دلتنگ مردی که ایستاده مردن را به تمام دنیا یاد داد؛/ با خداحافظی باجو، 19 سال است که یکشنبه نداریم!

به گزارش ورزش سه، در آخرین یکشنبه ماه آوریل 2004 روبرتو باجو آخرین بازی خود را در بازی میلان - برشا در پایان فصل انجام داد و سلام سن سیرو به او پاها و قلب‌ها را به لرزه درآورد.

سال هاست که از سخنان چزاره کرمونینی می‌گذرد و کلمات خوشبخت ترین بخش این جهان هستند که اینچنین به توصیف باجو استخدام شده‌اند: از آنجایی که دیگر یکشنبه‌ها باجو فوتبال بازی نمی‌کند، دیگر یکشنبه نداریم. او مردی است که به عقیده بسیاری بهترین بازیکن ایتالیایی تمام دوران است.

28 آوریل 2004 پایان دورانی برای فوتبال ایتالیا بود. قهرمانی جاودانه که مرد اول رویاهای مردم سرزمین خدایان بود. از شب‌های جادویی ایتالیایی 90 تا صبح تلخ ایالات متحده آمریکا در سال 94، احساساتی که در سر یک ملت نقش بسته بود و همه یک جمله را فریاد می‌زدند، خدایا همه ما را بیامرز به جز یک نفر، باجو!

تمام آرزوهای مردم در یک شب تغییر کرد. سن سیرو به احترام باجو ایستاد. ادای احترام به کسی که در 488 بازی، 218 گل به ثمر رساند.

در هشتاد و چهارمین دقیقه از بازی بهترین شماره ده تاریخ لاجوردی پوشان، در آغوش مالدینی ایستاد و پائولو نماینده تمام فوتبالدوستان جهان بود.

از ویچنزا تا برشا، فیورنتینا، یوونتوس، میلان، بولونیا و اینتر تمامی تیم‌هایی بودند که باجو پیراهنشان را به تن کرده بود تا یک کشور متحد شود. زیرا این نماینده الهی متعلق به همه کسانی بود که حداقل یک بار برای پیراهن آبی فریاد زده بودند.

باجو پس از پایان بازی گفت: وقتی زمین را ترک کردم، با خودم گفتم، روبرتو تمام شد، اکنون واقعا تمام شده است. چیزی که مرا برای آخرین بار شگفت زده کرد این بود که آخرین بازی زندگی‌ام مالدینی به سمتم آمد و من را آغوش گرفت. با تماشاگران خداحافظی کردم، تمام سن سیرو ایستاده بود و دیدم همه به مانند من گریه می‌کنند.

پسر طلایی کالچو باید در خانه میلان، همان تیمی که فصل 96 با آن اسکودتو را فتح کرده بود، فوتبال را کنار می‌گذاشت. ستاره برشا در جشن قهرمانی میلان بیگانه و تنها نبود. روبرتو باجو در تمام ورزشگاه‌های کشور ایتالیا دوست داشتنی است. پدیده دهه نود فوتبال ایتالیا پس از پایان بیست سال دوران حرفه‌ایش در سن سیرو گفت: «لحظه‌ای بی‌نظیر و سرشار از احساس بود. از میلانی‌ها به سبب تشویق‌هایشان قدردانی می‌کنم، این آخرین دیدار من بود.»

برشا در این بازی با نتیجه چهار بر دو قربانی جشن قهرمانی میلان شد و باجو در این باره گفت: «می‌دانم کسانی هستند که علاقه‌ای به من ندارند اما عشق این همه هوادار کمک کرد تا با این شرایط کنار بیایم. فکر می‌کنم هیچ راهی بهتر از این برای خداحافظی از جهان فوتبال وجود نداشت.»

در سن 18 سالگی عمل جراحی سختی بر روی پای روبرتو باجو انجام شد. این عمل حرفه ستاره برشا را تحت تاثیر قرار داد اما باجو در برابر این آسیب دیدگی هیچوقت به زانو درنیامد و ادامه داد. او در آخرین لحظه خطاب به زانوهایش گفت: من با این زانوها همواره رابطه دوگانه‌ای میان عشق و نفرت داشتم. این پاها لذت فراوانی به من چشاندند، اما با سپری شدن زمان دردهایشان بیشتر شد و شیوه دویدنم را خراب کردند. چند تاسف بزرگ در دوران حرفه‌ای‌ام همیشه آزار دهنده بودند. ضربه پنالتی در دیدار جام جهانی 1994 یکی از آنها است. اما هنگامی که به گذشته بازمی‌گردم می‌بینم که پس از بیست سال، این بازنشستگی را با لذت فراوانی جشن می‌گیرم، این پیروزی بزرگ برای روبرتو باجو است. 

توپ طلای 93، گل اول ایتالیا، اسلالوم ایتالیا 90، جادوی آمریکا و اشک‌های پاسادنا، خاطراتی بود که به مانند تیزر یک فیلم ایتالیایی در ذهن هواداران مرور می‌شد و باجو آرام آرام به سمت تونل سن سیرو قدم برمی‌داشت.

همه ایستادند تا با صدای بلند، برای آخرین بار نام یکی از ده‌های برتر تمام دوران این ورزش را فریاد بزنند. اکنون واقع‌نگر باشید. 19 سال است که دیگر یکشنبه نیست!