روز قضاوت در ماراتن سرعت؛/ شما بنویسید: سیتی پپ یا لیورپول کلوپ‌؟

به گزارش ورزش سه، لیورپول یورگن کلوپ و من‌سیتی به رهبری پپ گواردیولا روز یک‌شنبه برای عنوان قهرمانی در آخرین روز فصل مبارزه می‌کنند. سرنوشت تاج لیگ قهرمانی پیش از این در 8 فصل به روز پایانی رفته است.

عمدتا شنیده‌ایم کسب عنوان قهرمانی لیگ فوتبال را با "ماراتن" مقایسه می‌کنند، دوام و استقامت، مقاومت و استواری، سنگین و طولانی، بدون هیچ لرزش و لغزشی. سیتی و لیورپول طی چند فصل گذشته در دنیای خود، ماراتن لیگ را با سرعت در آمیخته‌اند. ماراتن سرعتی که تمامی معیارهای گذشته را زیر و رو کرده است. ماراتنی که فصل به فصل و بی وقفه ادامه دارد. در پی یکدیگر، تعقیب دائمی. گویی مسابقه‌ایست بی پایان.

یک هفته به پایان

در این فصل ماراتن سیتی و لیورپول به آخرین روز کشید و لازمه آن پیروزی لیورپول در سنت ماری، مقابل ساوتهمپتون بود. جایی‌که قرمزها با 9 تغییر وارد زمین شدند. بسیاری از این بازیکنان حتی بر روی نیمکت حضور نداشتند: مو صلاح، ویرجیل فن دایک، فابینیو، تیاگو، جردن هندرسون، اندی رابرتسون، ترنت الکساندر - آرنولد، لوئیس دیاز یا سادیو مانه. کلوپِ استثنایی، جیمز میلنر را در کنار هاروی الیوت قرار داد که 145 روز پس از اولین بازی میلنر برای لیدز به دنیا آمده است.

با این حال؛ آنها راهی برای پیروزی پیدا کردند، مثل همیشه. برخی حتی ممکن است استدلال کنند که گل پیروزی با کمی خوش شانسی به ثمر رسید. با این حال، لیورپول مانند بهترین‌های تاریخ، همیشه شانس را ایجاد می‌کند و از آن نهایت سود را می‌برد. هیچ خوش شانسی‌ای در مورد سانتر پیچ‌دار و چرخشیِ کوستاس تسیمیکاس وجود نداشت. و هیچ‌چیز به‌نام خوش شانسی در مورد گل تساوی تاکومی میناموتو در نیمه اول وجود نداشت.

و هیچ‌چیز باد آورده و شانسی در مورد سیاست و تصمیم کلوپ برای چیدمان تیم وجود ندارد. تصمیم زیرکانه او که 9 نفر از 11 بازیکن اصلی خود را که به‌طور حتم در فینال لیگ قهرمانان با رئال مادرید بازی خواهند کرد، کنار بگذارد و همچنان تیمی را انتخاب کند که کاری را که باید، انجام دهد.

روبرتو فیرمینو و دیوگو ژوتا؛ ابراهیما کوناته و جوئل ماتیپ؛ جو گومز و تسیمیکاس. اینها بازیکنانی هستند که اکثر همکاران کلوپ با خوشحالی، یکایک آن‌ها را در تیم اصلی خود جای خواهند داد.

به‌راستی آیا این روزها چیزی به نام تیم ضعیف در بین نخبگان وجود دارد؟ منچستر سیتی به‌راحتی می‌تواند دو تیم قدرتمند را در آنِ واحد وارد زمین کند.

آنچه بازیکنان ذخیره کلوپ عرضه کردند، شاهد و مدرک دیگری است که نشان می‌دهد، لیورپول تیمی است تسلیم ناپذیر. حتی اگر واقعاً سقوط و شکست، نتیجه کار باشد؛ آن‌ها برای عنوان قهرمانی لیگ مبارزه خواهند کرد.

منچسترسیتی «باید» برنده در بازی آخر یک‌شنبه، مقابل ویلایِ استیون جرارد و فیلیپو کوتینیو از میدان خارج شود. دو سرباز معروف باشگاه لیورپول که عمیقا مایلند لیورپول به قهرمانی دست یابد. آنها تنها یک امتیاز از بازیکنان پپ گواردیولا عقب هستند. سیتی سرنوشت را در دستان خود دارد و حساب احتمالات همچنان به نفع و قطب آن‌ها می‌چرخد. لیورپول منتظر هر لغزش و هر نشانه‌ای از ضعف خواهد بود. سیتی «باید» برنده شود زیرا لیورپول مطمئناً در خانه مقابل ولوز به پیروزی خواهد رسید و گواردیولا این را «خوب» می‌داند.

لیورپول با غلبه بر گل زودهنگام ساوتهمپتون به برتری و برد رسید، گویا سه امتیاز اجتناب‌ناپذیر بود، دقیقاً مانند بازگشت ناگزیر منچسترسیتی، بعد از 2-0 و کسب تساوی مقابل وستهام. مطمئن باشید حول و حوش روز پایان و ماراتن پایاپای این دو تیم، امر اجتناب ناپذیر دیگری هم وجود خواهد داشت. هیچ‌یک یقه دیگری را تا چند متر آخر هم رها نخواهد کرد. در دقیقه‌ها و ثانیه‌های پایانی.

روز پایانی

سیتی و لیورپول، گواردیولا و کلوپ چیزی برای ثابت کردن خود ندارند. از فصل 18-2017 تا امروز، افسار اسبان تیزپای لیگ برتر در دستان این دو تیم بوده است.

به اندازه کافی از آنچه که باید از این فصل سخن گفته‌ایم.

اما قابل کتمان نیست که در این فصل کلوپ مرد انتخابی همه خواهد بود. مربی سال، و بسیار مستحق. تیمی را ساخت که تا اینجای راه دو جام را در این فصل کسب کرده‌اند، و کسی چه می‌داند، شاید سه، و شاید حتی چهار. هرچه طی چند روز آینده رخ دهد، دستاورد لیورپول و کلوپ در این فصل خیره کننده است. و اگر چهارگانه تحقق یابد، رکوردی باورنکردنی و غیرقابل تکرار در تاریخ فوتبال انگلستان رقم خواهد خورد.

به روز آخر (22 مِی 2022) می‌رویم تا شاهد پایان "ماراتن سرعت" فصل باشیم، هر چه پیش آید، با وقفه‌ای کوتاه ماراتن دیگری را میان این دو تیم معرکه در فصل آینده شاهد خواهیم بود.

تعیین قهرمان در آخرین روز فصل در تاریخ لیگ برتر

لیورپول و سیتی به‌دور از هم، جایی که سیتی در خانه به مصاف استون ویلا می رود در حالی که لیورپول از وولوز در آنفیلد استقبال می‌کند، برای کسب تاج قهرمانی لیگ برتر در روز آخر جان خواهند کَند. در طول تاریخ لیگ این نهمین باریست که عنوان و نبرد قهرمانی در روز پایانی مشخص خواهد شد. تیم اتحاد در حال حاضر یک امتیاز از رقیب خود جلوتر است. هواداران، روز یک‌شنبه میخکوب کننده‌ای خواهند داشت.

فقط نگاهی داریم به 8 مورد دیگر کسب عنوان قهرمانی در "تاریخ لیگ برتر" که به روز پایانی کشیده است. پیش از آن و دوران دسته یکم قدیم انگلستان نیز وقایع تاریخی بسیاری هست تا شاید به بهانه دیگری به آن بپردازم:

فصل 95-1994 - بلکبرن روورز و منچستر یونایتد

«آرزوها به حقیقت پیوست»

تمام چیزی که تیم بلکبرن به رهبری کنی دالگلیش، اَبَر مرد لیورپولی، برای کسب اولین عنوان قهرمانی خود از سال 1994 نیاز داشت، یک برد بود. تنها یک مشکل وجود داشت؟، آنها باید این کار را در آنفیلد و در مقابل لیورپول انجام می دادند.

علی‌رغم سفر دشوار خود برای بازی با قرمزها، اوضاع بلکبرن همچنان برای عنوان قهرمانی خوب به نظر می‌رسید زیرا آنها فقط یک امتیاز از یونایتد که به وستهام سفر کرده بود؛ جلوتر بودند.

آلن شیرر با سی و چهارمین گل فصل خود در دقیقه 20، یک دستش را روی جام گذاشت.

و وقتی مایکل هیوز، چکش‌ها را مقابل یونایتد جلو انداخت، اوضاع حتی بهتر از پیش برای بلکبرن شد. اما درست پس از پایان نیمه اول در شرق لندن، برایان مک کلر گل تساوی را برای شیاطین سرخ به ثمر رساند و جان بارنز نیز مقابل بلکبرن گل تساوی را زد تا همه چیز در نیمه دوم جالب‌تر و هیجان انگیزتر شود. با رسیدن به وقت‌های تلف‌شده، نتیجه هر دو بازی همچنان کاملاً ثابت ماند، و این تا زمانی بود که در ثانیه‌های باقی مانده جیمی ردنپِ لیورپولی یک ضربه آزاد حیرت‌انگیز و خمیده پیچدار را در گوشه سمت چپ بالای دروازه تیم فلاورز، نگهبان بلاکبرن جای داد.

خاطرم هست طرفداران بلکبرن سر در دست داشتند و طرفداران لیورپول هم جشن نمی‌گرفتند. آنها نمی‌خواستند شاهد این واقعه باشند که رقیب سرسخت خود منچستریونایتد سومین عنوان قهرمانی متوالی لیگ برتر را به‌دست آورد و با این گل مطمئن بودند به یونایتد فرصتی برای انجام این کار و کسب عنوان قهرمانی داده‌اند. همه لیورپول خواهان پیروزی و قهرمانی قهرمان گذشته تیم، کنی دالگلیش با بلاکبرن بود. یک گل در "بولین / آپتن پارک " استادیوم

سابق وستهام کافی بود تا همه چیز برای دالگلیش و تیم شجاعش تمام شده محسوب شود، اما یونایتد نتوانست راهی برای گل پیروزی مقابل وستهام که توسط پدر رِدنَپ، هَری اداره می‌شد، پیدا کند.

کنی دالگلیش عنوان پرمیرلیگ را با بلاکبرن به‌دست آورد

خبر به دالگلیش رسید. خنده شیرین و معروف او بر چهره‌اش نقش بست و همه بازیکنان بر سر و روی او ریختند. شیرر در کتاب خاطرات خود در باره این پیروزی معروف در روز پایانی می‌نویسد: منچستریونایتد آماده بود و فشار زیادی بر ما وارد می‌کرد، انچه که "فرگی" در داخل و خارج زمین در آن استاد بود، این‌طور نبود؟

ما در آنفیلد شروع خوبی داشتیم. باید در نیمه دوم گل می‌زدیم، نزدیم و مجازات شدیم. فقط سه یا چهار ثانیه بود که فکر کردم: "ما جام را از دست دادیم". سپس ناگهان، کل آنفیلد دیوانه شد. آن زمان بود که می‌دانستیم جام را برده‌ایم.

زوج شیرار و ساتن در خط حمله محشر بودند و دلیلی مهمی برای تحقق آرزوهای بلاکبرن. در آن فصل پیروزی زیر دستانِ دست‌کم گرفته شده، به همه فوتبال‌دوستان خیلی چسبید.

فصل 96-1995 - منچستریونایتد و نیوکاسل یونایتد

«یونایتد مقابل نیوکاسل محکم و استوار ایستاد و قلب کیگان را متلاشی کرد»

نیوکاسلِ کوین کیگان دیگر ستاره اسبق لیورپول، در ماه ژانویه در جریان رقابت شدید قهرمانی مقابل منچستریونایتد با 12 امتیاز به بالای جدول صعود کرده بود، اما نیوکاسل تحت فشار بود. فوتبالی سراسر هجومی و بسیار دیدنی با بازیکنانی فوق العاده که در قید و بند دفاع نبودند.

همان‌طور که مشخص شد، نیوکاسل نتوانست کاری برای متوقف کردن یونایتد انجام دهد، تنها در آخرین بازی فصل خود مقابل تاتنهام به تساوی 1-1 دست یافتند.

قلب فوتبالدوستان برای کیگان و نیوکاسل سوخت

تیم کیگان با 78 امتیاز کار را به پایان رساند و یونایتد با 82 امتیاز پس از پیروزی 3-0 مقابل میدلزبورو. نیوکاسل نیاز داشت تاتنهام را شکست دهد تا شانسی برای بازگشت به صدر جدول و کسب عنوان قهرمانی داشته باشد، که نشد. نیوکاسل دلیلی برای تماشایی بودن یکی از بهترین فصول تاریخ لیگ برتر بود. فصلی که حالا با جمله معترض کیگان در مصاحبه تلویزیونی بیاد مانده است: "خیلی دلم می‌خواد آنها را شکست دهیم"، اما نیوکاسل در پایان به سادگی تمام شد. بازیکنانی مانند دیوید ژینولا، لس فردیناند و پیتر بیردزلی و اسپیریای کلمبیایی در هشت بازی آخر پنج شکست متحمل شدند و این پایان راه برای کیگان و نیوکاسل بود.

سقوط نیوکاسل در ان فصل، به‌ویژه دیدار تاریخی 3-4 در آنفیلد، از بازی‌های کلاسیک‌های تاریخ لیگ برتر، برای من و برادرانم بیاد ماندنی و دردناک بود. خاطرم هست زجر آن را در سطح ملی با شکست هلند 74 یا برزیل 82 مقایسه می‌کردیم. نیوکاسل در آن دوران تیم دوم و محبوب هر فوتبال‌دوستی بود.

فصل 99-1998 منچستر یونایتد و آرسنال

بازگشت منچستریونایتد آرسنال را شگفت زده کرد

فصل معروف سه‌گانه یونایتد. قهرمانی در لیگ برتر، جام حذفی و لیگ قهرمانان اروپا.

وقتی یونایتد برابر لیورپول قرارگرفت، این مردان آرسن ونگر بودند که به لطف گل دیرهنگام بازیکن سابق یونایتد، پل اینس که حال در لیورپول بازی می‌کرد و جر و بحث‌های بسیاری با فرگوسن داشت، شانس بیشتری داشتند تا تاج و تخت داخلی را به‌دست آورند.

در سه بازی مانده به پایان، آرسنال تقریبا اسوده در صندلی راننده لیگ نشسته بود و کنترل اوضاع را در دست داشت. اما باخت 1-0 در خارج از خانه مقابل لیدز یونایتد به معنای بازگشت یونایتد به رقابت بود.

این بدان معنا بود که یونایتد به سادگی باید تاتنهام را در دیدار پایانی شکست می‌داد. تیمی را که اغلب به‌راحتی شکست می‌داد و این‌بار نیز طبق معمول به نتیجه دلخواه رسیدند. دیوید بکهام و اندی کول. نتیجه 1-0 به 1-2. پنجمین عنوان لیگ برتر در هفت سال گذشته برای یونایتد.

زوج موفق یونایتد، اندی کول و دوایت یورک

آرسنال در بازی پایانی خود 0-1 استون ویلا را شکست داد اما با اختلاف یک امتیاز از کسب عنوان قهرمانی بازماند و یونایتد با 79 امتیاز قهرمان شد. در همان سال یونایتد طی بدترین بازی خود در طول فصل با عدم حضور روی کین و پل اسکولز تا 90 دقیقه در فینال لیگ قهرمانان اسیر آلمانی‌های مونیخ بودند. دو‌گل در3 دقیقه وقت اضافی در فولکلور یونایتدی‌های جهان و تاریخ فوتبال اروپا جای ویژه خود را یافته است.

فصل 08- 2007 منچستر یونایتد و چلسی

«سقوط سه‌گانه»

منچستریونایتد در استادیوم DW ویگان حضور داشت و می‌دانست پیروزی برای دور نگه داشتن چلسی از عنوان دوباره لیگ برتر برای دومین سال متوالی کافی است.

آبی‌ها در خانه مقابل بولتون، پس از پخش خبر مبنی بر ضربه پنالتی کریستیانو رونالدو در نیمه اول، سرگردان به‌نظر می‌رسیدند. تجدید قهرمانی با گل آندری شوچنکو نیم ساعت مانده به پایان، تقویت شد.

اما یونایتد این امیدها را از بین برد، رایان گیگز گل دوم را زد و عنوان قهرمانی را از چلسی گرفت. برای تشدید ضربه به مردان اورام گرانت، ضربه ایستگاهی مت تیلور از کنار بدن همه بازیکنان گذشت و به تور چلسی چسبید. پایانی بد، چلسی حتی موفق نشد با امتیاز مساوی با یونایتد لیگ را پایان دهد.

شکست در تمامی جبهه‌ها برای چلسی

یونایتد پس از 27 برد، 8 تساوی و 5 شکست 87 امتیازی شد، و چلسی با 85 امتیاز به مقام دوم رسید.

در آن فصل، آبی‌ها شکست دلخراش سه‌گانه‌ای را تجربه کردند. در فینال جام اتحادیه در مقابل تاتنهام و فینال لیگ قهرمانان اروپا باز هم در برابر یونایتد با ضربات پنالتی!

پذیرش و تحمل آن برای هیچ آبی‌پوشی ساده نبود.

فصل 10-2009 چلسی و منچستر یونایتد

دوران رقابت چلسی و یونایتد بود، و چلسی با سبک و استایل قهرمان شد.

سال کارلو آنچلوتی بود. سال نیکلاس آنلکا. سال دیدیه دروگبا، مردی در بهترین فرم و قالب زندگی ورزشی خود.

بار دیگر این منچستریونایتد و چلسی بودند که در آخرین روز برای کسب عنوان قهرمانی رودررو شدند. این بار آبی‌ها یک امتیاز جلوتر بودند.

مردان آنجلوتی در آن سال در فرم غیرقابل مهاری بودند و تیم‌های زیادی را شست و شو دادند. آخرین روز هم داستان در برابر «ویگان» مشابه بود. تخریب و نابودی کامل.

وظیفه آنها کسب نتیجه بهتری از یونایتد بود که در برابر استوک سیتی بازی می کرد. چلسی کاملاً آماده کارزار بود؛ دروگبا هت‌تریک کرد و کفش طلا را به‌دست آورد، آنلکا دو گل به ثمر رساند، سالومون کالو، فرانک لمپارد و حتی اشلی کول نیز وارد میدان شدند. چلسی «لاکتیکز» را با 8 گل نابود کردند.

کارلو انجلوتی و جام دیگری با چلسی

همین حال در اولدترافورد، یونایتد 0-4 استوک را شکست داد، اما مردان سر الکس فرگوسن به اندازه کافی در طول فصل گل ذخیره نداشتند: آبی‌ها 103 گل در مقابل یونایتد که تنها 86 گل زده بود.

چلسی در آن سال قهرمان لیگ و جام حذفی شد، در حالی‌که یونایتد فقط به جام اتحادیه بسنده کرد.

فصل 12-2011 منچسترسیتی و منچستریونایتد بهتر از این نداشتیم و احتمالا نخواهیم داشت. سرجیو آگوئروی آرژانتینی در آخرین لحظه، تاریخی‌ترین لحظه لیگ برتر در تمامی دوران‌ها را رقم زد. تولد نو سیتی در قرن جدید

مفسر معروف دیدار پایانی سیتی، مارتین تایلر بعد از اینکه سرخیو آگوئرو در وقت تلف شده گل قهرمانی سیتی را زد، در آن همهمه و وجد و بوق و کرنا و فریاد و جیغ، به بهترین شکل گفت: "قسم می‌خورم دیگر هرگز چنین چیزی را نخواهید دید."

و احتمالا هم همین‌طور خواهد بود. سناریوی آن بی نظیر است. کوتاهش کنم. گفتنی در باب جذاب‌ترین قهرمانی تاریخ لیگ برتر بسیار است.

در آن لحظه، تقریباً هر طرفدار متعصب فوتبال طرفدار «من سیتی» بود. به‌نظر می‌رسید آبی‌های آسمانی در شرایط غیرممکنی روبه‌رو شده‌اند و بازگشتی وجود ندارد. 2-1 در مقابل QPR که برای بقای خود می‌جنگید تا دقیقه 91 عقب بودند. سیتی برای به‌دست آوردن اولین قهرمانی خود در لیگ از سال 1968 به دو گل نیاز داشت در حالی |‌که منچستریونایتد در ساندرلند منتظر لغزش و فروپاشی سیتی بود.

کویینزپارک رنجرز علی‌رغم سفر دلهره‌آور به منچستر برای حفظ جایگاه خود در لیگ برتر مبارزه جهنمی راه انداخته بود.

کیو پی آر پس از گل زودهنگام پابلو زابالتا برای سیتی، با دوگل جبریل سیسه و جیمی مکی، پیش و پس از کارت قرمز و اخراج «جویی بارتون» بازیکنی که 5 سال در سیتی بازی کرده بود، پیش بودند.

در جای دیگر در لایت استادیوم، یونایتد کار خود را با گل وین رونی انجام داد تا آنها را با دو امتیاز در صدر جدول قرار گیرند. سیتی هنوز برای کسب افتخار قهرمانی تنها به شکست مبارزان راه راه پوش در خانه نیاز داشت. هواداران با ناامیدی به این فکر می‌کردند که رویاهایشان بدون هیچ نتیجه‌ای در برابر چشمان ناباورشان در حال غرق شدن است.

90 دقیقه تمام شد و سیتی همچنان به 2 گل نیاز داشت. داور چهارم، 5 دقیقه به بازی اضافه کرد. ادین ژکو بلند قد وارد شد. کرنر برای سیتی. داوید سیلوا پشت توپ. هواداران سیتی همچنان ناخن‌های خود را می‌جوند. سانتر محکم سیلوا و بوسنیایی تازه‌وارد با ضربه سر به سوی توپ هجوم آورد.

2-2. دقیقه 92. مارتین تیلور در جا پرسید:«ممکن است اتفاق بیفتد؟»

تعریف این داستان هنوز مو‌ی بدن را بلند می‌کند. در آن دقایق هواداران با نگرانی به ایستگاه‌های رادیویی متصل می‌شدند. خبر سوت پایان بازی یونایتد در استادیوم پیچید. مردان سر الکس فرگوسن برد را تضمین کرده بودند و با لبخند منتظر ایستاده بودند تا قهرمان دیگری را جشن بگیرند! در این حال و هوا سیتی آخرین حمله خود را، در آخرین ثانیه‌ها، در آخرین بازی فصل آغاز کرد. حقیقتا حکایت این بازی به افسانه‌های داستان‌های کهن باز می‌گردد.

آگوئرو خارج از محوطه جریمه، در جناح راست، توپ را گرفت، با ماریو بالوتلی یک - دو کرد، یک ضربه آرام به توپ زد تا خودش را آماده ضربه‌های هولناک پای راست خود کند. و... توپ را چنان کوبید تا نامش را در کتاب‌های تاریخ بنویسد.

تصاویر آرژانتینی که پیراهنش را در هوا می‌چرخاند، فوران ورزشگاه در پس‌زمینه و دویدن روبرتو مانچینی اطراف زمین در خاطره هر شیفته‌ای ماندنی شده است، چناچه تصاویر بازیکنان افسرده یونایتد پس از شنیدن خبر این گل حماسی؛ و فرگوسن که تلاش می‌کند آنها را دلداری دهد.

همه آنچه که باید در آن روز یک‌شنبه 13 مِی 2012 روی داد. 10 سال پیش، مطمئن باشید 100 سال دیگر نیز از این روز و فراز و نشیب آن و نبرد دو تیم منچستری، حرف‌ها خواهند زد.

آگوئرو در انعکاس آن روز مهم در سال 2017 به اسکای اسپورت گفت: «شما با هر هوادار سیتی صحبت کنید، آن بازی همیشه فقط و فقط تنها بازی است که آنها می‌خواهند درباره آن صحبت کنند. همیشه در خاطرات آنها باقی خواهد ماند و دقیقا به همین دلیل من نیز هرگز آن را فراموش نخواهم کرد»

فصل 14-2013 منچستر سیتی و لیورپول

«سیتی قلب لیورپول را در هم شکست»

تلخ‌ترین واقعه ممکن برای نسل جدید و هوادران لیورپول بود. غم و اندوه و دلشکستگی و انتظار ادامه داشت. یک از دو تلاش جدی لیورپول برای قهرمانی از 1990 تا 2020 که بعد از 30 سال عنوان قهرمانی را کسب کردند، و اولین مورد از دو دلشکستگی قرمزها مقابل منچسترسیتی. اگر در این فصل سیتی به قهرمانی دست یابد، دلشکستگی سه‌گانه لیورپول کامل خواهد شد.

تصاویر دردناک لیز خوردن استیون جرارد برابر چلسی و فرار دمبا و به ثمر رساندن گل او، تا آخر عمر با هواداران لیورپول و استیون جرارد باقی خواهد ماند. خوش بینی زیادی در فضا بود. پس از پیروزی 2-3 مردان برندان راجرز مربی فعلی لسترسیتی، برابر سیتی، همه عمیقا باور داشتند عنوان برای اولین بار در دوران مدرن به آنفیلد باز خواهد گشت.

سیتی شانس خود را دو دستی چسبید و با پیروزی 0-2 مقابل اورتون، امتیازات خود را به لیورپول رساند.

نوبت لیورپول بود تا جوابگو باشد. ایستگاه بعدی کریستال پالاس در لندن. تا دقیقه 53 بازی 3-0 بود. پیشروی به سمت پیروزی.

در یک بازگشت غیرقابل تصور پالاس لیورپول را مبهوت کرد. عقاب‌ها در 9 دقیقه سه گل به ثمر رساندند تا به تساوی دست یابند و امیدهای قهرمانی لیورپول را از بین ببرند.

سیتی دو روز بعد بازی خود را انجام داد. پیروزی 4-0 مقابل استون ویلا به این معنی بود که سرنوشت روز آخر در دستان آنها بود.

لیورپول کار خود را در روز پایانی انجام داد. نیوکاسل را 2-1 برد، اما آنها نیاز داشتند سیتی بازی خود را مقابل وستهام ببازد تا شانسی برای کسب عنوان قهرمانی داشته باشد.

تعجب آور نبود، 2-0 به نفع سیتی. آبی‌ها با 6 پیروزی متوالی به دومین قهرمانی خود در لیگ برتر دست یافتند.

سقوط همه چیز از آن لیز خوردن آغاز شد. لیورپول 6 سال دیگر انتظار کشید و جرارد، فرمانده کل قوا و تنها مظهر لیورپول در دو دهه، هرگز مدال لیگ برتر را به‌دست نیاورد. با اشک‌های سوارز، لیورپولی‌های جهان اشک ریختند و از سقوط رهبر خود، جرارد، زجر بی پایانی کشیدند. دردناک بود. از تلخ‌ترین شکست‌های تاریخ لیورپول.

فصل 19-2018 سیتی و لیورپول

«دوران حکومت و رقابت سیتی و لیورپول، کلوپ و گواردیولا آغاز شد»

لیورپول برای دومین‌بار تحت‌فشار سیتی خفه شد. درست مانند فصل 14-2013.

تقصیر به گردن خودشان بود. با آغاز سال جدید با 7 امتیاز همه چیز در کنترل کامل قرار داشت.

«من سیتی» در ماه دسامبر فرم سختی را پشت سر می‌گذاشت، و در هشت بازی سه بار شکست خورد.

لیورپول در بیشتر فصل دیدنی بود و هیجان انگیز بازی می‌کرد و فقط یک‌بار شکست خورد، در ژانویه برابر سیتی با نتیجه 2-1. به شکل دردناکی همین نتیجه تفاوت میان سیتی و لیورپول بود. مردان گواردیولا تنها با یک امتیاز بیشتر عنوان را از آن خود کردند.

رقابت ماراتنیِ بسیار تنگاتنگی بود و لیورپول پس از کسب 97 امتیاز باورنکردنی همچنان عنوان را به سیتی که 98 امتیاز داشت، واگذار کرد. اوج بدشانسی. در هر فصل و در برابر هر رقیب دیگری این تعداد امتیاز به‌طور قطع قهرمانی لیگ را به‌همراه داشت. ولی نه اینجا و نه برابر سیتی.

لیورپول بازی‌های زیادی را به تساوی کشید، در حالی‌که سیتی به برد ادامه داد.

شاگردان کلوپ در بازی‌های متوالی مقابل لستر و وستهام، منچستریونایتد و اورتون فقط به تساوی دست یافتند، سپس در 9 بازی پیاپی به پیروزی رسیدند، و به انتظار لغزش سیتی نشستند. سیتی از ژانویه تا پایان فصل 14 برد به‌دست آورد. لغزش و خطایی در کار نبود. در روز آخر برایتون را 4-1 شکست دادند تا مجموع امتیازات باورنکردنی خود را به |‌دست آورند. تنها دو امتیاز کمتر از رکورد 100 امتیازیِ سال قبل.

این دو تیم و این دو مربی سطح و سطوح لیگ برتر را زیر و رو کردند که پیش از آن حتی با حضور بزرگانی چون فرگوسن، ونگر و مورینیو و تیم‌های معرکه شان رخ نداده بود.

قهرمانی لیگ خرمنی شد که کوفتن آن کار هر تیمی نیست. «ماراتن سرعت» سیتی و لیورپول آغاز شده بود.

لیورپول در 9 بازی آخر خود پیروز شد و 97 امتیاز کسب کرد اما هنوز هم به‌عنوان قهرمانی دست نیافت. یک‌سال دیگر مانده بود تا طلسم 30 فرو ریزد.

به هر حال این سرشکستگی دیگری برای لیورپول مقابل سیتی بود.

فردا طرفداران لیورپول هنگام تماشای بازی باید خاطرشان باشد، ظاهرا هر وقت به‌عنوان قهرمانی لیگ می‌رسد، سیتی میلیمتری لیورپول را پشت سرگذاشته است، شاید هم اجتناب‌ناپذیر است که بپذیریم لیورپول سومین جام از چهارگانه را به آنفیلد خواهد برد و تاریخ را از نو خواهد نوشت.

هرگونه به پایان رسد، به قول جاناتان لیو در گاردین: گواردیولا و کلوپ دوئلی را طی این سال‌ها شکل داده‌اند که شایسته عنوان «ال‌کلاسیکوی انگلیسی» است.

شما با توضیح کوتاه و یک خطی، اما مستدل و با احساس بگویید چگونه فکر می‌کنید؟

امیرحسین صدر 21 مِی 2022