سکونتگاههای غیر رسمی چالش جدی در تربتجام است / لزوم توانمند سازی سکونتهای غیر رسمی شهری
بهدنبال شهرنشینی معاصر در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران، سکونتگاههای غیررسمی بهعنوان جلوهای از فقر شهری در درون یا پیرامون شهرها شکل گرفته و چهرهای ناهمگون از شهرها را به نمایش گذاشته است.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از صبح توس؛ امروزه یکی از چالش های عمده ناپایدارکننده شهری کشور، گونه ای شهرنشینی با مشکلات حاد موسوم به اسکان غیر رسمی یا حاشیه نشینی است، سکونتگاههای غیر رسمی به مناطقی گفته میشود که مهاجران روستایی و محرومان جامعه شهری را در خود جای داده یا خارج از برنامهریزی رسمی و قانونی توسعه شهری، عمدتاً بدون مجوز در درون یا خارج از محدوده قانونی شهرها به وجود آمده است؛ فقدان سند مالکیت رسمی و محرومیت از خدمات و زیرساختهای شهری از شاخصهای این سکونتگاههاست، شرایط موجود و حاکم بر این گونه نواحی در بروز ناهنجاریهای اجتماعی بسیار مساعد است.
زمینه سازی جهت ارائه خدمات پایه و زیربنایی، بهسازی و تامین زیرساختها به منظور کاهش فاصله کالبدی از پیکره اصلی شهر و خدماترسانی فراگیر و رفع تبعیض به ویژه برای گروههای کم درآمد آسیب پذیر از مهمترین اهداف طرح توانمندسازی در سکونتگاههای غیر رسمی محسوب میشود؛ در حال حاضر 42 درصد جمعیت کشورهای جهان سوم یا در حال توسعه در همین سکونتگاهها زندگی میکنند؛ براساس گزارش سازمان ملل سکونتگاههای غیر رسمی (حاشیه نشینی) چالش اصلی هزاره سوم معرفی شده است؛ به طور کلی در دنیا از هر 6 نفر 1 نفر در سکونتگاههای غیررسمی زندگی میکنند که در صورتی که این روند ادامه پیدا کند و دولتها برنامهای برای این موضوع نداشته باشند تا سال 2030، حدود 2 میلیارد نفر از جمعیت شهرنشین دنیا در اینگونه سکونتگاهها زندگی خواهند کرد.
توانمند سازی سکونتهای غیر رسمی شهری
مهندس امید نیاز صالحی کارشناس شهرسازی با بیان لزوم توانمند سازی سکونتهای غیر رسمی شهری در گفتگو با خبرنگار ما در این باره اظهار داشت: توانمندسازی رویکردی جدید در برنامهریزی برای کاهش فقر اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است و مجموعه اقداماتی را در بر میگیرد که منجر به شکوفائی قابلیتها و خلاقیتهای فردی برای ارتقاء وضعیت موجود به وضعیت بهتر شود.
وی تصریح کرد: برنامه توانمندسازی عبارتست از مجموعه اقداماتی که به منظور ساماندهی فضایی بافتهای غیررسمی انجام میشود و شامل یک فرایند از پایین به بالا است نه یک نقطه پایانی، این برنامه به معنای مشارکت همه اقشار محروم و فقیر جامعه درباره سرنوشت خود است.
مهندس نیاز صالحی در پایان اظهار داشت: راهبرد اصلی این مدل اعتقاد به مردم و اعتقاد به این است که مسائل میتوانند به بهترین شکل ممکن به دست مردمی که با آن مسائل بطور روزانه زندگی می کنند و به عبارتی گروههای ذینفع حل شود.
سکونتگاههای غیر رسمی چالش جدی در تربتجام
دکتر خوشخو شهردار تربتجام در جلسه ستاد باز آفرینی پایدار شهری در جمع اصحاب رسانه با بیان اینکه سکونتگاههای غیر رسمی چالش جدی در تربتجام میباشد اظهار داشت: بیش از هزار نفر در سکونتگاههای غیر رسمی شهری در محدوده سجادیه، غصن آباد و باغسنگان سفلی، زندگی میکنند و این یک چالش جدی برای شهر تربتجام است.
وی تصریح کرد: در این سه سکونتگاههای غیر رسمی، شاخصهای زندگی مطلوب نیست و نمیتوانیم این مناطق را رها کنیم و این در صورتی است که در محدوده شهری نیز بافت فرسوده زیادی وجود دارد.
شهردار تربتجام اظهار داشت: تعداد 23 دستگاه اجرایی مکلف به نقش آفرینی در حوزه بازآفرینی هستند و 30 درصد اعتبارات عمرانی این دستگاهها باید در حوزه بازآفرینی هزینه شود؛ وی با ابراز گلایه مندی از دستگاههای اجرایی که معاون و نماینده به این جلسه میفرستند با بیان اینکه در ستاد بازآفرینی، شهرداری به همان اندازه تکلیف دارد که دیگر دستگاههای اجرایی عضو دارند.
دکتر خوشخو در پایان بیان داشت: در طرح توسعه شهری نیاز داریم تا تمام حوزههای شهری در ابعاد مختلف با سرعت و دقت فعال شوند که در این زمینه به صورت ویژه پیگیر توسعه و حل مشکلات حاشیه نشینان و مناطق بافت فرسوده شهر تربتجام هستیم.
جعفر باقری معاون فرماندار تربتجام در جمع اصحاب رسانه در این خصوص اظهار کرد: بی شک با توسعه شهری و افزایش خدمات شهری در مناطق حاشیه و فرسوده، میزان آسیبهای اجتماعی منطقه نیز رو به کاهش خواهد رفت، بنابراین انتظار ما از تمامی دستگاههای شهرستان همراهی بیشتر برای حل این مشکلات است.
وی تصریح کرد: مدیران شهری در شهرستان باید براساس برنامههای راهبردی تعریف شده با جدیت وارد عمل شوند و هیچ تعلل یا سستی در روند کار قابل پذیرش نیست.
معاون فرماندار تربتجام در پایان بیان داشت: بازدیدهای سرزده و بدون اطلاع قبلی از پروژههای در دست اجرا، یکی از برنامههای کاری فرمانداری تربتجام است و هر گونه نقصی با جدیت و قاطعیت پیگیری خواهد شد.
در دهههای گذشته، اغلب دولتها در کشورهای مختلف جهان، با رویکرد سلبی به این مناطق نگاه میکردند و سیاست کلی آن بوده است که در صورت امکان، دست به تخریب گسترده سکونتگاههای غیررسمی بزنند و در صورتی که امکان حذف فیزیکی این مناطق ممکن نشود، این محدودهها و ساکنین آنها را نادیده بگیرند، در نتیجه همین نادیده گرفتن است که برخی از سکونتگاههای غیررسمی در کشورهای در حال توسعه، به بستر رشد باندهای مافیایی تبدیل و بهطور کامل از کنترل دولتها خارج شده است، به نظر میرسد امروزه اغلب کشورهای جهان و از جمله ایران، رویکرد خود را در قبال سکونتگاههای غیررسمی تغییر دادهاند و به این نتیجه رسیدهاند که بایستی به جای حذف سکونتگاههای غیررسمی، سیاستهای دیگر همچون گسترش امکانات، توانمندسازی، اشتغال آفرینی و حمایت از آسیبدیدگاه را در پیش گیرند تا بتوان مشکلات موجود این مناطق را برطرف کرد.
انتهای پیام /