دولت حداکثری با اختیارات حداقلی!

عصر ایران؛ سجاد بهزادی - سخنگوی دولت روحانی به تازگی گفته است "دولت حداقلی نمی‌تواند مطالبات حداکثری را پیگیری کندو امیدواریم همه نهادها به مشارکت حداکثری و رفتن پای صندوق ها متعهد باشند و سکان اداره کشور را به دولتی با رای اکثریت بسپارند". جناب سخنگو اما نگفت کدام مطالبات حداکثری جامعه در دولت های حداکثری تحقق یافته است تا این گفته ایشان برای جامعه حجت باشد؟

اتفاقا برخی درجامعه ایران، سیستم را با یک پرسش سخت روبرو کرده اند و آن اینکه؛ دولت ها کدام مطالبات حداکثری ما را به دنبال حضور حداکثری مان در پای صندوق رای محقق کرده اند تا امروز بار دیگر تکرار حماسه حضور حداکثری، ضامن بدست آمدن مطالبات حداکثری ما باشد؟

به تازگی حتی وزیر ارتباطات هم گفته است "کشور را با دولتی که نماینده اقلیت است، نمی‌توان اداره کرد و حامیان مشارکت حداقلی بدانند که اولین ضربه از این اتفاق به خود آنها وارد می‌شود".

اول اینکه مصداق های مهمی هست که دولت های حداکثری هم نتوانستند کشور را آن گونه که انتظار می رفت اداره کنند و برخی مطالبات حداقلی و مهم مردم هم در دولت های آنان بر زمین ماند.

دوم اینکه مجلس انقلابی (مجلس یازدهم) مصداق عینی مشارکت پایین بعد از انقلاب است که اکنون جلو چشمان ما قرار دارد وبر خلاف سخنان وزیر، حداقل در ظاهر امر دیده نمی شود که نمایندگان این مجلس، به دلیل مشارکت پایین جامعه در انتخاب آنان، ضربه ای خورده باشند.

به لحاظ دمکراسی و مشروعیت بخشی درست است که برگ برگ رای می تواند به تقویت "دولت - ملت" کمک کند اما این نسخه در بسیاری از حکومت ها جنبه نمایشی دارد.

این گزاره و حقیقت که یک دولت حداکثری به دلایل مختلف، با توان واختیارات حداقلی کشور را اداره می کند در درون خود طنزی تلخ نهفته دارد.

دولت حداکثری وقتی می تواند مطالبات حداکثری را پیگیری کند که مشروعیت او به دنبال مشارکت حداکثری مردم نزد سیستم بالاتر رود؛ اما وقتی سخنگوی شورای نگهبان می گوید "حضور حداقلی حتی برای مشروعیت انتخابات هم مسئله نیست"، دولت به کدام مشروعیت ومقبولیت خودش بنازد که به واسطه آن بتواند مطالبات حداکثری را دنبال کند؟

گویی اصول گرایان هر زمان منافع آنها تامین نباشد سرنا را از سر گشادش می‌نوازند: وقتی گزینه دلخواه آنها رای بیاورد، به مردم و مشارکت بالا، کارایی ومشروعیت می دهند و زمانی که نتیجه، دلخواه آنان نیست، مردم اشتباه می کنند و مشارکت حداکثری لزوما هم چیز خوبی نیست!

امروز جامعه ایران به خاطر شرایط خاص اقتصادی وسیاسی ملتهب است. از نگاه علم سیاست، یک دولت حداقلی نمی تواند خودش را با شرایط التهابی و جامعه خطرپذیر مطابقت دهد و اساسا جنبش های اجتماعی را درک نمی کند.

دولت حداقلی در مطلوب ترین حالت، کشور را هیئتی اداره می کند و نمی تواند در سیاست های ملی، بین المللی و جهانی شدن نقش آفرینی موثری داشته باشد؛ هر چند در کشور ما بیش از 40 سال است که اداره امور برخی حوزه های مهم الزاما پیرو مناسبات علمی نبوده واین روند همچنان ادامه دارد.