داغی که بر دل اسطوره‌ها ماند

امیررضا احمدی؛ با پایان رقابت های انتخابی جام جهانی 2022 قطر و مشخص شدن تیم های حاضر در این مسابقات، حالا همه منتظرند تا قرعه کشی این رقابت ها برگزار شود و گروه ها مشخص شوند. پایان انتخابی اگر چه برای تیم هایی که صعود کرده اند شیرین است و حضور در جام جهانی رویایی بزرگ، اما فوتبال در همین مسیر همیشه زیبایی اش را نشان نمی دهد بلکه گاهی روی بی رحم خود را به رخ می کشد و ستارگان بزرگ را از جاده بیرون می اندازد و آن ها را به خانه می فرستد تا با حسرتی بزرگ، حساس ترین رقابت فوتبالی دنیا را از قاب تلویزیون نظاره کنند.

در طول تاریخ هم ستارگان زیادی هستند که در جام جهانی به میدان نرفته اند و حسرت این مسابقات بر دلشان مانده؛ از جورج بست و یان راش تا دی استفانو که هیچ گاه طعم بازی در جام جهانی را نچشیدند و حتی در جام جهانی پیش رو، که ستارگانی مانند بوفون، کیه لینی، محمد صلاح و ابراهیموویچ غایب هستند. به همین بهانه، در ادامه نگاهی می اندازیم به غایبان بزرگ تاریخ جام جهانی و اسطوره هایی که هیچ گاه در این تورنمنت به میدان نرفتند.

ژرز وه آ؛ حسرت بزرگ برای آقای تاریخ ساز

شاید امروز اگر کسی نام ژرژ وه آ را بشنود، با کمی جستجو به سوابق سیاسی و ریاست جمهوری او برسد اما الماس سیاه روزگاری در مستطیل سبز دلبری می کرد. وه آ که در طول دهه 80 و 90 میلادی به عنوان یکی از اولین استعدادهای ناب و کلاس جهانی آفریقا شناخته شد، توسط آرسن ونگر که در آن زمان مربی تیم موناکو فرانسه بود به اروپا راه یافت. وه‌آ خیلی زود به عنوان یک تمام کننده و گلزن تمام عیار شناخته شد و پس از درخشش در پاری سن ژرمن، توانست توپ طلای سال 1995 را کسب کند و به تیم آث میلان ایتالیا که در آن زمان از قدرت های برتر اروپا بود منتقل برود.

با این وجود وه آ در عرصه ملی نتوانست به توفیق خاصی برسد. او که بی شک بعد از دو دهه هنوز هم معروف ترین بازیکنی است که از لیبریا به جهان فوتبال معرفی شده، هیچ گاه در جام جهانی به میدان نرفت تا برای همیشه این جای خالی در کارنامه رئیس جمهور لیبریا و برنده توپ طلا دیده شود.

جورج بست؛ حواشی دشمن آقای اسطوره

در روزگاری که هنوز جلدهای نشریات به تسخیر فوتبالیست ها در نیامده بود و لقب سلبریتی بر پیشانی شان ننشسته بود، جورج بست یکی از اولین افرادی بود که عکسش بر صفحه اول نشریات نقش می بست. ستاره سال های دور منچستر یونایتد، زاده ایرلند بود و روزگاری در خط آتش شیاطین سرخ، در کنار دنیس لا و بابی چارلتون، مثلثی افسانه ای تشکیل داده بود. این وصف، ستاره افسانه ای یونایتد که مجسمه اش به عنوان یکی از اسطوره های این باشگاه در بیرون ورزشگاه اولدترافورد نصب شده، آنقدر غرق در حواشی شد که نهایتا از دوران اوجش فاصله گرفت تا درست زمانی که ایرلند شمالی به جام جهانی 1986 صعود کرد، او به تیم ملی دعوت نشد تا جهان فوتبال حسرت دیدن بازی بست روی چمن جام جهانی را برای همیشه همراه خود داشته باشد.

بست نهایتا در سال 2005 برای همیشه کفش های زندگی اش را آویخت و دنیا را ترک کرد.

رایان گیگز؛ بدشانسی دو دهه ای چپ پای دوست داشتنی

با ورق زدن کتاب تاریخ لیگ انگلیس، مطمئنا یکی از نام هایی که در صدر جدول برترین های تاریخ دیده می شود، رایان گیگز است. بازیکنی که به مثابه کارگرهای سازنده قصر های رویایی، 20 سال در لباس شیاطین سرخ به میدان رفت، 13 بار فاتح قهرمانی لیگ برتر و 2 لیگ قهرمانان شد و در هر فصل از 21 فصل حضور خود در لیگ برتر انگلیس دستکم یک گل به ثمر رساند، رکوردی که شاید هیچگاه شکسته نشود. با این وصف او هرچه در منچستر به معماری کاخ های زیبا می پرداخت، جایگاهی در تیم ملی انگلیس و نسل طلایی این کشور نداشت و شاید یکی از دلایلی که باعث شد آن نسل فوتبال انگلیس به جایی نرسد، خلا ستاره ای مانند گیگز بود.

از آنجایی که اسطوره قرمزها در کاردیف ولز و از پدر و مادری ولزی متولد شده بود، تنها در سطح بین المللی می توانست برای تیم ولز بازی کند و در سال های 1991 تا 2007 نیز 64 بازی ملی برای تیم کشورش انجام داد.

او در یورو 2016 مربی تیم ملی ولز بود و موفق شد با این تیم به نیمه نهایی این مسابقات برسد و شاید روزی در مقام مربی بتواند با این تیم مسافر جام جهانی شود.

بیشتر بخوانید:

توقف ژاپن در قدم آخر به سود ایران

پاسخ قاطع رئیس بارسلونا در خصوص بازگشت مسی

پرچم ایران در خیابان‌های قطر / عکس

یان راش: محبوب مرسی ساید چوب ملیتش را خورد

کابوس ملیت ولزی و محرومیت از حضور در جام جهانی، تنها مربوط به رایان گیگز نمی شود بلکه سال ها قبل تر، یک اسطوره دیگر از ولز هم هیچگاه مسافر جام جهانی نشد.

او که بیشترین دوران حضور در تیم لیورپول را در کارنامه دارد، بین سال های 1980 تا 1996 بازیکن ثابت تیم مرسی سایدی لیورپول بود و جز 2 سالی که در ایتالیا و در اختیار تیم یوونتوس بود (که سال اول نیز بلافاصله به قرمزهای آنفیلد قرض داده شد) تمام دوران فوتبال خود را در تیم محبوبش گذارند. راش هنوز هم با 346 گل رکورد بیشترین گل زده برای تیم لیورپول را در اختیار دارد و در بردن 5 جام قهرمانی انگلیس و 2 کاپ اروپا به تیمش کمک شایانی کرد. راش هنوز هم رکوردهای بسیاری را در اختیار دارد: بیشترین گل زده در دربی مرسی ساید بین لیورپول و اورتون با 25 گل و بیشترین گل زده در فینال اف اَی کاپ با 5 گل. خالق این رکوردهای درخشان اما، هیچ گاه موفق نشد در جام جهانی بازی کند تا او هم در کنار گیگز حسرت بازی در این مسابقات را داشته باشد.

دی استفانو: محبوب مادریدیستا هیچ گاه به جام جهانی نرسید

هنوز هم اگر از طرفداران رئال مادرید درباره اسطوره های بزرگ این باشگاه سوال شود، نام آلفردو دی استفانو به عنوان گزینه مشترک در اذهان همه تداعی می شود. بازیکن افسانه ای قوهای سپید که پیراهن سه کشور را پوشید، علی رغم عملکرد فوق العاده در رئال هیچگاه نتوانست در جام جهانی بازی کند.

دی استفانو زندگی اش را در آرژانتین آغاز کرد و بلافاصله بعد از پایان جنگ جهانی دوم 6 بار برای تیم ملی این کشور به میدان رفت. او سپس 7 بازی دیگر نیز برای تیم ملی کلمبیا انجام داد و در نهایت در سال 1958 به اسپانیا آمد. بعد از آن دی استفانو به عنوان بازیکن افسانه ای میانه میدان رئال مادرید نامش را با حروف طلایی در تاریخ فوتبال این باشگاه حک کرد و قریب به یک دهه سلطان بلامنازع فوتبال قاره سبز بود. دی استفانو در تمامی 5 حضور متوالی تیمش در فینال کاپ اروپا (لیگ قهرمانان اروپا کنونی) از سال 1956 تا 1960 موفق به گلزنی شد.

دی استفانو بعد از گرفتن شهروندی اسپانیا، به دلیل این که کشور جدیدش نتوانست جواز حضور در مرحله پایانی جام جهانی را بدست آورد، جام جهانی 1958 را از دست داد. در سال 1962 و در سن 36 سالگی به نظر می رسید که دی استفانو بزرگ شانس حضور در اولین جام جهانی خود را داشته باشد اما پیش از آغاز تورنمنت مصدوم شده و بلافاصله از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. بدین ترتیب بازیکن برتر تاریخ باشگاه رئال مادرید و یکی از نابغه های دنیای فوتبال هیچگاه نتوانست در جام جهانی حضور داشته باشد.

اریک کانتونا: جای خالی یقه اریک در جام جهانی

آقای پر حاشیه یکی از بازیکنانی است که اگر چه مدت کمی در منچستر یونایتد بازی کرد اما برای همیشه نامش در تاریخ این باشگاه می درخشد. مدت حضور این بازیکن فرانسوی در تیم شهر منچستر تنها 5 سال بود اما قدرت گلزنی و شخصیت خاصش باعث شد که کانتونا با لقب «پادشاه» اولدترافورد برای همیشه در تاریخ این باشگاه جاودانه شود.

بعد از کسب مقام سوم در مسابقات جام جهانی 1986، خروس ها هیچگاه نتوانستند در 20 سال آینده از طریق موفقیت در مسابقات انتخابی جام جهانی پای در این میدان جهانی بگذارند. آن ها پس از غیبت در بازی های مرحله نهایی جام جهانی در سال 1990 و 1994، به عنوان میزبان و سپس مدافع عنوان قهرمانی به طور مستقیم در مسابقات سال های 1998 و 2002 حضور یافتند. دوران افول تیم ملی فوتبال فرانسه با اوج دوران حرفه ای اریک کانتونا همراه بود و بدین ترتیب کانتونا هیچ وقت موفق نشد با یقه پیراهن معروفش در دور نهایی جام جهانی برای خروس ها به میدان برود.

 کازویوشی میورا

کازویوشی میورا اسطوره فوتبال ژاپن و آسیا به شمار می آید و کاملا برازنده این عنوان است. او دوران فوتبالش را در برزیل آغاز کرد. چیزی که برای غیربومی ها بسیار سخت است و راه پیشرفت را برای بسیاری از بازیکنان ژاپنی امروزه باز کرد. با این وجود او سال هاست در مستطیل سبز به میدان می رود و هنوز هم در سن 55 سالگی پا به توپ است.

او در 89 بازی ملی موفق به زدن 55 گل شد. او عضو کلیدی از ژاپنی بود که تا آستانه صعود به جام جهانی 94 پیش رفت و در صعود این تیم به جام جهانی 98 نیز نقش داشت. بنا به هر دلیلی، تاکشی اوکادا سرمربی ژاپن تصمیم گرفت او را به تیم ملی برای جام جهانی 98 دعوت نکند و ژاپن نیز در نهایت در هر سه بازی اش در این جام شکست خورد.

برند شوستر

برند شوستر باید حداقل در یک جام جهانی بازی می کرد. اما اختلافاتی باعث شد که این بازیکن خیلی زود از فوتبال ملی خداحافظی کند.

او در این مورد گفت: "من یکبار اردوی بارسلونا را بدون اجازه ترک کردم. چون می خواستم در یک بازی دوستانه مقابل برزیل بازی کنم. باشگاه به من اجازه رفتن نداد. چرا که روز بعد آن ما یک بازی با رایو وایکانو داشتیم. آنها در نهایت ایده من را پذیرفتند که فقط 45 دقیقه بازی کنم. پس از بازی یک مهمانی برگزار می شد. ولی من در آن شرکت نکردم. چون باید صبح زود بیدار می شدم. اینجا بود که همه چیز گیج کننده شد. آن شب به من گفته شد که دیگر هرگز به تیم ملی دعوت نمی شوم چون در آن مهمانی شرکت نکردم. من سعی کردم با اودو لاتک سرمربی تیم تلفنی صحبت کنم تا مشکل را حل کند. اما اپراتور نام خانوادگی لاتک را با نام یکی از دوستانم اشتباه گرفت. پس از این اتفاقات و مجموعه ای از سوءتفاهم های بعد از آن، دیگر هرگز برای آلمان بازی نکردم."

شوستر در رده باشگاهی دوران درخشانی را هم در بارسلونا و هم در رئال مادرید سپری کرد و چندین عنوان لالیگا و کوپا دل ری را با هر دو باشگاه کسب کرد.

بیشتر بخوانید:

نظر جالب کینگ ریچارد درباره رفتار زشت ویل اسمیت

اسکوچیچ خادم امام رضا شد / عکس

فوتبال ایران در آستانه تعلیق یا جریمه سنگین؟!

257 251