زنده ماندن دو ورزشکار المپیکی از فاجعه تایتانیک؛ "یکی قهرمان، یکی ترسو"

به گزارش ایسنا، کمتر کسی است که از داستان غرق شدن کشتی تایتانیک خبر نداشته باشد؛ کشتی که در 15 آوریل 1912 (26 فروردین 1291) به یک کوه یخ برخورد کرد و در مجموع 1496 نفر جان خود را از دست دادند. اما ماجرای کشتی تایتانیک به المپیک هم ربط دارد و حادثه غرق شدن این کشتی کمتر از یک ماه مانده به برگزاری بازی های المپیک 1912 سوئد اتفاق افتاد. البته ربط ماجرای کشتی تایتانیک به المپیک از جایی آغاز می شود که دو ورزشکار المپیکی نیز در این کشتی حضور داشتند که توانستند جان سالم به در ببرند. این دو ورزشکار داستان کاملا مخالف هم دارند که باعث شده از یکی به عنوان قهرمان و از دیگری به عنوان یک فرد ترسو یاد شود.

"ریچارد نوریس ویلیامز" تنیس باز آمریکایی که در آن زمان 21 سال داشت به همراه پدرش در کشتی تایتانیک بود. او در رویای این بود زودتر به خانه برگردد و در مسابقات اپن آمریکا شرکت کند. زمانی که کشتی در حال غرق شدن بود او و پدرش تصمیم گرفتند به داخل آب بپرند و شنا کنند. پدر نوریس موفق نشد زنده بماند اما نوریس شش ساعت در آب ماند و همین مسئله باعث شد پاهایش یخ بزند. بعدا پزشکان معتقد بودند که باید پاهای او قطع شود اما نوریس موافقت نکرد و گفت: من به این پاها احتیاج خواهم داشت. نوریس و پدرش در هنگام غرق شدن کشتی جلیقه های نجات خود را به دیگر مسافران داده بودند و حتی برای نجات جان یکی از مسافران که گیر کرده بود نیز تلاش کردند و یک در را شکستند از این رو او و پدرش جزو قهرمانان تراژدی تایتانیک قرار گرفتند. نوریس 12 سال بعد از فاجعه تایتانیک در المپیک 1924 مدال طلای میکس دوبل تنیس را گرفت.

اما "ادموند داف گوردن" برخلاف نوریس که یک ورزشکار نوظهور بود، افتخاراتی را کسب کرده بود و در المپیک 1906 آتن در شمشیربازی اپه مدال نقره تیمی به دست آورده بود. بر خلاف اینکه در زمان نجات جان مسافران گفته شده بود ابتدا زنان و کودکان باید در قایق های نجات قرار بگیرند، داف گوردن که 49 ساله بود در اولین قایق نجات به همراه 11 سرنشین دیگر قرار گرفت و این در حالی بود که ظرفیت هر قایق 40 نفر بود. گفته می شود او به خدمه پول پیشنهاد داده بود که قایق را دیگر پر نکنند از این رو به او لقب "ترسوی تایتانیک" داده شد.

انتهای پیام