درامی که نمی تواند نبض مخاطب را در دست گیرد

حمید رضا قربانی با فیلم مغز استخوان در دومین تجربه کارگردانی اش باز هم به سراغ یک موضوع انسانی - اخلاقی رفته است. فیلم اول او، خانه ای درخیابان چهل و یکم به موضوع قصاص درون اعضای یک خانواده (برادر کشی) پرداخته و این فیلم هم بر چند موضوع مختلف که مهم ترین آن ها رجوع (بازگشت به ازدواج) است، متمرکز شده است.

واقعیت این است که موضوع و تم مغز استخوان جزو موضوعاتی ناب است که کمتر درباره اش دیده و شنیده و خوانده ایم اما این موضوع و سوزه ناب در بسط و گسترش فیلمنامه نمی تواند به تکامل برسد و درامی که می توانست نبض مخاطب را در دست بگیرد و تا پایان، این نبض را کند و تند کند موفق به رسیدن به این مهم نشده و متاسفانه با فیلمنامه ای سطحی مواجه شده ایم.

در واقع فیلمنامه ای که صرفا در حد طرح یک قصه گویی پیش می رود و پس از آن متوقف می شود و تازه همین قصه گویی نیز به دلیل افتادن فیلمنامه نویس در دام داستانک های فرعی فیلم به بیانی الکن می رسد و از همین رو جذابیت سینمای قصه گو نیز از بین می رود. شخصیت پردازی نیز متاثر از فضای مذکور دچار نوسان شده و مخاطب نمی تواند شخصیت های کامل و شفاف و با شناسنامه ای مشخص را به چشم ببیند. و از همه مهمتر که به نظرم به نوعی فرار نویسنده فیلمنامه از همه کاستی های موجود در متن است پایان قصه است.

پایانی که اصطلاحا باز نامیده شده و تقریبا وام گرفته از سبک داستانهای اصغر فرهادی است. و از این رو با توجه به قصه و فضاسازی و شخصیت پردازی و روند داستان و رخدادهاف این پایان، به نوعی می تواند سرپوش گذاشتن بر همه ضعف های فیلمنامه و به شکلی فرار به جلو از سوی فیلمنامه نویس باشد.

ساختار اما از فیلمنامه جلوتر حرکت می کند. از بازی بازیگران به ویژه نوید پور فرج و بابک حمیدیان که در ایفای نقش های خود و ارائه تصویر دقیقی از شخصیت منطبق با داستان، قابل قبول عمل کرده اند تا پریناز ایزدیار که این روزها و در جریان آثار جشنواره سی و هشتم فیلم فجر اندک اندک تصویری کلیشه ای از زنی مصیبت زده و رنج کشیده که قرار است در برابر مصایب مقاومت کند را به مخاطبانش در فیلمهای گوناگون ارائه می کند و حتی بهروز شعیبی که معتقدم بازیگر خوبی نیست اما به هر حال در نقش وکیل تلاش خوبی را از خود بروز داده است.

طراحی صحنه و لباس و به ویزه فیلمبردازی اثر نیز از نکات مثبت آن به شمار می روند و در مجموع باید گفت قربانی در مغز استخوان نسبت به اثر قبلیش در حوزه کارگردانی گامی به جلو برداشته اما مشکل فیلمنامه و ریتم کند و شخصیت های ناپخته اش همچنان باقی است.

• بابک حمیدیان
• بهروز شعیبی
• جشنواره فیلم فجر
• نقد فیلم

• سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر