌میراند، و خدا [ست که] به آنچه می‌کنید بیناست. (156)

ولئن قتلتم فی سبیل الله أو متم لمغفر من الله ور‌حم خیر مما یجمعون 157

و اگر در راه خدا کشته شوید یا بمیرید، قطعا آمرزش خدا و رحمت او از [همه] آنچه [آنان] جمع می‌کنند بهتر است. (157)

ولئن متم أو قتلتم لالی الله تحشر‌ون 158

و اگر [در راه جهاد] بمیرید یا کشته شوید، قطعا به سوی خدا گردآورده خواهید شد. (158)

فبما ر‌حم من الله لنت لهم ولو کنت فظا غلیظ القلب لانفضوا من حولک فاعف عنهم واستغفر لهم وشاور‌هم فی الأمر فاذا عزمت فتوکل علی الله ان الله یحب المتوکلین 159

پس به [برکت] رحمت الهی، با آنان نرمخو [و پرمهر] شدی، و اگر تندخو و سختدل بودی قطعا از پیرامون تو پراکنده می‌شدند. پس، از آنان درگذر و برایشان آمرزش بخواه، و در کار [ها] با آنان مشورت کن، و، چون تصمیم گرفتی بر خدا توکل کن، زیرا خداوند توکل‌کنندگان را دوست می‌دارد. (159)

ان ینصر‌کم الله فلا غالب لکم وان یخذلکم فمن ذا الذی ینصر‌کم من بعده وعلی الله فلیتوکل المؤمنون 160

اگر خدا شما را یاری کند، هیچ کس بر شما غالب نخواهد شد؛ و اگر دست از یاری شما بردارد، چه کسی بعد از او شما را یاری خواهد کرد؟ و مؤمنان باید تنها بر خدا توکل کنند. (160)

وما کان لنبی أن یغل ومن یغلل یأت بما غل یوم القیام ثم توفی کل نفس ما کسبت وهم لا یظلمون 161

و هیچ پیامبری را نسزد که خیانت ورزد، و هر کس خیانت ورزد، روز قیامت با آنچه در آن خیانت کرده بیاید؛ آنگاه به هر کس [پاداش] آنچه کسب کرده، به تمامی داده می‌شود، و بر آنان ستم نرود. (161)

أفمن اتبع ر‌ضوان الله کمن باء بسخط من الله ومأواه جهنم وبئس المصیر 162

آیا کسی که خشنودی خدا را پیروی می‌کند، چون کسی است که به خشمی از خدا دچار گردیده و جایگاهش جهنم است؟ و چه بد بازگشتگاهی است. (162)

هم در‌جات عند الله والله بصیر بما یعملون 163

هر یک از ایشان را نزد خداوند درجاتی است، و خدا به آنچه می‌کنند بیناست. (163)

لقد من الله علی المؤمنین اذ بعث فیهم ر‌سولا من أنفسهم یتلو علیهم آیاته ویزکیهم ویعلمهم الکتاب والحکم وان کانوا من قبل لفی ضلال مبین 164

به یقین، خدا بر مؤمنان منت نهاد [که] پیامبری از خودشان در میان آنان برانگیخت، تا آیات خود را بر ایشان بخواند و پاکشان گرداند و کتاب و حکمت به آنان بیاموزد، قطعا پیش از آن در گمراهی آشکاری بودند. (164)

أولما أصابتکم مصیب قد أصبتم مثلیها قلتم أنی هذا قل هو من عند أنفسکم ان الله علی کل شیء قدیر 165

آیا، چون به شما [در نبرد احد] مصیبتی رسید - [با آنکه در نبرد بدر] دو برابرش را [به دشمنان خود] رساندید - گفتید: «این [مصیبت] از کجا [به ما رسید]؟» بگو: «آن از خود شما [و ناشی از بی‌انضباطی خودتان] است.» آری! خدا به هر چیزی تواناست. (165)

وما أصابکم یوم التقی الجمعان فباذن الله ولیعلم المؤمنین 166

و روزی که [در احد] آن دو گروه با هم برخورد کردند، آنچه به شما رسید به اذن خدا بود [تا شما را بیازماید] و مؤمنان را معلوم بدارد؛ (166)

ولیعلم الذین نافقوا وقیل لهم تعالوا قاتلوا فی سبیل الله أو ادفعوا قالوا لو نعلم قتالا لاتبعناکم هم للکفر یومئذ أقر‌ب منهم للایمان یقولون بأفواههم ما لیس فی قلوبهم والله أعلم بما یکتمون 167

همچنین کسانی را که دو رویی نمودند [نیز] معلوم بدارد؛ و به ایشان گفته شد: «بیایید در راه خدا بجنگید یا دفاع کنید.» گفتند: «اگر جنگیدن می‌دانستیم مسلما از شما پیروی می‌کردیم.» آن روز، آنان به کفر نزدیکتر بودند تا به ایمان. به زبان خویش چیزی می‌گفتند که در دلهایشان نبود، و خدا به آنچه می‌نهفتند داناتر است. (167)

الذین قالوا لاخوانهم وقعدوا لو أطاعونا ما قتلوا قل فادر‌ءوا عن أنفسکم الموت ان کنتم صادقین 168

همان کسانی که [خود در خانه] نشستند و در باره دوستان خود گفتند: «اگر از ما پیروی می‌کردند کشته نمی‌شدند.» بگو: «اگر راست می‌گویید مرگ را از خودتان دور کنید.» (168)

ولا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله أمواتا بل أحیاء عند ر‌بهم یر‌زقون 169

هرگز کسانی را که در راه خدا کشته شده‌اند، مرده مپندار، بلکه زنده‌اند که نزد پروردگارشان روزی داده می‌شوند. (169)

فر‌حین بما آتاهم الله من فضله ویستبشر‌ون بالذین لم یلحقوا بهم من خلفهم ألا خوف علیهم ولا هم یحزنون 170

به آنچه خدا از فضل خود به آنان داده است شادمانند، و برای کسانی که از پی ایشانند و هنوز به آنان نپیوسته‌اند شادی می‌کنند که نه بیمی بر ایشان است و نه اندوهگین می‌شوند. (170)

یستبشر‌ون بنعم من الله وفضل وأن الله لا یضیع أجر المؤمنین 171

بر نعمت و فضل خدا و اینکه خداوند پاداش مؤمنان را تباه نمی‌گرداند، شادی می‌کنند. (171)

الذین استجابوا لله والر‌سول من بعد ما أصابهم القر‌ح للذین أحسنوا منهم واتقوا أجر عظیم 172

کسانی که [در نبرد احد] پس از آنکه زخم برداشته بودند، دعوت خدا و پیامبر [او] را اجابت کردند، برای کسانی از آنان که نیکی و پرهیزگاری کردند پاداشی بزرگ است. (172)

الذین قال لهم الناس ان الناس قد جمعوا لکم فاخشوهم فزادهم ایمانا وقالوا حسبنا الله ونعم الوکیل 173

همان کسانی که [برخی از] مردم به ایشان گفتند: «مردمان برای [جنگ با] شما گرد آمده‌اند؛ پس، از آن بترسید.» و [لی این سخن] بر ایمانشان افزود و گفتند: «خدا ما را بس است و نیکو حمایتگری است.» (173)

فانقلبوا بنعم من الله وفضل لم یمسسهم سوء واتبعوا ر‌ضوان الله والله ذو فضل عظیم 174

پس با نعمت و بخششی از جانب خدا، [از میدان نبرد] بازگشتند، در حالی که هیچ آسیبی به آنان نرسیده بود، و همچنان خشنودی خدا را پیروی کردند، و خداوند دارای بخششی عظیم است. (174)

انما ذلکم الشیطان یخوف أولیاءه فلا تخافوهم وخافون ان کنتم مؤمنین 175

در واقع، این شیطان است که دوستانش را می‌ترساند؛ پس اگر مؤمنید از آنان مترسید و از من بترسید. (175)

ولا یحزنک الذین یسار‌عون فی الکفر انهم لن یضر‌وا الله شیئا یر‌ید الله ألا یجعل لهم حظا فی الآخر ولهم عذاب عظیم 176

و کسانی که در کفر می‌کوشند، تو را اندوهگین نسازند؛ که آنان هرگز به خدا هیچ زیانی نمی‌رسانند. خداوند می‌خواهد در آخرت برای آنان بهره‌ای قرار ندهد، و برای ایشان عذابی بزرگ است. (176)

ان الذین اشتر‌وا الکفر بالایمان لن یضر‌وا الله شیئا ولهم عذاب ألیم 177

در حقیقت، کسانی که کفر را به [بهای] ایمان خریدند، هرگز به خداوند هیچ زیانی نخواهند رسانید، و برای آنان عذابی دردناک است. (177)

ولا یحسبن الذین کفر‌وا أنما نملی لهم خیر لأنفسهم انما نملی لهم لیزدادوا اثما ولهم عذاب مهین 178

و البته نباید کسانی که کافر شده‌اند تصور کنند اینکه به ایشان مهلت می‌دهیم برای آنان نیکوست؛ ما فقط به ایشان مهلت می‌دهیم تا بر گناه [خود] بیفزایند، و [آنگاه] عذابی خفت‌آور خواهند داشت. (178)

ما کان الله لیذر المؤمنین علی ما أنتم علیه حتی یمیز الخبیث من الطیب وما کان الله لیطلعکم علی الغیب ولکن الله یجتبی من ر‌سله من یشاء فآمنوا بالله ور‌سله وان تؤمنوا وتتقوا فلکم أجر عظیم 179

خدا بر آن نیست که مؤمنان را به این [حالی] که شما بر آن هستید، واگذارد، تا آنکه پلید را از پاک جدا کند؛ و خدا بر آن نیست که شما را از غیب آگاه گرداند، ولی خدا از میان فرستادگانش هر که را بخواهد برمی‌گزیند. پس، به خدا و پیامبرانش ایمان بیاورید؛ و اگر بگروید و پرهیزگاری کنید، برای شما پاداشی بزرگ خواهد بود. (179)

ولا یحسبن الذین یبخلون بما آتاهم الله من فضله هو خیر‌ا لهم بل هو شر لهم سیطوقون ما بخلوا به یوم القیام ولله میر‌اث السماوات والأر‌ض والله بما تعملون خبیر 180

و کسانی که به آنچه خدا از فضل خود به آنان عطا کرده، بخل می‌ورزند، هرگز تصور نکنند که آن [بخل] برای آنان خوب است، بلکه برایشان بد است. به زودی آنچه که به آن بخل ورزیده‌اند، روز قیامت طوق گردنشان می‌شود. میراث آسمان‌ها و زمین از آن خداست، و خدا به آنچه می‌کنید آگاه است. (180)

لقد سمع الله قول الذین قالوا ان الله فقیر ونحن أغنیاء سنکتب ما قالوا وقتلهم الأنبیاء بغیر حق ونقول ذوقوا عذاب الحر‌یق 181

مسلما خداوند، سخن کسانی را که گفتند: «خدا نیازمند است و ما توانگریم»، شنید. به زودی آنچه را گفتند، و بناحق کشتن آنان پیامبران را، خواهیم نوشت و خواهیم گفت: «بچشید عذاب سوزان را.» (181)

ذلک بما قدمت أیدیکم وأن الله لیس بظلام للعبید 182

این [عقوبت] به خاطر کار و کردار پیشین شماست، [و گر نه] خداوند هرگز نسبت به بندگان [خود] بیدادگر نیست. (182)

الذین قالوا ان الله عهد الینا ألا نؤمن لر‌سول حتی یأتینا بقر‌بان تأکله النار قل قد جاءکم ر‌سل من قبلی بالبینات وبالذی قلتم فلم قتلتموهم ان کنتم صادقین 183

همانان که گفتند: «خدا با ما پیمان بسته که به هیچ پیامبری ایمان نیاوریم تا برای ما قربانیی بیاورد که آتش [آسمانی] آن را [به نشانه قبول] بسوزاند.» بگو: «قطعا پیش از من، پیامبرانی بودند که دلایل آشکار را با آنچه گفتید، برای شما آوردند. اگر راست می گویید، پس چرا آنان را کشتید؟» (183)

فان کذبوک فقد کذب ر‌سل من قبلک جاءوا بالبینات والزبر والکتاب المنیر 184

پس اگر تو را تکذیب کردند، بدان که پیامبرانی [هم] که پیش از تو، دلایل روشن و نوشته‌ها و کتاب روشن آورده بودند، تکذیب شدند. (184)

کل نفس ذائق الموت وانما توفون أجور‌کم یوم القیام فمن زحزح عن النار وأدخل الجن فقد فاز وما الحیا الدنیا الا متاع الغر‌ور 185

هر جانداری چشنده [طعم] مرگ است، و همانا روز رستاخیز پاداشهایتان به طور کامل به شما داده می‌شود. پس هر که را از آتش به دور دارند و در بهشت درآورند قطعا کامیاب شده است؛ و زندگی دنیا جز مایه فریب نیست. (185)

لتبلون فی أموالکم وأنفسکم ولتسمعن من الذین أوتوا الکتاب من قبلکم ومن الذین أشر‌کوا أذی کثیر‌ا وان تصبر‌وا وتتقوا فان ذلک من عزم الأمور 186

قطعا در مال‌ها و جانهایتان آزموده خواهید شد، و از کسانی که پیش از شما به آنان کتاب داده شده و [نیز] از کسانی که به شرک گراییده‌اند، [سخنان دل] آزار بسیاری خواهید شنید، و [لی] اگر صبر کنید و پرهیزگاری نمایید، این [ایستادگی] حاکی از عزم استوار [شما] در کارهاست. (186)

و اذ أخذ الله میثاق الذین أوتوا الکتاب لتبیننه للناس ولا تکتمونه فنبذوه ور‌اء ظهور‌هم واشتر‌وا به ثمنا قلیلا فبئس ما یشتر‌ون 187

و [یاد کن] هنگامی را که خداوند از کسانی که به آنان کتاب داده شده، پیمان گرفت که حتما باید آن را [به وضوح] برای مردم بیان نمایید و کتمانش مکنید. پس، آن [عهد] را پشت سر خود انداختند و در برابر آن، بهایی ناچیز به دست آوردند، و چه بد معامله‌ای کردند. (187)

لا تحسبن الذین یفر‌حون بما أتوا ویحبون أن یحمدوا بما لم یفعلوا فلا تحسبنهم بمفاز من العذاب ولهم عذاب ألیم 188

البته گمان مبر کسانی که بدانچه کرده‌اند شادمانی می‌کنند و دوست دارند به آنچه نکرده‌اند مورد ستایش قرار گیرند، قطعا گمان مبر که برای آنان نجاتی از عذاب است، [که] عذابی دردناک خواهند داشت. (188)

ولله ملک السماوات والأر‌ض والله علی کل شیء قدیر 189

و فرمانروایی آسمان‌ها و زمین از آن خداست، و خداوند بر هر چیزی تواناست. (189)

ان فی خلق السماوات والأر‌ض واختلاف اللیل والنهار لآیات لأولی الألباب 190

مسلما در آفرینش آسمان‌ها و زمین، و در پی یکدیگر آمدن شب و روز، برای خردمندان نشانه‌هایی [قانع کننده] است. (190)

الذین یذکر‌ون الله قیاما وقعودا وعلی جنوبهم ویتفکر‌ون فی خلق السماوات والأر‌ض ر‌بنا ما خلقت هذا باطلا سبحانک فقنا عذاب النار 191

همانان که خدا را [در همه احوال] ایستاده و نشسته، و به پهلو آرمیده یاد می‌کنند، و در آفرینش آسمان‌ها و زمین می‌اندیشند [که:] پروردگارا، این‌ها را بیهوده نیافریده‌ای؛ منزهی تو! پس ما را از عذاب آتش دوزخ در امان بدار. (191)

ر‌بنا انک من تدخل النار فقد أخزیته وما للظالمین من أنصار 192

پروردگارا، هر که را تو در آتش درآوری، یقینا رسوایش کرده‌ای، و برای ستمکاران یاورانی نیست. (192)

ر‌بنا اننا سمعنا منادیا ینادی للایمان أن آمنوا بر‌بکم فآمنا ر‌بنا فاغفر لنا ذنوبنا وکفر عنا سیئاتنا وتوفنا مع الأبر‌ار 193

پروردگارا، ما شنیدیم که دعوتگری به ایمان فرا می‌خواند که: «به پروردگار خود ایمان آورید»، پس ایمان آوردیم. پروردگارا، گناهان ما را بیامرز، و بدیهای ما را بزدای و ما را در زمره نیکان بمیران. (193)

ر‌بنا وآتنا ما وعدتنا علی ر‌سلک ولا تخزنا یوم القیام انک لا تخلف المیعاد 194

پروردگارا، و آنچه را که به وسیله فرستادگانت به ما وعده داده‌ای به ما عطا کن، و ما را روز رستاخیز رسوا مگردان، زیرا تو وعده‌ات را خلاف نمی‌کنی. (194)

فاستجاب لهم ر‌بهم أنی لا أضیع عمل عامل منکم من ذکر أو أنثی بعضکم من بعض فالذین هاجر‌وا وأخر‌جوا من دیار‌هم وأوذوا فی سبیلی وقاتلوا وقتلوا لأکفر‌ن عنهم سیئاتهم ولأدخلنهم جنات تجر‌ی من تحتها الأنهار ثوابا من عند الله والله عنده حسن الثواب 195

پس، پروردگارشان دعای آنان را اجابت کرد [و فرمود که:] من عمل هیچ صاحب عملی از شما را، از مرد یا زن، که همه از یکدیگرید، تباه نمی‌کنم؛ پس، کسانی که هجرت کرده و از خانه‌های خود رانده شده و در راه من آزار دیده و جنگیده و کشته شده‌اند، بدیهایشان را از آنان می‌زدایم، و آنان را در باغهایی که از زیر [درختان] آن نهر‌ها روان است درمی‌آورم؛ [این] پاداشی است از جانب خدا و پاداش نیکو نزد خداست. (195)

لا یغر‌نک تقلب الذین کفر‌وا فی البلاد 196

مبادا رفت و آمد [و جنب و جوش] کافران در شهر‌ها تو را دستخوش فریب کند. (196)

متاع قلیل ثم مأواهم جهنم وبئس المهاد 197

این کالای ناچیز و برخورداری اندکی است؛ سپس جایگاهشان دوزخ است، و چه بد قرارگاهی است. (197)

لکن الذین اتقوا ر‌بهم لهم جنات تجر‌ی من تحتها الأنهار خالدین فیها نزلا من عند الله وما عند الله خیر للأبر‌ار 198

ولی کسانی که پروای پروردگارشان را پیشه ساخته‌اند باغهایی خواهند داشت که از زیر [درختان] آن نهر‌ها روان است. در آنجا جاودانه بمانند؛ [این] پذیرایی از جانب خداست، و آنچه نزد خداست برای نیکان بهتر است. (198)

وان من أهل الکتاب لمن یؤمن بالله وما أنزل الیکم وما أنزل الیهم خاشعین لله لا یشتر‌ون بآیات الله ثمنا قلیلا أولئک لهم أجر‌هم عند ر‌بهم ان الله سر‌یع الحساب 199

و البته از میان اهل کتاب کسانی هستند که به خدا و بدانچه به سوی شما نازل شده و به آنچه به سوی خودشان فرود آمده ایمان دارند، در حالی که در برابر خدا خاشعند، و آیات خدا را به بهای ناچیزی نمی‌فروشند. اینانند که نزد پروردگارشان پاداش خود را خواهند داشت. آری! خدا زودشمار است. (199)

یا أیها الذین آمنوا اصبر‌وا وصابر‌وا ور‌ابطوا واتقوا الله لعلکم تفلحون 200

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، صبر کنید و ایستادگی ورزید و مرز‌ها را نگهبانی کنید و از خدا پروا نمایید، امید است که رستگار شوید. (200)

انتهای پیام /