سلام بر فاطمه (س) بانوی بی نشان علی (ع)

به گزارش مشرق کبوتران بقیع بر خود می بالند که چه آزادانه مزار بانویی را طواف می کنند که بوی بهشت می دهد، بانویی که حرم ندارد اما مرهم دلهای شکسته است.

فاطمه (س) مفهوم سبز ولایت است، بانوی آب و آیینه همان مُحَدَثَه ای که در وصف او سروده اند: ای بی نشانه ای که خدا را نشانه ای، هر سو نشان توست، ولی بی نشانه ای.

اُم اَبیها (س) مادر پدرش است، خالص و ناب همان بانوی با فضیلتی که زبان علی (ع) و صداقت محمد (ص) است، کسی که فرشتگان با او سخن می گویند، انسانی که فراتر از فرزندی رسول خدا و همسری امیر مومنان و مادری حسنین بالاترین مرتبه کمال انسانیت را دارد.

سَماویَه (س) بانوی آسمانی است، جدا و ممتاز از دیگران، همان بانوی نورانی که بوی بهشت را رسول خدا (ص) از وجود نازنین او استشمام می کند، فاطمه (س) روح محمد (ص) است.

صِدیقَه (س) بانوی بسیار راستگو است، انسانی از جنس خورشید که تاج مادری 12 اختر تابناک آسمان امامت و ولایت را بر سر دارد، بانوی خشنود (به تقدیر الهی) همانی که در وصفش سروده اند: دل به یاد غم او لرزه چنان کرد به خویش، گوییا باد صبا بگذرد از ریحانی.

طَیبَه (س) بانوی نیک، زلال و پاک است، همانی که خداوند او را میزان قرار داد، همراه او بودن، با خدا بودن است، پیروی از او، پیمودن راه مستقیم و جدایی از او جدایی از خدا است، او حقیقت اسلام ناب محمدی (ص) است.

زََکیَه (س) بانوی پاکیزه (از زشتی های اخلاقی) است، همان بانوی آسمانی که بعد از رسول خدا (ص) و امام علی (ع)، برتر از همه پیامبران (ع)، امامان و ملائکه است.

بَتُول (س) جدا و ممتاز از دیگران است، همان صبر لایزال نبوی که در هیئت عفتی سر به فلک کشیده، چادر به سر می کشید و در کوچه های مدینه، در تمام رهگذرهای هستی، حضور خدا را به کائنات، یادآور می شد.

حَوراء انسیه (س) حوریه ای به صورت انسان است، همان خورشیدی که سیلی ستم و تازیانه کینه را به جان خرید تا هجوم تُند باد انکار، شمع حقیقت را خاموش نکند.

عَذراء (س) همان بانوی آسمانی پاکدامن است، که خانه اش کلاس درس است و دنیا پرستان از خانه او هراس دارند و از کوچه بنی هاشم نمی گذرند مگر برای گردش کشیدن عدالت و شکستن قامت سپیدار...

راضیَه (س) خشنود (به تقدیر الهی) است، همان بانوی فهمیده و خردمندی که در کوچه پس کوچه های بنی هاشم برای یافتن خانه او باید به دنبال ساده ترین خانه باشی، ابزار زندگی زَهراء (س) درخشان ترین و نورانی ترین زن عالم با علی (ع) مظلوم ترین و شجاع ترین مرد عالم جز مختصری جهت رفع حاجت دنیا نیست.

حانیَه (س) بسیار مهربان است، همان خورشیدی که سوره کوثر، آیه تطهیر، آیه مودت و آیه اطعام و احادیثی چون حدیث بَضعه در شأن و فضیلت ایشان نازل و نقل شده اند.

مَرضیَه (س) کسی که خدا از او راضی و خشنود است، ایشان برترین بانوی عالم، پاره تن پیامبر (ص)، نخستین وارد شونده به بهشت، هم سخن با فرشتگان، الگوی امام مهدی (عج) و مقام شفاعت است.

زاهِدَه (س) بانوی پارسا است، همانی او که در وصف او سروده اند: ز کوران نیز در ستر تجلی گشته او پنهان که ممکن بود دیدارش دهد چشمی به کورانش.

حُرَه (س) بانوی آزاده است، همانی خورشید درخشانی است که در وصف اش می گویند، «مادر» اگر کاری کند اهل خانه هم یاد میگیرند مثلا اگر «شهید» شود...

مُطَهَرَه (س) پاک ترین زن عالم است، همان بانوی آسمانی که هجده سال بیش در زمین حیات جسمی نداشت اما همین سال ها کافی بود تا نامش تا ابد برای انسان ها باقی بماند، فاطمه (س) زمین را بخاطر آسمانیان تحمل کرد زندگی در کنار رسول الله (ص) به او آرامش می داد و سختی دنیا و دنیا پرستان را سهل می کرد.

هجرت رسول خدا (ص) از فرش تا عرش و مظلومیت علی (ع) لحظاتی بعد از رحلت پیامبر (ص) هر لحظه زمین را بر دخترش تنگ تر می ساخت، داغی بر قلب و مسماری در پهلوی فاطمه (س) فرو کرد و استخوانهایش را در هم شکست.

فاطمه (س) مزارش را پنهان کرد تا پرچمی از مظلومیت خاندان رسول الله (ص) را تا ابدیت تاریخ فریاد زند، تا همه بدانند بعد از پیامبر بر سر خاندانش چه آوردند.

امروز سه شنبه (ششم دیماه 1401) مصادف با روز شهادت حضرت فاطمه زهرا (س) است، در دلم غوغای برپاست با خودم به آرامی نجوا می کنم هجده بهار از سر دنیا زیاد بود!

با دلی شکسته و داغدار در روز شهادت بانوی آب و آیینه با خود می گویم درهای چوبی خانه علی (ع) دیگر دستان پر مهر و صفای فاطمه (س) را بر خویش احساس نمی کند، تنور خانه از دلتنگی می سوزد و بیت الاحزانی دیگر با مظلومیت ولایت و امامت ساخته می شود.

با خود زمزمه می کنم گرچه فاطمه به ظاهر بی نشان است ولی عشق به او نشان همه دل هاست، روی مزار گمشده اشکی کسی نریخت، این رسم تازه را به جهان ما گذاشتیم!

حضرت فاطِمه (س) مشهور به فاطمه زهرا (پنج بعثت - 11 هجری قمری)، دختر پیامبر اسلام (ص) و خدیجه کبری (س) و همسر امام علی (ع) است.

او یکی از پنج تن آل عبا (اصحاب کساء) است که شیعیانِ دوازده امامی آنها را معصوم می دانند. امام دوم و سوم شیعیان، زینب (س) و ام کلثوم از فرزندان ایشان هستند.

زَهراء، عَذراء، معصومَه، حَوراء انسیه، حُرَه، مُبارَکه، بَتُول، سَماویَه، صِدیقَه، طَیبَه، زََکیَه، عَذراء، راضیَه، حانیَه، مَرضیَه، زاهِدَه، حُرَه و سیده نساء العالمین از القاب ایشان و اُم اَبیها کنیه مشهور او است.

وجود نازنین حضرت زهرا (س) اندکی پس از رحلت پیامبر (ص) و در جریان هجوم افرادی بی بصیرت به خانه اش، آسیب دید، در بستر بیماری افتاد و پس از مدت کوتاهی در سوم جمادی الثانی سال 11 هجری قمری در مدینه به شهادت رسید. پیکر دختر پیامبر (ص) به سفارش خودش شبانه و مخفیانه دفن شد و مزارش هیچ گاه مشخص نشد.

شیعیان، حضرت فاطمه (س) را الگوی خود می دانند و در سالروز شهادت ایشان که به ایام فاطمیه مشهور است، عزاداری می کنند.