دولت نیمه الکترونیک در ایران

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از صبح توس؛ یکی از شعارهای همه دولت‌ها الکترونیکی کردن خدمات و استفاده از فناوری‌های نوین برای راحتی بیشتر مردم بوده است.

در ضرورت استفاده از خدمات الکترونیک دولت در این عصر نه‌تنها حرف‌وحدیثی نیست بلکه ضرورتی انکارناپذیر است. با توجه به ترافیک‌های روزافزون، بیماری کرونا و تکثر خدمات موردنیاز مردم، انجام این امر به‌سرعت گسترش‌یافته است.

اما یکی از نکاتی که در این امر مغفول مانده است انجام کامل سیکل الکترونیکی کردن کارها است به نحوی که معدود کارهایی است که بتوان به‌صورت الکترونیکی انجام داد.

به بیان بهتر اگر بانک‌های نوین امروزی که دیگر شعبه‌ای در سطح شهر ندارند را در نظر بگیریم، تمام‌کارهای افتتاح حساب و خدمات بانکی را بدون هیچ‌گونه ورود مشتری به شعبه انجام می‌دهند و از طریق پست خدمات موردنیاز مانند کارت و... را در اختیار مشترکان خود قرار می‌دهند. قطعا این گونه مؤسسات و شرکت‌های خصوصی در این امر پیشرفت بسیار زیادی داشته‌اند ولی متأسفانه در حال حاضر ایراد در بخش‌های دولتی است.

چطور امکان دارد بانک‌ها خدمات مهمی همچون تراکنش مالی را بتوانند اعتبار سنجی و الکترونیکی کنند ولی برخی خدمات ساده هنوز نیاز به مراجعه حضوری داشته باشد.

حضور در دفاتر پیشخوان دولت یا حتی مراکز پلیس 10+ برای انجام اموری مانند کارت سوخت، تمدید گذرنامه و بسیاری از کارهای دیگر باید حضوری مراجعه کرد و این نشان از عدم الکترونیکی شدن واقعی خدمات دولت دارد.

در حالی که این روزها امضا الکترونیک به‌عنوان سندی رسمی برای درخواست‌ها حساب می‌شود و حتی قوه قضاییه برای کارهای خود این امضا را استفاده می‌کند ولی هنوز حضور در دفاتر پیشخوان دولت و پلیس +10 برای بسیاری از کارها امری به دور از تعقل است.

از این رو خوب است با نگاه به دیگر کشورهای جهان شرایط الکترونیکی شدن را بررسی کنیم. در بسیاری از کشورهای جهان تمام خدمات از طریق ایمیل‌ها و شماره اجتماعی‌های تأیید شده انجام می‌شود؛ یعنی یک ایمیل خاص به همراه شماره اجتماعی حکم امضا رسمی را دارد و مردم موظف هستند از این وسیله برای پیگیری کارها خود انجام دهند. شاید جالب باشد در کشوری به مانند ایتالیا حتی ارتباط با پلیس می‌تواند از طریق ایمیل باشد یعنی در صورت مفقود شدن کالایی با ارسال ایمیل شکایت شما ثبت و بررسی می‌شود.

در بسیاری از کشورها شماره تلفن موبایل و کد شخصی این قابلیت را برای مردم ایجاد کرده است که از طریق تماس تلفنی درخواست‌های خود را ثبت کنند.

اما شاید راحت‌ترین کار ثبت درخواست‌ها به‌صورت اینترنتی و با استفاده از رمز دوم یا همان رمز دو مرحله‌ای باشد که تقریبا در اکثر نقاط جهان از جمله ایران در حال استفاده است.

از طرفی تکثر سامانه‌های خدماتی در کشور راه را برای الکترونیکی کردن سخت کرده است. قطعا در اختیار قرار دادن بانک اطلاعاتی شهروندان در اختیار هر ارگان و سازمانی معقولانه نیست و امکان سوء استفاده را فراهم می‌نماید ولی می‌توان با تجمیع خدمات در یک یا دو سیستم منحصر به فرد خدمات عالی را به شهروندان ارائه داد.

از طرفی استفاده از ظرفیت پست برای در اختیار قرار دادن درخواست‌های مردم می‌تواند مشکل دسترسی را حل نماید. این روزها که بیشتر فعالیت پست به تحویل بسته‌های خرید الکترونیکی اختصاص یافته است چه خوب است تمام خدمات از این طریق و با استفاده از مأموران آموزش دیده در سرتاسر کشور گسترش یابد.

انتهای پیام /