دایان کیتون بازیگر برنده اسکار از دنیا رفت

به گزارش مهر به نقل از ورایتی، دایان کیتون، بازیگر، تهیه‌کننده و کارگردان که برای بازی در برابر وودی آلن در کمدی رمانتیک «آنی هال» محصول 1977 برنده جایزه اسکار شد، در 79 سالگی درگذشت.

کیتون علاوه بر «آنی هال»، برای فیلم‌های «قرمزها»، «یکی باید کوتاه بیاد» و «اتاق ماروین» نامزدی اسکار بهترین بازیگر زن را کسب کرد و برای بازی در «پدرخوانده»، «پدر عروس» و «بیبی بوم» تحسین شد.

از نقش‌های اخیر او می‌توان به «باشگاه کتاب» و دنباله آن «پومز» اشاره کرد.

آخرین نقش او بر پرده سینما در «اردوی تابستانی» سال 2024 بود که در کنار کتی بیتس و آلفری وودارد جلوی دوربین رفت.

وی ابتدا در برادوی ظاهر شد و سپس در سال 1969 در کنار وودی آلن در کمدی موفق «دوباره بنواز، سم» بازی کرد.

وی با بازی در نقش کی آدامز، دوست دختر رنج‌کشیده و سپس همسر مافیا مایکل کورلئونه (آل پاچینو)، در فیلم‌های «پدرخوانده» (1972) و «پدرخوانده قسمت دوم» (1974) ساخته فرانسیس فورد کاپولا نیز خوش درخشید.

کیتون که مدتی شریک زندگی وودی آلن بود، در چندین فیلم با وی همکاری کرد و حتی پس از پایان زندگی مشترکشان به این همکاری ادامه داد.

بازی در نقش آنی هال، دوست دختر کمی عجیب و غریب آلوی سینگر (آلن) او را به رده بازیگران شاخص زن سینما رساند و این فیلم جوایز اسکار بهترین فیلم، بهترین کارگردانی و بهترین فیلمنامه اورجینال را از آن خود کرد. کیتون که خودش الگوی شخصیت آنی هال بود، تأثیری جدی بر بازیگران جوان گذاشت.

در حالی که کیتون گاهی این الگو را در آثار بعدی خود دنبال کرد، اما این امر مانع نشد تا از بازی در پروژه‌های تاریک‌تر دیگر غافل شود.

او پس از ایفای نقش یک معلم مدرسه بی‌بندوبار در اقتباس ریچارد بروکس از کتاب پرفروش «به دنبال آقای گودبار» (1977)، در درام آلن با نام «داخلی‌ها» (1978) و کمدی - درام تاریک او با نام «منهتن» (1979) هم حضور یافت.

کیتون برای بازی در فیلم «قرمزها» (1981) که درامی سیاسی - تاریخی به کارگردانی و نویسندگی وارن بیتی بود، دومین نامزدی اسکار خود را به دست آورد.

او برای بازی در فیلم «خانم سافل» ساخته گیلیان آرمسترانگ، توجه زیادی برانگیخت.

«جنایات قلب» (1986) ساخته بروس برسفورد و کمدی تاریخی «روزهای رادیو» (1987) آلن دیگر فیلم‌های دهه 80 او هستند.

در سال 1987 بازی در فیلم «بیبی بوم» آغازگر همکاری پربار وی با نانسی مایرز بود.

او در بازسازی موفق «پدر عروس» (1991) به کارگردانی مایرز و دنباله آن در سال 1995، در مقابل استیو مارتین به عرصه کمدی بازگشت و در «معمای قتل منهتن» (1993) بار دیگر در برابر آلن بازی کرد و در فیلم پرفروش «باشگاه همسران اول» (1996) با بت میدلر و گلدی هاون همبازی شد.

کیتون در ادامه، 2 نامزدی اسکار دیگر را به عنوان بهترین بازیگر زن، در نقش زنی مبتلا به سرطان خون که با آشفتگی خانوادگی دست و پنجه نرم می‌کند، در مقابل مریل استریپ و لئوناردو دی‌کاپریو، در درام «اتاق ماروین» ساخته جری زکس به دست آورد و دیگری را در نقش نمایشنامه‌نویسی که با مردی سالخورده (جک نیکلسون) آشنا می‌شود، در کمدی رمانتیک دیگر مایرز کسب کرد.

او از دهه 80 میلادی به عنوان کارگردان فعال بود و قسمت‌هایی از سریال‌های شبکه‌ای «ساحل چین» و «توئین پیکس» و فیلم‌های سینمایی «قهرمانان بی‌مهار» (1995) و «قطع ارتباط» (2000) را کارگردانی کرد و تهیه‌کننده سریال «پاسادنا» برای فاکس و فیلم بلند شگفت‌انگیز «فیل» (2003) با الهام از کلمباین به کارگردانی گاس ون سنت بود.

او کتاب‌های خاطرات پرفروش «آنگاه دوباره» (2011)، «بیا فقط بگوییم که زیبا نبود» (2015) و «برادر و خواهر» (2020) را هم منتشر کرد.

کیتون سال 2017 جایزه یک عمر دستاورد هنری را از موسسه فیلم آمریکا دریافت کرد.

از دایان کیتون دخترخوانده‌اش و فرزند او به یادگار مانده‌اند.